The Lemon Twigs @ Botanique (Orangerie): Teletijdsmachine naar de sixties

Eerder dit jaar verscheen al album nummer zes van The Lemon Twigs. Het duo uit New York heeft in zijn tien jaar dat het bestaat zo al een grote discografie bij elkaar gepend en dat zorgde ervoor dat ze nog niet al te vaak te zien waren in België. De laatste keer was zelfs in 2017 en dus was het toch alweer even geleden dat de Belgen ze konden zien. Ondertussen is er dus heel wat gebeurd en dus mocht de Orangerie van Botanique het bordje uitverkocht net niet uithalen. De groei van de band is wel degelijk duidelijk, want er werd een volwassen set geserveerd vol leuke elementen.

Voor het zover was, mocht Tchotchke de debatten openen. Het drietal uit New York lijkt nog in het begin van hun carrière te staan, al dateert het debuutalbum toch al van 2022. Dat brak niet de grootste potten en ook hun show in Botanique deed dat niet. Het was niet dat de drie dames een slechte show speelden, het was muzikaal te gewoontjes en passeerde gewoon zonder echt memorabel te worden. Het enige opvallende was de zingende drumster, verder stonden de twee muzikantes vooraan nogal braafjes te spelen en hoorden we brave rockmuziek zonder angels of iets verfrissend. Een halfuurtje was genoeg en diende als gezellige opening, maar meer was het ook niet.

Soms is een voorprogramma dus ook maar vulling en dat werd snel duidelijk als The Lemon Twigs aan de set begon. Samen met twee extra muzikanten werden de broers D’Addario live een viertal en met “My Golden Years” werd al meteen duidelijk gemaakt wat we hier zouden krijgen. De groep keert namelijk helemaal terug naar de jaren zestig met duidelijke invloeden van The Beatles en The Beach Boys waardoor het helemaal niet vernieuwend is, maar wel verfrissend om een jonge band dat soort muziek te horen brengen.

Je moet dan ook niet altijd het warme water uitvinden om een meer dan degelijke show neer te zetten en dat wist The Lemon Twigs ook. Door middel van een goede portie humor, heel leuke en aanstekelijke songs, en natuurlijk de energie van de jonkies pakten ze iedereen in de zaal in. Opvallend was vooral dat het ook qua uiterlijk allemaal heel sixties was; dezelfde bas als Paul McCartney, een gitaar die zo uit een zwart-witte videoclip lijkt geplukt en natuurlijk de gedateerde kapsels. De pappenheimers van The Lemon Twigs verborgen ze dus allesbehalve.

Met leuke covers van The West Coast Pop Art Experimental Band en The Flying Burrito Brothers hadden ze ook nog enkele verrassingen in petto voor het publiek. De covers waren niet de meest voor de hand liggende, maar de gezellige sfeer die ze uitstraalde, zorgde er wel voor dat veel mensen die bands eens zouden opzoeken eens ze thuiskwamen. Het magische aan al deze songs, net als de eigen songs natuurlijk, was de heerlijke samenzang tussen de broers die ieder nummer naar een hoger niveau tillen.

Na heel wat gitaargeweld in het begin van de set, was het tijd om toch even een extra streepje melancholie aan de muziek toe te voegen. Dat gebeurde door een laagje piano toe te voegen aan de muziek en dat werkte hartverwarmend. Het was als honing in een verse warme melk, zo zoet kwam het allemaal binnen. Maar nergens was het te zoet, de band weet het namelijk allemaal eerlijk en vooral niet te afgelikt te brengen. Dat deden ze door ook energiek op het podium in het rond te springen of soms zelfs een streepje improvisatie aan de set toe te voegen tussen de nummers door.

Met “Rock On (Over and Over)” werden we op het eind nog eens op onze wenken bediend door een nummer dat evengoed van T-Rex had kunnen zijn. De rockuitstraling was hier het grootste doorheen de hele set en dat merkten we ook aan het energieke publiek nadien. Dat we in de bisronde nadien drie akoestische nummers kregen, versterkte nog maar eens het gevoel dat deze artiesten gewoon heel sterk weten met wat ze bezig zijn. Brian D’Addario bracht het allemaal alleen, maar zijn stem en zijn charisma pakten de volledige zaal in. Nadien eindigde de set met een cover van “Runaway”, een iets bekender nummer dat ze zelf nog wat meer pit gaven.

Op die manier had The Lemon Twigs op een uur en een kwartier maar liefst 21 nummers erdoor gejaagd. Er zat energie in de band en de set, maar nergens leek het gehaast of overdreven. Daardoor droop het talent en passie van de band ervan af en leken we terug gekatapulteerd te worden richting te sixties door de sound van de songs. De band weet waar ze zijn inspiraties haalt, maar verbergt het ook niet en brengt die inspiraties vol overgave en geeft er een eigen sausje aan. The Lemon Twigs kan op die manier een heel nieuw publiek aanspreken die nooit in die periode geleefd heeft en alleen al daardoor kunnen we hen enkel maar bejubelen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

My Golden Years
The One
In My Head
What You Were Doing
Transparent Day (The West Coast Pop Art Experimental Band cover)
Church Bells
If You and I Are Not Wise
Any Time of Day
I Wanna Prove to You
Foolin’ Around
Peppermint Roses
They Don’t Know How to Fall in Place
A Dream Is All I Know
Older Guys (The Flying Burrito Brothers cover)
Ghost Run Free
Rock On (Over and Over)

Corner of My Eye
Joy
When Winter Comes Around
How Can I Love Her More?
Runaway (Del Shannon cover)