Leffingeleuren 2024 (Festivaldag 1): Recht door zee

De enige echte afsluiter van de festivalzomer gaat traditioneel gezien door in het gezellige Leffinge. De Zwerver zet ook dit jaar de volledige deelgemeente in rep en roer met een spannende mix van nieuwkomers en outsiders, die gebrand staan om de laatste restjes van de zomer te benutten en om te zetten in een heleboel hoogtepunten. De ontdekker wordt dit jaar opnieuw op zijn wenken bediend en zo blijft de formule van Leffingeleuren van goudwaarde. Op de eerste dag spraken de gitaren en zegevierden de dansbenen, tot laat op de avond.

Koala Disco @ Zaal De Zwerver

Vorig jaar maakte Koala Disco zoveel indruk op de Buskerstage dat het dit jaar een plaats kreeg in het hoofdprogramma van Leffingeleuren. Het vijftal, met roots in Lommel en Antwerpen, kon alvast rekenen op een volle zaal, wat kennelijk een extra motivatie was om zich volledig te smijten. De band heeft de afgelopen twaalf maanden enorme stappen gezet en met zelfvertrouwen speelde ze meteen heel scherp. Het duurde ook niet lang voordat Niels Tuijaerts een sprong in het publiek waagde met zijn bloemengitaar. Daarna werd het alleen maar strakker en intenser, en hintte de groep op ludieke wijze naar haar nieuwe album. Koala Disco was zo een sterke opener die met veel energie en overgave een blijvende indruk achterliet.

Omni @ Apollo

Omni uit Atlanta gaat al een tijdje mee in het postpunkmilieu en dat bleek op Leffingeleuren nog steeds meer dan terecht. Eerder dit jaar verscheen al het vierde album van de band en daarop vinden we nog steeds hetzelfde gerecht als anders terug: hoekige postpunk volgens een vast stramien waar niet wordt van afgeweken. Als opener in de Apollo was het zo meteen hoekig dansen geblazen, al is het bij Omni natuurlijk wachten op iets verfrissends. De band weet namelijk maar al te vaak uit hetzelfde vaatje te tappen, waardoor het vernieuwende er na een tijdje af is. Dat compenseert ze door heel kitscherige bindteksten te serveren waarbij foute disconummers als achtergrond dienen. Zo bleek al snel dat het drietal zichzelf niet al te serieus neemt, ondanks de kwade blikken die ze toch wel durven te hebben tijdens hun songs. De extra speelse postpunkcover van “All I Wanna Do” van Sheryl Crow bleek nog een leuk extraatje te zijn in een set die het vooral moest hebben van de repetitieve dansbaarheid wanneer het tempo een tikkeltje hoger lag. Een leuke opener, dat zonder twijfel.

Snapped Ankles @ Zaal De Zwerver

Het eerste feestje op Leffingeleuren was weggelegd voor Snapped Ankles. De band gaf met mysterieuze synths, een heel erg hypnotiserende sound en de nodige energie vooral veel eclectische dansbaarheid. Wie goed keek zag zelfs vier muzikanten op het podium. Dat was namelijk te wijten aan het feit dat de band gedurende de volledige show in camouflage optrad. Hoewel de frontman tegen het einde zijn gewaad toch afdeed, bleef hij zijn hoofd verborgen houden zodat toch niemand zou weten wie nu eigenlijk op het podium stond. Net daardoor werd je volledig meegesleept in het geheimzinnige sfeertje dat de groep op het podium probeerde te creëren. Zo kreeg Snapped Ankles wel iedereen aan het dansen en daarvoor kwam het ook naar hier, om iedereen al eens goed op te warmen voor het weekend. Met vervreemdende synths, een leuke repetitiviteit en natuurlijk het absurde voorkomen, pakte de band ons volledig in.

COLLIGNON @ Apollo

Dansen op z’n Portugees; het kon bij COLLIGNON in de Apollo. Met een huisvesting in Nederland had het drietal hoe dan ook geen al te verre weg af te leggen richting dorpskern Leffinge, al was er van clash van de culturen wel sprake. Opzwepend en ritmisch kwam COLLIGNON uit de hoek zonder een woord door de microfoon te hoeven brullen. Dankzij drummer Gino Bombrini als ritmemeester ontpopte de band zich als een van de meest dansbare groepen van de editie. Het was zowel subtiel als uitbundig; een balans die de leden opzochten, maar ook negeerden. Het schuurde op die manier op een leuke manier in de Apollo en het bleef bovenal zeer dansbaar. Het enthousiasme voor de Vlaamse stoof delen we alvast met COLLIGNON, evenals het gevoel voor ritmiek en dansbaarheid.

Bad Bangs @ Café De Zwerver

Bad Bangs uit Australië kwam in Leffinge zijn eerste Europese show ooit spelen en dat mocht het voor een tot de nok gevuld Café De Zwerver doen. Het was duidelijk dat het viertal uit Down Under toch een bepaalde interesse opwekte bij het publiek op het festival, waardoor je helemaal werd meegesleept in het geheel. Dat ging van hele snelle punky nummers waarbij het moeilijk bijbenen was, tot zeer zwoele sixties songs die een bepaalde laidback sfeer herbergden. Telkens met felle vocals die soms heel heftig buiten de lijntjes kleurden. Zo bleek ook de merch van de band niet altijd even binnen de lijntjes te zijn, bewees ze met het aanprijzen van een string die toch wel meer dan drie keer vermeld werd en een belangrijke plek op het podium kreeg. Naast dat gewaagde, was de muziek ook gewoon goed, want die bleef snedig gespeeld met een intensiteit die volledig uit zijn voegen kon barsten indien nodig, maar evengoed gezellig wegluisterde. Goeie eerste Europese show, zoveel is zeker.

SUUNS @ Zaal De Zwerver

Het Canadese trio SUUNS kwam naar Leffinge om harten te veroveren, maar deed dat op vrij stoïcijnse en afstandelijke manier. De muziek is nu niet per se een uitnodiging voor een euforisch feestje en dat was ook te merken aan de respons. De grote zaal van De Zwerver stond bij het begin tamelijk goed gevuld, maar liep geleidelijk aan leeg. Het drietal speelde nogal obscuur en vanop afstand, en wou niet te veel moeite steken in het pleasen van de aanwezigen. Die koppigheid leverde wel nog een paar diehards op en die kregen een set op maat; veel aparte nummers en bovenal weinig interactie. SUUNS zal dus niet meteen over de lippen rollen als meest markante set van Leffingeleuren 2024. Wie er bij was, zag en hoorde een band die haar eigen weg gaat, ongeacht wat het publiek van haar verwachtte.

Snõõper @ Apollo

Het zootje ongeregelde chaos van de dag kwam van Snõõper uit Nashville. De band maakt nummers die zelden boven de twee minuten aantikken en dan kan je al eens heel kwiek uit de hoek komen. De podiumbekleding zag er nog voor de band goed en wel begonnen was heel absurd uit met een verkeerslicht en een grote telefoon waar het woord ‘Snõõper’ telkens opnieuw op verscheen. Eens het vijftal dan het podium betrad en er een mysterieuze intro begon te spelen, voelden we het al borrelen. Eenmaal de instrumenten dan voor het eerst werden beslagen, was het hek volledig van de dam. Een hoekige sound die vol agressie en energie het publiek tot waanzin dreef was het gevolg. Het duurde dan ook niet lang voor er moshpits en wilde crowdsurfers te bespeuren waren in het publiek. Ook de gitarist was er niet vies van om zich volledig te smijten, maar dat kan van iedere muzikant op het podium gezegd worden. Zelfs de zangeres deed naast haar intense vocale inspanningen ook nog aan fitness door bijvoorbeeld een gewicht op te heffen of voldoende in het rond te springen. Doordat de songs zo kort duurden, werden we van het ene gevoel in het andere gekatapulteerd, maar altijd speelde de band het strak en vol overgave, waardoor we werden overdonderd door wat er zich op het podium afspeelde. De groep eindigde dan ook door een reusachtige manfiguur op het podium te brengen die de zangeres droeg. Dit keer geen groen mannetje, maar een man in hemd die al even over the top overkwam. Het concert van Snõõper was met andere woorden een echte belevenis waarbij we telkens een ander zintuig moesten aanspreken om bij de les te blijven.

O. @ Apollo

O. is nog steeds de minst makkelijke artiestennaam om te vinden en toch mocht de band op Leffingeleuren opdraven als vervanger van Lip Critic. De tent stond niet zo gevuld als bij voorgaande shows, maar dat wilde niet zeggen dat O. zich niet volledig smeet. Het duo, met baritonsax en drums, gaf van bij het begin een explosie van jewelste weer. Vooral door heel agressief met de bariton te spelen en het bij momenten niet te laten klinken als zo’n instrument, wist O. de interesse van iedereen op te wekken. Ook doordat de band nooit echt een richting uitging, maar zich liet meeslepen door de muzikale groove, werden we als toeschouwer altijd verrast. Zeker als het allemaal wat vettiger en steviger klonk, zagen we de mensen in het publiek wel iets meer meebewegen met de band. Van dansbare jazz naar stevige rock en terug, het kon bij O. allemaal, en die dynamiek zorgde voor een uitstekende afsluiter van de Apollo op vrijdag.

Whispering Sons @ Zaal De Zwerver

De Zwerver vulde zich kort na middernacht voor wat duistere en rauwe postpunk van eigen bodem. Whispering Sons, zowaar de headliner van de eerste festivaldag, had hoe dan ook wat tijd nodig om op kruissnelheid te komen. Niet dat de band zeer aarzelend begon, maar het duurde gewoon een paar nummers voor ze de volgelopen zaal echt enthousiast kreeg. Het vijftal speelde dan ook heel wat nieuwe liedjes van het recentste album en die bleken toch iets minder weerslag te hebben gevonden dan ze zelf hadden gehoopt. De risico’s schuwde de groep dus niet en zo kregen we dus een set met twee gezichten. Fenne Kuppens hield achter de microfoon de touwtjes in handen en probeerde iedereen mee in de ban te zuigen, iets wat haar naar het einde toe toch beter lukte. Whispering Sons hield het been een uur lang stijf en speelde een uitdagende set in Leffingeleuren. Gewaagd, maar niet zonder succes.