Als leden van grote bands aan een soloproject beginnen, gaat dat vaak twee kanten uit. Ofwel overstijgt het project de band an sich en komt die nooit meer terug samen, ofwel is het een verwoede poging om de bankrekening te spijzen en mondt het negen keren van de tien uit in een flop. Voor Jamie xx is er, eigenlijk vrij uitzonderlijk, een derde optie weggelegd. Het muzikale brein achter The xx kwam bijna tien jaar geleden namelijk met In Colour op de proppen, gewoon terwijl de band zelf nog in volle groei zat. Het zorgde achteraf gezien uiteindelijk alleen maar voor een grotere hype, want toen het drietal na I See You voor een nog altijd onbepaalde duur in hiatus ging, was het uitkijken naar nieuw materiaal van überhaupt welk lid. Net omdat de Brit met zijn solodebuut internationaal zo’n hoge ogen had gegooid, leek het een vanzelfsprekendheid dat er in de tussentijd een tweede plaat zou volgen, maar niets bleek minder waar.
Na eigen releases van Romy en Oliver Sim, moesten we het bij Jamie xx een wel heel lange tijd doen met een paar losstaande singles. Klaarblijkelijk met een enorm goede reden, want niet alleen moest de man kleur omvormen in golven; hij mikte met In Waves ook voluit op de dansvloer. En dat kon natuurlijk niet als iedereen anderhalve meter afstand moest houden met een mondmasker op zijn snuit. Maar kijk, na alweer een drukke festivalzomer als vanouds toonde Jamie Smith de afgelopen maanden aan dat de tijd helemaal rijp is om zijn tweede kind op de wereld los te laten. Van een eigen club in de Engelse hoofdstad tot een bol van het Atomium: de wereld was klaar voor In Waves.
En of je het nu wil of niet, het ziet ernaar uit dat er dankzij deze plaat een groter deel van de wereld kennis zal maken met Jamie xx; meteen ook de reden waarom we over het algemeen gezien een beetje op onze honger blijven zitten bij deze tweede. Met In Colour vond de producer de ideale manier om moeilijk te doen, maar tegelijkertijd ook toegankelijk genoeg te klinken. Nu voelt het vaak allemaal ietsje te makkelijk aan, net dat tikkeltje xx-vernuft mist. Betekent dat daarbij meteen ook dat In Waves een verzameling aan slechte nummers is? Helemaal niet. De conclusie is als volgt: hier kan op gedanst worden.
Het begin van het album zuigt ons zo bijvoorbeeld helemaal op in een donkere Britse club, te beginnen met “Treat Each Other Right“. Een duidelijk meer op clubs gericht nummer dat hier en daar een twistje krijgt door er een ogenschijnlijk gekaapte radioshow van te maken, terwijl “Baddy On The Floor” daarna duidelijk maakt waarom de plaat precies In Waves heet. Engeland krijgt namelijk bezoek van wat meer zuidelijk gelegen gebieden – zie bijvoorbeeld meer gebruik van feestelijke trompetjes -, die er mee voor zorgen dat de sound ook wat meer vloeibaarder wordt. Dat tussen twee eerder genoemde nummers ook nog eens een ‘specialleke’ gesandwicht zit, maakt het openingskwartier helemaal compleet. “Waited All Night” brengt zowaar alle leden van The xx nog eens samen op eenzelfde song, al is dat wel met een voetnoot. De recentste single werd geen indietronicasong, maar wel eentje die de huidige sounds van de leden in de mix brengt. En dat mag er zeker zijn!
Goed begonnen is half gewonnen? Wel, “Dafodil” is een vibe en er zit een duidelijk idee achter, maar over het algemeen gezien breekt de song door zijn slome getrappel vooral de dansbare sfeer die zo goed werd opgebouwd. Dat is uiteindelijk iets waar Jamie xx maar moeilijk terug bovenop komt doorheen In Waves. Opnieuw: geen slechte nummers, maar we zouden toch net iets meer verwachten. “Still Summer” bouwt broeierig terug op richting “Life“, dat dankzij het herkenbare stemgeluid van Robyn wel voor een euforiebommetje zorgt en zich doorheen de paar weken die de single al door de ether gaat wel al tot een hitje wist te ontpoppen. Allemaal goed en wel, maar met het daaropvolgende “The Feeling I Get From You” trekt de Brit die opzwepende sfeer weer helemaal naar beneden door het weer iets te ontoegankelijk te maken.
Het zit erin en het komt er soms ook wel uit, maar over het algemeen voelt In Waves toch iets te gemakkelijk aan. Jamie xx hinkt in dat opzicht vrij vaak op twee gedachten en het laatste tweeluik van de plaat illustreert dat eigenlijk nog het best. Waar “All You Children” nog onbezonnen mikt op de dansvloer, voelt “Falling Together” dan weer vernuftig en interessant aan; zelfs een beetje Fred again..-achtig, in de meest positieve zin van dat woord. Dat maakt daarbij nog maar eens duidelijk dat er iets te weinig lijn zit in In Waves – misschien wel vrij ironisch, aangezien het doel van de plaat was om golfjes te veroorzaken. Maar je begrijpt, Jamie xx wil doorheen de plaat vaak mikken op makkelijke dansvloerplaten, vaak ook met de hulp van een aantal mooie features, maar tegelijkertijd probeert hij ook terug te grijpen naar die sound die hem met In Colour ook solo op de kaart zette.
Zoals gezegd levert dat al bij al dus tegelijkertijd een zowel on- als samenhangende plaat op, die wel gewoon goed gemaakt is en goed in elkaar zit, en waar ook een aantal sterke nummers en zelfs hits op staan, maar die als geheel ons een beetje op onze honger laat zitten. Of zoals we het online ergens lazen: In Waves zorgt er vooral voor dat we beseffen hoe goed In Colour wel was.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Falling Together”, ons favoriete nummer van In Waves, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
