© CPU – Stijn Verbruggen (archief)
Het was misschien al vroeg op het jaar, maar eind januari bracht NewDad zijn debuutalbum MADRA uit. De band uit Galway wist zo na twee ep’s eindelijk het grote werk te omarmen en dat moest natuurlijk ook live voorgesteld worden. Voor een eerste headlineshow in België werd Trefpunt in Gent uitgekozen, nadat de band eerder al op Pukkelpop en tweemaal als support van Dope Lemon in België stond. Ruim op voorhand mocht organisatie Democrazy zelfs het bordje uitverkocht bovenhalen, er borrelde dus wel wat rond de band en het resultaat was een tweezijdend zwaard.
Openen mocht Félicette, het project van Sam De Clercq (Brorlab, bontridders, Kotskat). Voor de tweede keer in de carrière speelde ze met een band aan haar zijde bestaande uit Mathilde Luijten en Abel Ghekiere. We merkten dat het voor de bandformatie nog zoeken was hoe ze de songs nu precies moesten brengen, waardoor de spontaniteit verdween en de nervositeit overnam. Dat hoefde nochtans allemaal niet, want De Clercq bracht heel eerlijke, melancholische nummers die vol breekbaarheid een soort van levensvrijheid weerspiegelen. De mix van singer-songwriter een klein beetje experiment en mooie samenzang pakte ons wel. In het halfuurtje hoorden we zo uitstekende songs, alleen mocht de uitvoering dus nog net iets beter.
Terwijl Trefpunt alleen maar warmer werd, kwam NewDad mooi op het tijd het podium op. Het viertal liet ons meteen wegdromen, terwijl de zaal goed gevuld en aandachtig probeerde luisteren. Toch waren er bij de stille momenten net iets te veel babbelaars om goed te doen, maar dat liet de band niet aan het hart komen. Ze speelden gewoon initieel de nummers, maar al snel viel op dat het geluid niet al te denderend in de mix zat. Vooral bij “Sickly Sweet”, een lied dat heel hard lijkt op “Pretend We’re Dead” van L7, werd dat een euvel dat nadien meer terugkwam.
Zo vielen de gitaren wat uit, ging de zang soms gewoon weg en werden songs daardoor wat onthoofd. De band liet het niet aan het hart komen en speelde gewoon verder, maar het was jammer dat er zoveel technische mankementen opdoken waardoor we nooit echt helemaal in de mood konden geraken van wat er gespeeld werd. Telkens we mee waren in het verhaal, werd er weer een verrassing uit de hoed getoverd van de problemen. Dat zorgde er mee voor dat het publiek heel veel tijd nodig had om te ontdooien, ondanks dat de zaal snikheet was.
Een cover van “Just Like Heaven” voelde voor ons nogal overbodig, maar gelukkig had NewDad ook wat nieuw werk voor ons klaar. De eerste, “Everything I Wanted”, handelde in hetzelfde kenmerk als voorgaande singles en blonk dus vooral uit in dromerige ninetiesgrunge. De tweede, “Clouds”, liet het publiek dan weer dansen doordat het net iets meer energie had dan de andere songs in de discografie. Ook de invloed van postpunk was hier opvallend; het lijkt ons alvast een weg waar we ze graag op verder zien gaan.
Nadien viel ons vooral op dat de eindes van iedere song net iets meer energie bevatten dan het begin, waardoor er altijd wel een snedige climax leek te volgen. Naast de dromerige stem van Julie Dawson was het vooral de baslijn die alle aandacht leek op te eisen en altijd vooraan in de mix zat. Daardoor werden de andere twee muzikanten nogal naar achter geduwd, maar het viel ook op toen ze wegvielen. Dat de set een goeie opbouw bevatte, konden we ook wel merken aan het publiek dat zich naar het einde toe meer en meer smeet. Het viel vooral op toen de band uiteindelijk een bisnummer speelde dat ze eigenlijk al hadden gebracht. “Let Go” passeerde initieel nogal onopvallend, maar werd in de bisronde meegebruld alsof het hun grootste hit was. Een publiek ophitsen doormiddel van opbouw kon NewDad dus wel.
Na een goed uurtje zat de set er dus op en hadden we veel potentieel gehoord, maar soms kwam het er iets te weinig uit. Er vielen te veel fouten te bespeuren waardoor we nooit helemaal meegenomen werden in het verhaal van de band. Zelf waren ze wel enthousiast over alles en het publiek ontdooide uiteindelijk ook wel, maar het was trekken en sleuren om iedereen mee te krijgen. Mits de nodige live ervaring en nog wat meer headlineshows kan het wel goedkomen, zeker indien de nieuwe songs de richting volgen als degene die we dit keer voor het eerst hoorden.
Setlist:
Drown
Slowly
Sickly Sweet
I Don’t Recognize
How
Just Like Heaven (The Cure cover)
Everything I Wanted
In My Head
Let Go
Nightmares
Blue
Clouds
Angel
Madra
Let Go
