Iedere muziekliefhebber vindt het tijdperk van zijn eigen vorming altijd het beste en het boeiendste, want vroeger was het toch allemaal beter zeker! Er wordt dan steevast gegoocheld met termen zoals ‘echtheid’, ‘puurheid’, ‘eerlijkheid’ en veel meer van die loze, holle woorden. We gaan hier gewoon écht eerlijk zijn. We leerden The Jesus Lizard kennen door hun eerste ep’tje Pure. Toen heette dat nog een cd-single. Op de cover stond een blote vrouw en dat vonden we op het eerste zicht belangrijker dan de muziek zelf. Vergeef ons, we waren jonge, onbezonnen veulens. Het waren de toptijden van Cop Shoot Cop, Primus, Butthole Surfers en The Jesus Lizard dus. De albums Goat uit 1991 en Liar uit 1992 waren producten waar goed wat volk voor in de rij bij de platenwinkel stond aan te schuiven. Zoek de affiche eens op van Pukkelpop 1994, waar de band in vrij kleine lettertjes op stond, en kwijl terwijl gerust een beetje.
Tussen 1994 en 2000 brachten de Texanen nog vier albums uit, maar het grote moment was toen eigenlijk al weer gepasseerd. Het gaat nu eenmaal gewoon keihard en wreed snel in de wereld van de muziek. Dit jaar echter beslisten David Yow, David Wm. Sims, Duane Denison en Mac McNeilly om terug de studio in te trekken om aan een nieuw album te sleutelen. Zulke praktijken kunnen als een stuiterbal verschillende richtingen uitgaan: complete afgang, zijn gewone gangetje of een doorgang naar onverwacht massasucces. Het Amerikaanse viertal musiceerde elf nieuwe songs bij elkaar en heeft dit onder de noemer Rack geplaatst.
The Jesus Lizard is op zijn best wanneer de versterkers op onverantwoord luid ingesteld staan. Op de middenstip ligt “Hide & Seek” klaar voor de aftrap en inderdaad, er staat een katapult klaar die ons binnen enkele seconden naar de jaren negentig brengt. De band stond nooit gekend voor zijn subtiliteit, maar dramt liever gewoon door van begin tot einde. Op “Armistice Day” en “Grind” gedraagt de groep zich als vanouds als een roedel wolven die vechten voor het afgevreten karkas van een vette eland.
En toch kan het altijd even fout gaan. Op alle platen van The Jesus Lizard staan nummers die we gewoon skippen en hier is dat “What If?”. Vooral de zang van frontman David Yow komt hier totaal niet tot zijn recht. Het is eerder gewauwel en we hebben er eigenlijk snel genoeg van. Maar goed, iedereen kan al eens een uitglijder hebben. “Lord Godiva” trekt de band weer recht op de schaatsen om ons te laten genieten van een dikke ronde metal. Hogergenoemde rockbands en The Lizard hadden er een patent op om dikwijls in de metalsfeer te vertoeven, maar wel steeds met bochtjes en hoekjes in de muziek verwerkt, die hun nummers een slimmere, interessantere indruk gaven. Met “Alexis Feels Sick” zitten we in het midden van de rit en dit nummer is onmiskenbaar het duidelijkst de echte ‘Jezus Hagedis’ van vroeger. Bassist David Wm. Sims heeft het klaarblijkelijk nog steeds niet verleerd om zijn basgitaar als een keiharde molen te laten klinken.
“Falling Down” en “Dunning Kruger” zijn iets meer eigentijds omdat het veel meer postpunk klinkt. Het hardcoregehalte wordt een tikkeltje teruggeschroefd, maar het klinkt allemaal best wel cool en we beseffen dat de band de voorbije twintig jaren de oren ook de kost is blijven geven. Op “Moto(R)” klinkt de band dan weer eerder zoals hun idolen Black Sabbath. “Is That Your Hand?” is wel een dieptepunt zo zwart als de Marianentrog geworden op deze plaat. Vooreerst al een dommige songtitel en het lijkt alsof het nummer er gewoon wordt bij gesleurd om de plaat net iets voller te maken. Afsluiten wordt er gedaan met “Swan The Dog”. Dat is dan gelukkig wel een goed, typisch Lizardnummer dat zijn geld waard is: stevige drums, knallende snaarinstrumenten en de lichtelijke klaagzang van Yow.
The Jesus Lizard doet het eigenlijk dus best goed na twintig jaren radiostilte. Maar eerlijk, het blijft wel een band die op festivals in kleine lettertjes zal blijven staan. Niet het viertal zich dat zal aantrekken, want het is nooit de bedoeling geweest om een of andere stadionrockband te worden die honderdduizend mensen laat meebrullen met een rist tophits. Neen, het zijn gewoon vier mannen die samen graag muziek spelen en graag uit de bol gaan tijdens optredens. Het is niet meer dan dat bij The Jesus Lizard, maar dus ook niet minder. De stuiterbal van de tweede alinea gaat dus zijn gewone gangetje.
Ontdek “Alexis Feels Sick”, ons favoriete nummer van Rack, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
