Novastar @ Capitole Gent: De ster blijft schijnen

Novastar heeft er alweer een drukke zomer opzitten. De Nederlandse Belg stond onder meer samen met Richard Hawley en Chris Isaak op de affiche van de crooner & roots rock-’n-rolldag van de Lokerse Feesten en deed er recent ook nog een passage in de Ancienne Belgique bij. Met een band die zijn strepen al meer dan verdiend heeft bij onder andere Noel Gallagher’s High Flying Birds en Robert Plant, gaf Novastar in de Capitole in Gent het laatste optreden van dit deel van zijn tournee. Centraal stond The Best Is Yet To Come, het album dat Joost Zweegers met dezelfde band opnam en op één nummer na bestaat uit vernieuwde versies van zijn grootste klassiekers.

Nadat “I’ll Be Back” van The Beatles doorheen de speakers had weerklonken, kregen we om half negen al meteen zo’n onvervalste klassieker in de vorm van “Wrong”. Het lied werd ingeleid met enkele indringende synthtonen die van op het donkere podium weerklonken. De lichten vonden gelukkig al snel hun weg richting de stage en het moet gezegd worden dat die doorheen de hele avond voor een theatershow best groots aanvoelden, met name tijdens de stukken waarbij alle instrumenten simultaan in overdrive gingen.

Daar moesten we weliswaar even op wachten, want “Light Up My life” was wat ingetogener en werd zoals het hoort ook kort en klein gehouden. Een eerste flits van de muzikale hoogstandjes waartoe de muzikanten van Novastar toe in staat zijn, kregen we met een flinke gitaarsolo tijdens “Deep Are The Eyes”. Het was zelfs zo dat Zweegers op een moment zelf zijn gitaar niet nodig had. De beste danser zal hij nooit worden, maar de manier waarop hij tijdens “Look At You Now” ongedwongen en volledig in zijn eigen wereld stond te dansen, was op zijn minst aandoenlijk te noemen.

Met “Because” kregen we dan eindelijk zo’n nummer waarin de grootsheid van de gastmuzikanten volledig tot zijn recht kon komen. De dreigende gitaar die zich doorheen het hele lied door bleef zetten was genoeg om iedereen weer helemaal op het puntje van zijn stoel te krijgen, terwijl het ritme tot meeklappen leidde. Het tempo werd er daarna wel uitgehaald met “Lost & Blown Away”, waarbij het met name de piano van Mikey Rowe was die de bovenhand nam. De stem van Zweegers kwam er helaas niet altijd even goed door, maar deed dat gelukkig wel toen hij de hoogte inging richting het einde.

Na de uit noodzaak in het Engels uitgevoerde voorstelling van de band, bleven we nog heel even in dat lagere tempo hangen met het altijd mooie “Mars Needs Woman”. De klassieker barstte uiteindelijk los door middel van iets dat zich best laat omschrijven als twee gitaarsolo’s die tegelijkertijd plaatsvonden en elkaar telkens weer leken te overstijgen. Niet al te nadrukkelijk lastte Zweegers een momentje in om zijn in 2021 verschenen album Holler and Shout in de verf te zetten, met drie nummers van die plaat in een kort tijdsbestek. Onder die nummers ook “Croocked Court of Dreams”, dat hij samen schreef met The Waterboys-frontman Mike Scott. Ook live was de stempel van de Schotse folk op het lied te horen, met name dan in de manier waarop de akoestische gitaar van Zweegers zowel opzwepend als slepend klonk. Het opzwepende zette zich verder tijdens “Wild Years”, waarbij deze keer de pompende basdrum de voornaamste verantwoordelijke voor dat gegeven was.

“Home Is Not Home” was misschien wel de allergrootste demonstratie van zijn onuitputbare muzikaliteit die de band in het Capitole gaf, met een heerlijke samensmelting van alle instrumenten, tot er een soort moderne wall of sound werd gecreëerd. We hadden de band haast gemist toen Zweegers als toegift helemaal alleen een briljante akoestische versie van Neil Youngs “Like A Hurricane” bracht, gevolgd door een al even solo en akoestische “Ten Eleven”.

“Like A Hurricane” werd nog voorafgegaan door een vrouw die haast smekend om “Caramia” vroeg, maar nog even op haar honger moest blijven zitten. De zanger liet nog even niet uitschijnen of hij het nummer al dan niet zou brengen, maar eens zijn band weer op het podium verschenen was, droeg hij het nummer speciaal aan die vrouw. “The Best Is Yet To Come” was vanzelfsprekend de absolute afsluiter, dat a capella werd ingezet en op het einde net zo a capella werd meegezongen door het publiek. Zweegers liet zich daarna nog één keer volledig gaan, waarna het er na een ruim anderhalf uur definitief op zat.

Een nieuwe ster is Novastar al lang niet meer, maar gelukkig is hij er wel eentje die zelden teleurstelt en altijd schijnende blijft. Met een geniale band om zich heen kan Zweegers anno 2024 van vele nummers de allerbeste versies brengen en dat levert bijgevolg ook telkens weer sterke shows op.