© CPU – Cédric Depraetere (archief)
Niet alleen de herfst is in het land, ook King Hannah verblijft al enige tijd binnen de Belgische grenzen. Nadat de band de afgelopen dagen al onder meer de AB Club en Leffingeleuren aandeed, was de laatste stop van de nationale ronde van de Britten er eentje in Hasselt. En ook dat was eigenlijk een vrij speciale gelegenheid, want het duo uit Liverpool kreeg zo de eer om de Muziekodroom nieuw leven in te blazen. De ter ziele gegane concertzaal gaat sinds nu door het leven als de Bootstraat, waar de organisatie van Absolutely Free Festival de toenmalige Club-zaal heeft omgebouwd tot Club AFF. Met King Hannah dat er dus haar uiterst degelijke tweede plaat Big Swimmer kwam voorstellen, mocht dat alvast tellen voor een terugkeer.
De echte eer om de zaal terug voor geopend te verklaren, was echter weggelegd voor voorprogramma Pina Palau. De jongedame uit Zwitserland vergezelt King Hannah op Europese tournee, maar doet dat helaas helemaal in haar eentje – weliswaar met een gitaar. Dat kwam doordat er naar eigen zeggen maar één plekje meer vrij was in de auto, waardoor ze haar band in Zurich moest laten. Dat was een van de mopjes waarmee de zangeres het ijs kon breken, want muzikaal bleef de set vooral een halfuurtje ronddobberen. Gezellig was het zeker en vast, ook wanneer Pina Palau er een mondharmonica bijhaalde, maar er was nooit echt iets dat haar onderscheidde van de gemiddelde singer-songwriter. Een beetje een dertien-in-een-dozijn voorprogramma dus, dat enkel bij het laatste nummer echt kon opvallen met een scheurende riff, maar voor de rest bleef de Zwitserse een slachtoffer van het feit dat ze alleen op het podium stond.
Dat is een probleem waar King Hannah gelukkig niet mee te kampen had, want al van bij opener “Somewhere Near El Paso” werden we als het ware helemaal in de wereld van de band gezogen. Een wazige mist vulde letterlijk en figuurlijk de zaal, wat de energie die de Britten uitstraalden alleen maar ten goede kwam. Hannah Merrick en Craig Whittle werden namelijk bijgestaan door een drummer en bassist/synthspeler, wat ervoor zorgde dat de nummers net dat tikkeltje intenser overkwamen dan op plaat. Een song als “The Mattress” zorgde zo bijvoorbeeld voor het gevoel dat alles aan het geheel klopte; van de rode jurk die de zangeres droeg tot de flitsende lichten.
Whittle toonde zo bijvoorbeeld ook anderhalf uur lang dat hij een fantastische gitarist is, die gek genoeg niet de spotlights kreeg die hij verdient. Maar dat klopte dan ook ergens weer met het beeld dat King Hannah wil uitstralen: ‘Laat ons maar gewoon muziek maken, zoals wij die goed vinden’. Op die manier was “Go-Kart Kid (Hell No!)” een moment waarin iedereen zonder aarzelen zijn duivels kon ontbinden, waardoor de Britten ook meteen aantoonden dat je, ondanks dat je enorm lang de tijd neemt, ook gewoon een hit kan scoren. Op de radio zullen we de beste nummers echter nooit horen, daarvoor zijn ze simpelweg veel te lang, maar de Scousers lieten in Hasselt wederom zien dat de beste songs die zijn die je de kans geeft om zich te laten ontplooien.
Na een rustiger en bluesy, bijna americana-achtig intermezzo in het midden van de set in de vorm van “This Wasn’t Intentional” / “John Prine on the Radio”, voelden we aan alles dat het tijd was om het tempo weer wat op te krikken. Niet dat het saai was, want na zo’n verschroeiende eerste helft mochten we wel even afkoelen, maar het mocht toch ook weer wat meer zijn. Gelukkig was daar dan met “Suddenly, Your Hand” meteen ook het beste nummer uit de set. De manier waarop die song openbrak… kippenvel van de bovenste plank.
De groove sloop er op die manier dan ook geleidelijk aan terug in, met “New York, Let’s Do Nothing” en “Davey Says” als orgelpuntjes. En eigenlijk is het vrij moeilijk te begrijpen dat die eerste geen internationale hit is geworden. Nadat iedereen nog eens hun ding kon doen met ruwe bolster “Lily Pad”, was het aan doorbraakhitje “Crème Brûlée” om voor het laatste ‘wow’-moment van de avond te zorgen. Uiteindelijk zou een door Merrick solo ingezet “Big Swimmer” nog als bisronde dienen, maar achteraf gezien was dat muzikaal misschien niet de beste manier om de set af te sluiten. De cirkel werd wel mooi rondgemaakt, dat zeker en vast, maar na al dat geweld voelde het ergens toch wel een beetje als een flauwe afsluiter.
Hoe dan ook zijn dat slechts voetnoten in een over het algemeen gewoon puike set. Zo eentje waar we echt ingezogen werden, om na een klein anderhalf uur plots uit die bubbel te stappen. Dat het publiek daarbij ook gewoon muisstil was en vooral genoot van de nummers, hielp daar enorm bij. King Hannah bewees zo in Club AFF een ongelooflijk straffe band te zijn, zeker op muzikaal vlak, door gewoon steengoede muziek te maken. Echte radiohits zullen er hoogstwaarschijnlijk nooit echt inzitten voor de band uit Liverpool, maar ze doet wel gewoon wat ze ons eerder dit jaar ook beloofde: gewoon doen wat ze het liefste doen.
Op 30 november staat King Hannah op het verjaardagsfeestje van TOUTPARTOUT in het Wintercircus, op 19 december staat de band in het voorprogramma van Sylvie Kreusch in de Ancienne Belgique.
Setlist:
Somewhere Near El Paso
The Mattress
Milk Boy (I Love You)
Go-Kart Kid (Hell No!)
This Wasn’t Intentional
John Prine on the Radio
Suddenly, Your Hand
New York, Let’s Do Nothing
Davey Says
Lily Pad
Crème Brûlée
Big Swimmer
