© Backyard Festival
We moeten er nu toch echt aan geloven: de zomer loopt op zijn laatste benen en het buitenfestivalseizoen begeeft zich langzaam richting het einde. Voordat we ons opmaken om weer alle popzalen af te gaan, gaan we echter nog één keer buitenspelen en dat wel tijdens het leukste achtertuinfeest van het jaar. Backyard Festival stond gisteren namelijk op de planning en na onze positieve bevindingen van afgelopen editie trokken we ook dit jaar richting Merksplas, waar het muziekfestijn met onder andere The Hickey Underworld, Black Leather Jacket en Psychonaut de perfecte afsluiter van de festivalzomer was.
Die perfecte afsluiter begon bij onze vrienden van STEVE, die het festival meteen flink wakker wilden schudden. Althans, dat was het plan. Terwijl de band scherp en energiek speelde en haar ogen al ver open had, bevond het publiek zich nog diep in dromenland en was het maar een tamme bedoening bij de start van de Sh(r)ed Stage. STEVE was zelf prima in vorm en had, in tegenstelling tot onze eerdere ontmoeting in het voorprogramma van Captain Kaiser, zeker zijn dag, maar helaas stuitte hun energieke sound op een muur van stilstaande mensen. Misschien was het een beter idee geweest om de band later op de dag te programmeren, want we zijn er zeker van dat ze rond een uur of zes beter tot hun recht zouden zijn gekomen.
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Het publiek was rond de middag sowieso vrij tam en liet aan het begin van de festivaldag nog niet te snel in zijn kaarten kijken. Ook bij WASTE was de menigte nog altijd niet in vorm. De groep slaagde er met hun noisepunk wel in om gedurende de set het publiek steeds meer in beweging te krijgen, maar voor een moshpit in te duiken, moesten we helaas nog wat geduld hebben. Zoals bij ieder festival waar gitaren klinken, komen die pits gelukkig altijd vanzelf om de hoek piepen, dus ook op Backyard Festival tijdens de set van Mojo & The Ktichen Brothers. Al waren de pits nog altijd van miniformaat, toch deed dat de sfeer uiterst ten goede en zag je langzaam het festival openbloeien. Het optreden van de band zelf? Dat was sterk, zoals we gewend van ze zijn, en de groep liet weinig steken vallen, terwijl het ons muzikaal terugkatapulteerde naar een tijd die zelfs voor de oudste beir te vroeg kwam.
Voor de medemens die het tussen al dat gitaargeweld liever wat rustiger aandeed, had Backyard Festival ook gezorgd, want met POM had de organisatie een uiterst leuk poprockgezelschap laten overkomen uit het verre Nederland. Dat woordje ‘leuk’ is wel de grootste stempel die op ons is achter ebleven. De Amsterdamse band bracht namelijk vooral een flinke lading vrolijke, leuke muziek richting het terrein en met het zonnetje erbij was het prima vertoeven bij de Barn Stage. Hoogtepuntje was “Down The Rabbit Hole”, dat door de hoge hoeveelheid meezingers in het publiek duidelijk de grootste hit was. Leuk, dat was het vooral.
© CPU – Jan Van Hecke (archief)
Hoewel we het popgedeelte van het festival zeker kunnen waarderen, ging onze voorkeur toch stiekem uit naar het stevigere werk dat op de affiche staat. Dus volgden we de zwarte, leren jassen terug richting de Sh(r)ed Stage waar met Black Leather Jacket het betere gitaarwerk op ons stond te wachten. In het begin was het vooral de basgitaar die iets te enthousiast van zich liet horen en werd de sound gedomineerd door de diepe, bonkende snaaraanslagen, maar gelukkig werd dat al snel rechtgetrokken en was het geluid daarna meer dan prima. De grote ster van de show was uiteraard hun laatste plaat Stinger, die bijna de volledige setlist overnam en ervoor zorgde dat een flinke moshpit – waarin zelfs enkele bandleden zich mengden – de dansvloer overnam. Onze oude ‘grote beer‘ is in de afgelopen jaren uitgegroeid van een jonge welp tot een imposante, statige grizzly en die volwassenheid kwam gisteravond goed tot uiting in een stabiele rockshow die richting het einde steeds beter werd.
Waar de bands eerder op de dag nog botsten op muren van stilstaande mensen, werden diezelfde mensen toen de avond viel bedolven onder muren van geluid. Psychonaut had de grootste muur meegebracht en vanaf de eerste seconden knalde de groep er voluit op los. De zware riffs en pulserende ritmes van de Mechelse groep lieten ons geen kant op gaan, terwijl frontman Thomas Michiels en zijn kompaan Stefan De Graef de tracks met rauwe brullen voorzagen. Bij La Jungle was het eveneens een flinke kluif, al werd daar het stevige post-metalgeluid ingeruild voor een technokrautfestijn. Drie kwartier lang kregen we een oerwoud van genres die ongecontroleerd door elkaar heen liepen en het was bij momenten best een wirwar aan geluid, maar toen we eenmaal in de flow van de groep raakten, was het prima dobberen op de pompende geluidsgolven.
© CPU – Chris Stessens (archief)
Backyard Festival doet eigenlijk niet echt aan headliners die het festival afsluiten, maar met The Hickey Underworld had de organisatie wel de grootste vis tot nu toe gevangen. De groep is inmiddels aan het tweede jaar van zijn comeback bezig, maar werd zo enthousiast onthaald dat het leek alsof de band na vijftig jaar voor het eerst weer terug op het podium stond. Ergens was dit ook wel begrijpelijk aangezien de groep vanaf de eerste noten van “Zero Hour” al meteen flink gas gaf en de open zaal volledig overnam met hun volle rocksound. Het donderde zowel op het podium als op de dansvloer en “Of Asteroids and Men… Plus Added Wizardry” zorgde zelfs voor de grootste moshpit van de dag.
De energieke en krachtige performance van “Wall on the Fly” en “Blonde Fire” zorgde ervoor dat het publiek niets liever wilde dan een extra portie van de rockformatie. Nergens op de dag snakte het publiek zo erg naar een toegift als bij The Hickey Underworld, waarna de ‘we want more’-chants de stilte van de open schuur overnam. Na een kort en bondig overleg met de organisatie werd toch besloten om gehoor te geven aan de vele verzoeken en knalde de groep nog een laatste keer met “Flamencorpse”, waarna het dan toch echt gedaan was voor de band uit de Scheldestad. De show die The Hickey Underworld gaf, mocht wat ons betreft zeker nog langer duren dan slechts die enkele toegift, want de groep was heer en meester in Merksplas.
© CPU – Chris Stessens (archief)
We zeiden het al tijdens Coffeyfest, maar benadrukken het nog maar eens al te graag: wij zijn dol op Tony Hawk Pro Skater. De speeltijd voor het originele skatespel loopt in de honderden uren, terwijl opvolgers twee en drie met gemak doorheen de jaren het duizendtal gepasseerd zijn. Buiten het feit dat het uiterst vermakelijke videospelletjes waren, waren het vooral de soundtracks die de basis legden van onze toekomstige muzieksmaak. Dus als je als band besluit om enkel maar THPS-covers te spelen, dan heb je ons al binnen nog voor je een noot moet spelen. Gelukkig voor HONY TAWK waren we ook na die eerste noot fan en kon de groep onze hooggespannen verwachtingen meer dan waarmaken. De Kempenaren waren zichtbaar in vorm en knalden de ene na de andere gitaarriff op ons af. En ja, de uitvoeringen van nummers als “Superman”, “Evil Eye” en “You” zullen door de originele bands zeker beter gebracht worden, maar het totaalplaatje zorgde ervoor dat het optreden van Hony Tawk wel een van de sterkste van de dag was.
Eigenlijk hebben we weinig tot geen aanmerkingen voor het festival en om eerlijk te zijn, zijn we na deze en de vorige editie licht verliefd geworden op het Kempense muziekfeest. De kleinschaligheid weet een fijne, intieme sfeer te creëren en de echte ons-kent-ons-mentaliteit die over de wei raast, voelt als thuiskomen. Ook de Spekyard, dat stiekem het bruisende hart van het festival is, kan ons zeker bekoren en was de perfecte plek om tussen ieder optreden te vertoeven. Op adem komen deden we daar echter nooit, want de dj’s van dienst wisten hun taak uiterst goed te volbrengen en kregen ons steeds vijftien minuten lang in beweging op de afwisselende dance- en rockfeestjes.
© CPU – Peter Verstraeten (archief)
Backyard Festival staat voor ons in het teken van de laatste keer. De laatste keer het festivalgras ruiken, de laatste keer de wei in en nog één laatste keer buitenspelen. Dat buitenspelen eindigde in stijl bij Chibi Ichigo. Ondanks dat ze een uurtje later op de planning stond dan haar meest recente albumtitel suggereerde, liet de kleine aardbei ons genieten van al het schoons dat NA HALF 1 te bieden heeft. Met haar hyperpop perste ze de allerlaatste restjes festivalvibe uit iedere aanwezige en liet ze de energie het podium af exploderen. Ze liet ons dansen tot diep in de nacht, terwijl het festival langzaam zijn lichten dimde en de festivalzomer ten einde kwam. We sluiten de boeken voor dit festivaljaar en kunnen terugkijken op een mooie zomer vol hoogtepunten, waarbij Backyard Festival diende als de perfecte afsluiter.
