We hebben altijd een rotdag wanneer we door onze hof de zwarte kat van de buren zien drentelen. We krijgen een paniekaanval wanneer werklieden op hun ladder muren staan te witten en wij erlangs moeten lopen. Op een vrijdag de dertiende blijven we een hele dag en nacht in ons bed liggen, want ook bij bijgeloof geldt dat er vuur is waar er ook rook is. En net dan komt het Gentse postpunkensemble The Rats met zijn eerste ep Disco To Disco aan. Met lood in de schoenen kropen we op handen en knieën ons ledikant toch uit. We stellen u de vermaledijden voor: Emile Dekeyser achter de microfoon, Sander Dewispelaere aan de toetsen en de gitaar, Gilles Menu tevens aan de gitaar, Michiel Van Maele aan de basgitaar en Gilles Dierickx achter het drumstel.
The Rats bracht met “Last Chance Saloon“, “Disco To Disco” en “Old Flames” al drie steengoede singles in los verband uit, maar met twee extra songs wordt nu eindelijk de ep Disco To Disco uitgebracht. Laat ons even terugkijken naar de drie nummers die de voorbije maanden al de revue zijn gepasseerd. Kort gesteld zijn dit drie doefen op onze kop geweest, waar we, en met uitbreiding heel ons gezin, nog van aan het bekomen zijn. Wanneer onze dochter van twaalf slechtgehumeurd is, zet ze gewoon nummers van The Rats op en verdwijnt haar ongenoegen als sneeuw voor de Saharazon. Gesteld dat men ons een revolver tegen de slapen duwt en ons de opdracht geeft om van de voorbije singles de coolste uit te kiezen, opteren we voor “Disco To Disco”. Het drumpatroon van Gilles Dierickx is in die schijf een van de mafste drumpartijen die we ooit gehoord hebben.
De twee andere singles zijn zeker ook uit het beste Amazonehout gesneden. Het zijn dikwijls de details die het hem doen en bij “Last Chance Saloon” is dat bijvoorbeeld die tien seconden bas van Van Maele die na twee minuten kort de bovenhand nemen. Bij “Old Flames” is het dan weer het oosterse tintje dat in de gitaarpartij steekt. En we weten niet of Dekeyser een gelovige man is, maar die kerel mag toch alle goden uit het verleden, het heden en de toekomst op zijn blote knietjes danken met zo’n ultracool stemgeluid. Gezonde jaloezie voor een stem, het bestaat dus blijkbaar.
The Rats brengt ook nog twee nieuwe nummers uit, vers van de vinylpers. Met “Disconnected” krijgen we terug de bulldozer in vijfde vitesse die de band zo kenmerkt. Check zeker die slagjes eens op de hi-hat van Dierickx in de eerste minuut van de song! En de verrassing zit dan nog op het einde van de ep met “Rat’s Alley”. Het tempo ligt een pak lager de eerste twee minuten, maar wordt toch nadien weer keihard opgedreven. ‘Left, right, left’, brult Dekeyser. Kannonenvlees is out, dronesvlees is in. Waar en wanneer zal de wreedheid van de mensheid ooit eindigen?
Gaan we nog deze ep nog veel opzetten? Ongetwijfeld! Dit is kort gesteld een heel knappe plaat. Dit zijn vijf muzikanten die zeer goed weten hoe ze een een solide postpunksong in elkaar moeten steken. De muziek van deze vijf jonge venten is een blok beton waar de roestige, ijzeren pinnen geplooid uitsteken. Dit is puur avontuur, een vakantie die niet stopt, een festival in de huiskamer. Gaan we de ratten zoveel mogelijk live beleven? Alweer ongetwijfeld.
The Rats heeft trouwens een heel stevige, degelijke livereputatie. De band speelde zo zelfs al in het voorprogramma van de iconische band P.I.L. in De Vooruit voor een volle zaal. Op Boomtown tijdens de Gentse Feesten voorbije zomer was de band aangesteld als curator en speelde The Rats ook de straatstenen uit de Kouter. Op 2 oktober speelt het kwintet uit Gent een thuismatch in Charlatan om de geboorte van Disco To Disco te vieren. Op donderdag 17 oktober nodigen onze noorderburen de Gentenaars uit op het geweldige Left Of The Dial. We wensen de band vooral bakken plezier toe!
Ontdek “Disco To Disco”, ons favoriete nummer van Disco To Disco, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
