De bandleden van London Grammar leerden elkaar in 2009 kennen en het trio bracht vier jaar later een eerste nummer uit. De groep wist al snel een fanbase uit te bouwen en scoorde over een parcours van elf jaar toch enkele mooie hits, al zien we op Spotify dat na al die jaren het debuutalbum nog steeds het populairste is. Geen slechte keuze natuurlijk, want If You Wait bevat naast hits als “Strong” en “Hey Now” nog een hoop sterke nummers zoals “Interlude” en “Mental & Dust”. De magistrale stem van Hannah Reid werd (en wordt nog steeds) bijgestaan door het gitaarwerk van Dan Rotham en de keys van Dominic Major, broer van singer-songwriter Bruno Major overigens. Die melancholische sound werd voortgezet op The Truth Is a Beautiful Thing, zij het met iets minder prominente elektronica, wat later overgecompenseerd werd op Californian Soil waar het te vaak naar platte popmuziek neigde. Nu heeft London Grammar op The Greatest Love opnieuw de balans gevonden en zo levert het drietal een sterke en gevarieerde langspeler af.
‘You’re so welcome in this house that I have built’, klinkt het al gauw op opener en leadsingle “House“. We bevinden ons, volgens Hannah Reid, in haar huis en daar gelden haar regels. De standaard popregels zijn minder van tel hier en dat wordt al gauw duidelijk. De muziek op The Greatest Love is nog steeds zeer toegankelijk, maar het voelt niet meer aan als een tevergeefse poging om de kroon in de popcharts te veroveren. Eigenheid komt eerst en zo worden we al gauw opgeslokt in de wereld van London Grammar. De vele percussie zoeft als lichtstralen rond ons heen terwijl de betoverende zang een soort van beschermend schild rond ons vormt. We voelen ons meteen veilig in een vertrouwde omgeving. Ja, het voelt een beetje aan als thuiskomen, maar met deze eerste track voel je ook meteen aan dat we ons in een nieuw hoofdstuk van London Grammar bevinden. We verkennen de nieuwe uitbouw en zitten niet gewoon nog een rondje in de living die we al zo goed kenden.
“Fakest Bitch” is een nummer dat wel heel vertrouwd aanvoelt, maar zo verdomd goed is. Zeggen dat eenvoud siert, is hier haast een understatement. Het voelt zo eenvoudig aan, maar het is hemels hoe de zachte zang samensmelt met de vrij beperkte instrumentatie en de gevoelige tekst die voor zichzelf spreekt. Het voelt heel koel aan, maar “You And I” zorgt al snel voor een warmer gevoel. Het nummer biedt weinig speciaals aan, al slaagt het wel in zijn opzet en zorgt het voor een aanstekelijk momentje. De repetitieve tekst voelt aan als een uitnodiging om mee te zingen en wanneer je denkt dat je weet hoe de vork aan de steel zit, komt de groep met een kleine doch mooie twist tijdens het laatste refrein. Ook opvolger “LA” doet er naar het einde toe een schepje bovenop, waardoor er een soort van tsunami aan gevoelens op de luisteraar wordt afgestuurd zonder dat de groep het te ver duwt. De nummers voelen aan alsof ze perfect afgewogen zijn ten opzichte van elkaar en zorgen bovendien ook voor een organische opbouw doorheen de plaat.
Doorheen de langspeler wordt het verhaal erachter ook steeds duidelijker. Met “Ordinary Life” en “Sante Fe” krijgen we meer inzicht in hoe de protagonist werd achtergelaten en verraden, wat zorgde voor pijn die op voorgaande nummers al te horen was. Langs de andere kant horen we tussendoor stukjes uit het hoofdstuk van verwerking. Fouten maken, de bijhorende pijn en nog eens fouten maken horen bij het leven, dus moet je eigen grenzen aangeven. Soms komt er daar dan een aanstekelijk en interessant nummer als “Kind of Man” uit voort, dat net als die twee eerder genoemde op zich niet de sterkste nummers van London Grammar zijn, maar samen wel als mooie puzzelstukjes op hun plaats vallen in het grotere plaatje.
“Into Gold” is wel een uitzonderlijk nummer. Het begint zeer kalm met pianogedartel dat doet denken aan een elfje dat op een paarse bloem danst en al snel ruimte maakt voor synths die de nacht in een grote stad inleiden. Het voelt opnieuw koel en best eenzaam aan. ‘I am fire and you are water’ spreekt dan ook boekdelen en daarna gaat het over het donkere in goud veranderen. Over helen en groeien uit pijn. Het lied lijkt de samenvatting van alle voorgaande nummers en ook muzikaal groeit het lied enorm. De beats en elektronica die eerst meer op de achtergrond te horen zijn, nemen de bovenhand en blazen het nummer een nieuw leven in. “Into Gold” verandert in iets dat richting techno gaat. Harder dan we gewoon zijn van London Grammar, ja, maar op de een of andere manier voelt het toch aan alsof dit altijd al in het DNA van het trio zat.
De groep blijft op hun vierde langspeler trouw aan de sound waar ze bekend mee werd en breidt die mooi uit zonder dat ze haar identiteit, reputatie en DNA oneer aandoet. Popelementen blijven aanwezig, maar de focus lijkt er deze keer niet op te liggen. The Greatest Love voelt vaak wat grootser aan dan die eerste twee platen, maar het verhaal dat er achter schuilt vraagt daar wel om. Er staan redelijk wat nummers op de plaat die echt de moeite zijn en de nummers die er op zich minder hard uitspringen diepen de aanwezige thema’s verder uit en tonen op die manier wel hun meerwaarde, waardoor The Greatest Love als een sterk en organisch totaalpakketje aanvoelt.
Op 1 november staat de band in Vorst Nationaal, twee dagen later in de Amsterdamse Ziggo Dome.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Fakest Bitch”, ons favoriete nummer van The Greatest Love, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
