© Harry Toohey
Waar gaat het toch naartoe met de jeugd van tegenwoordig? Hoofdletters zijn optioneel geworden, zo lijkt het wel. Een naam zonder en zo goed als alle songtitels in hoofdletters. jxdn maakte in 2019 naam als TikTokker en zag dat als de perfecte brug naar een muziekcarrière. Zijn debuutsingle “Comatose” scoorde vijftien miljoen streams in een maand tijd en dan gaan er bij de platenmaatschappijen ook lichtjes branden. Niemand minder dan opperpoppunkgod Travis Barker, ja die van blink-182, haalde jxdn binnen op zijn DTA Records. Jaden Isaiah Hossle, zoals jxdn beter bekend is bij zijn mama, maakte gisteren zijn debuut op de Belgische planken. Door onvoorziene omstandigheden werd zijn vorige show nog geannuleerd, maar nu, met nieuw album WHEN THE MUSIC STOPS onder de arm, stond hij eindelijk op het podium van Trix.
Voor jxdn aan de beurt was, mocht Sace6 een poging wagen om de fans op te warm. Het trio bracht een mengelmoes van zware gitaren, drums, beats en heel veel backingtrack. De ‘engelenstem’ van zanger Sace6 klonk eerder als een serafijn met een zware jetlag en de gitarist die regelmatig ‘Belgium’ brulde? Dat voelde toch een beetje raar aan. Het meest opvallende waren misschien nog wel de extreem zware bassen tijdens de songs. Toen ze dan ook nog eens de Three Days Grace-cover “I Hate Everything About You” uit de muzikale middeleeuwen opdiepten, leek het erop dat ze probeerden nostalgie op te roepen bij een publiek dat nauwelijks geboren was. Links en rechts was er een enthousiaste ziel, maar wat zij ‘opwarmen’ noemden, voelde meer als een lauwe poging om een vuurtje te starten met natte lucifers.
Stipt om 21 uur doofden de lichten en transformeerde de zaal in een zee van oplichtende iPhones. De jeugdige menigte, met hun schermen al even onlosmakelijk verbonden als hun idool met de digitale wereld, wachtte op de komst van een ster die haarfijn de grens tussen poppunk en TikTok-cultuur bewandelt. Het publiek, hoewel verre van uitverkocht, brulde vanaf de eerste seconde alsof ze met duizenden waren. Elk woord werd luidkeels meegezongen en die hulp kon hij wel gebruiken, want hij bleek niet bijster goed bij stem te zijn. Aangezien het pas de tweede show van de tour was, was de schuldige van dit euvel de jetlag. Goed bij stem of niet, het weerhield jxdn er niet van zich voor de volle honderd procent te smijten.
Toch bleef er een merkwaardig contrast hangen. Terwijl de energie in de zaal voelbaar was, konden we ons afvragen of de magie van livemuziek nog dezelfde betovering heeft voor een generatie die hun helden gewoonlijk door een scherm aanschouwt. “CANDLES” en “DEAD OR ALIVE” klonken net iets te perfect. jxdn, of Jaden Hossler zoals zijn echte naam luidt, heeft zijn faam voor een groot deel te danken aan het scrollen en swipen, maar bewees gisteren dat hij ook in een livesetting zijn mannetje kan staan – althans tot op zekere hoogte. Wanneer elke song zonder moeite werd herkend door Shazam, kon de vraag zich opdringen: hoe authentiek is dit moment? Toch weerhield dat niemand ervan volledig op te gaan in de ritmische golven van de avond.
“LIPS” bracht een onverwachte verfrissing in de vorm van een vurige drumsolo, een moment van rauwe energie dat zachtjes aan uitdoofde en plaats maakte voor de emotionele kern van de show. Met “Pray” en “WHEN THE MUSIC STOPS” werd de intensiteit van de avond even stilgelegd, alsof de lucht uit de zaal werd gezogen en ruimte werd gemaakt voor introspectie. Voor de aanwezige fans is jxdn geen vluchtig fenomeen, maar een diepere connectie. Wanneer hij ‘You saved me before / but the music saves my soul’ fluisterde, was dit geen holle zin, maar woorden die recht naar het hart gaan voor zijn publiek, dat de kwetsbaarheid van zijn teksten als levenslijn omarmt. In deze stille momenten werd de essentie van zijn muziek pijnlijk duidelijk – het draait om meer dan enkel de hooks; het gaat om het raken van een generatie die hunkert naar erkenning van hun emotionele dieptes.
Naarmate de avond vorderde, voerde hij het tempo langzaam weer op met het dynamische duo “HOW FAR” / “WET DREAM (IT’S YOU)”, waarbij de intensiteit constant bleef. Toch bleek dat niet elk muzikale experiment even succesvol was. Zijn keuze om “Miss You” van The Rolling Stones te coveren was gedurfd, maar de reactie van het publiek was lauw, op zijn zachtst gezegd. Het leek een vreemde disconnectie tussen de jonge volgelingen van jxdn en de legendarische band waar hij links en rechts wel enkele moves van Mick Jagger stal. Hoewel hij een degelijke versie neerzette, miste de cover de rauwe charisma van Mick Jagger, al kwam zijn swagger aardig in de buurt.
Wat echter niet te ontkennen viel, was de indrukwekkende weg die jxdn reeds heeft afgelegd. Na slechts vijf jaar in de muziekwereld wist hij al een evenwichtige set neer te zetten, gevuld met persoonlijke momenten en energieke uitbarstingen. Het geluid in Trix was strak, de bassen klopten letterlijk in onze borstkas en ondanks de muzikale eenvoud wist hij een uur lang te entertainen. De nummers zelf mogen dan een aaneenschakeling van poppunkclichés zijn, maar dat was precies waar het publiek voor kwam. Het wilde springen, met de handjes wuiven en samen een feestje bouwen – en dat is precies wat het kreeg. Zijn optreden in Trix was een samensmelting van digitale bekendheid en ouderwetse concertenergie. Ondanks de gebreken en de momenten van twijfel, bewees jxdn dat hij een naam is om in de gaten te houden – niet alleen op je TikTok-feed, maar ook op het podium.
