New wave en zijn verwante genres zijn aan een serieuze opmars bezig. Kijk maar naar bands zoals Molchat Doma, Whispering Sons en Marathon, die het genre terug springlevend doen lijken. Zelfs rond klassieke formaties zoals Joy Division, The Cure en Bauhaus bestaat er anno 2024 nog veel hype, en door solo-acts van onder andere Johnny Marr hoorden we afgelopen zomer nog de noten van “There Is a Light That Never Goes Out” over onze festivalweides galmen. Het is maar om te zeggen dat new wave en postpunk springlevend zijn; op die golf van succes is IST IST nog een relatieve new kid on the block. De band uit Manchester brengt al bijna tien jaar lang aan de lopende band muziek uit die de donkerte opzoekt. Na enkele jaren getreuzel in de underground van de Britse alternatieve rockscene, voelt het alsof de groep toe is aan een groter publiek: vandaag brengt het viertal Light a Bigger Fire uit. Misschien wel hun meest verfrissende plaat tot nu toe.
Waar vorige platen Architecture en Protagonists nog aanzetten tot zwarte schmink en het dragen van hoge combatlaarzen, mogen we voor dit album het bijhorende Unknown Pleasures-t-shirt gerust inwisselen voor een exemplaar van Hello Kitty. Op Light a Bigger Fire klinken de synthesizers wat zoeter, de drums wat daadkrachtiger en wordt er wat minder rond de pot gedraaid. We horen hoe IST IST afstand houdt van de stijl van “Jennifer’s Lips” en kijken halsstarrig toe hoe de grenzen met de betere Britse indierock worden opgezocht. Maar toch niet getreurd, want in het midden van dat alles is deze plaat toch nog volop IST IST.
Neem nu bijvoorbeeld opener “Lost My Shadow”, dat alle ingrediënten van een echte IST IST-song bevat. Grauwe bas, diepe vocals en een aanstekelijk synthmelodietje. Toch merken we al binnen de tien seconden dat het geheel wat afgelikter is. Dat kan liggen aan de toegevoegde compressie op de instrumenten, maar ook door het feit dat de meeste nummers niet langer duren dan drie minuten en twaalf seconden. Wijs daarvoor naar producer Joe Cross, die onder andere al samenwerkingen met Louis Tomlinson – ex-One Direction – en Lana Del Rey op zijn cv mocht zetten. Qua instrumentatie zit de hele plaat dus vrij raak en worden de grenzen van elektronica constant opgezocht. Neem bijvoorbeeld “What I Know”, waarmee menig Goose-fan zijn hart zou kunnen ophalen. We mogen stellen dat, voor een conservatieve noemer als ‘new wave’, IST IST hier een vrij stoutmoedige houding aanneemt met al hun tierlantijntjes. Toch betekent dat niet dat de arrangementen verstikkend aanvoelen. Zo ligt de focus op “Hope to Love Again” vooral op de melodie en is de mix goed gebalanceerd, waardoor het synthtje op de achtergrond voldoende ademruimte krijgt.
Zoals ook al duidelijk werd in hun interview dat eerder deze week online kwam, trok de band op deze plaat meer de kaart van regelrechte poprock. Als we een nummer moeten uitkiezen dat die evolutie bijna perfect samenvat, komen we uit bij het dansbare “I Can’t Wait for You”. Denk hierbij aan een nummer van Catfish and the Bottlemen, maar dan met een zwaardere stem en een in reverb gedrenkte postpunkgitaar op de achtergrond. Dat de filosofie van de band ook is om beter in de markt te liggen, neemt volgens ons wat af van de authenticiteit van de nummers, maar dat betekent niet per se dat het materiaal slecht is. In tegendeel: geen enkel van deze songs is ondermaats te noemen. De structuur en instrumentatie mag dan wel meer White Lies zijn dan New Order, maar we kunnen ons wel voorstellen dat IST IST hiermee hun doel kan behalen.
Als we Light a Bigger Fire in één woord zouden moeten vergelijken met de rest van hun discografie, dan is het waarschijnlijk ‘dansbaarder’. Tot op het bittere eind spelen keyboards en drumcomputers eerste viool. Op “XXX”, het voorlaatste nummer van het album, wordt die knop nog een laatste keer helemaal opengedraaid en zijn er zelfs amper ‘echte’ (lees: akoestische) instrumenten te horen. Van een absolute stijlbreuk gesproken. Noem het zelfverloochening of noem het expansief, maar het werkt. Afsluiter “Ghost” begint zelfs met – hou je vast – een piano-intro. En tóch past het in het geheel, vooral door de psychedelische gitaarriff die nog voor een laatste keer opbouwt naar een laatste climax en de hele plaat afsluit op een best wel verzadigende manier.
Inderdaad: Light a Bigger Fire is meer pop, maar dat is slechts een kwart van het verhaal. IST IST is een voorbeeld voor elke band die zichzelf na drie albums nog wil heruitvinden en daarin wil slagen. Naast die poppy vibe maakt de groep hun naam waar met een uitstekend gevoel voor songwriting en arrangement. De Britten tonen aan dat vernieuwing niet automatisch gelijkstaat aan je ziel verkopen. De gemiddelde (post)punkfan die uit is op wat verfrissing, maar het toch benauwd krijgt van het woord ‘pop’, zal dit album misschien verwerpen. Toch raden we aan om voor deze plaat voorbij dat soort labeltjes te kijken. Muziek mag tenslotte ook gewoon leuk zijn, zeker als het goed in elkaar zit.
Wie Light a Bigger Fire live wil ontdekken, kan op 19 november naar IST IST in Kavka Zappa.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Kiss”, ons favoriete nummer van Light a Bigger Fire, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
