Katy Perry was tien jaar geleden een van dé popsterren met een hele resem hits. Ze leefde de ’teenage dream’ en zorgde constant voor vuurwerk in de hitlijsten met onder andere “I Kissed a Girl“, “California Gurls“, “Roar” en meer. Ondertussen ging de Amerikaanse van ‘hot’ naar ‘cold’, want sinds Witness uit 2017 zit het niet meer mee. Zowel de pers als de fans lopen niet meer warm van Perry’s muziek en zo kwam Smile enkele jaren terug uit om meteen terug vergeten te worden. Perry nestelde zich enige tijd geleden in Las Vegas met een residentieshow, zodat ze niet de wereld moest rondreizen met haar pasgeboren baby, die ze samen met haar verloofde Orlando Bloom kreeg. Perry nam in die periode ook plaats achter de jurytafel van American Idol, maar liet onlangs weten dat ze daar niet meer zou terugkeren zodat ze zich terug op muziek kan focussen. Met 143 is nu het zevende studioalbum van de voormalige superster uit en het is in ieder geval eentje waar veel over te zeggen valt.
Het getal 143 betekent volgens Perry ‘I love you’ en kwam op veel momenten terug in haar leven (een beetje zoals al die getallen dat doorheen de zes seizoenen van Lost dat deden). Met het album 143 lijkt Katy Perry dan nu helemaal ‘lost’ te zijn, want zelfs haar eigen uitleg over het album roept al vraagtekens op. Ze omschrijft het de plaat als ‘high energy’ en als een zomeralbum, al krijgen we zelf weinig energie van de trapbeats en brengt ze het op letterlijk de laatste dag van de zomer uit. Goed, het is slechts een omschrijving, misschien moeten we de muziek voor zich laten spreken.
De voormalige Smurfin-actrice loopt met de opener en leadsingle meteen een blauwtje. “WOMAN’S WORLD” is een erbarmelijke song die gewoon heel cringe overkomt en niet goed klinkt. Toen er een leak rondging op het internet, dachten fans zelfs dat het nummer niet echt was en via AI werd gemaakt, maar dit is blijkbaar tegenwoordig het niveau van Katy Perry. Het beeld van feminisme dat hier wordt geschetst is bovendien nogal verouderd en wordt ondermijnd door zowel de seksistische videoclip (waarvan Perry later heeft moeten uitleggen dat het satire is) en het feit dat de song met Dr. Luke werd gemaakt. Hij staat bekend als de producer die Kesha jarenlang misbruikte, en dat Perry daar dan mee samenwerkt, komt niet overeen met de feministische boodschap waarvan ze dacht dat die anno 2024 nog zou scoren.
Dr. Luke producete de volledig plaat, maar is veruit niet de enige die een bijdrage leverde aan het album. Een twintigtal namen zijn terug te vinden in de credits en zo staat er ook de naam van 21 Savage bij “”GIMME GIMME”. De koele trapbeats en weinigzeggende teksten voelen gedateerd aan en bouwen op naar niets. Het eentonige nummer lijkt eeuwig door te gaan, maar klokt al af voor de kaap van drie minuten bereikt wordt en maakt zo ruimte voor een van de betere nummers. Samen met Kim Petras laat Perry “GORGEOUS” aanvoelen als een zweterig en sensueel boeltje, waarbij we wel meesurfen op de groove van de muziek. De tekst krijgt wederom niet veel diepgang (constante doorheen de plaat, voor wie het nog niet doorhad) en vindt zijn hoogtepunt in de intro waar er ‘KP, KP’ wordt gezegd aangezien de initialen van zowel Katy Perry als Kim Petras KP zijn. Ja, dat is hier het hoogtepunt.
“I’M HIS, HE’S MINE” komt als volgende en… zucht. Wat stelt dit zelfs voor? De collab met Doechii is gewoonweg irritant om naar te luisteren. De “Gypsy Woman”-sample wordt op zo een slechte manier gebruikt, dat we medelijden krijgen met Crystal Waters. De track is extreem eentonig en low energy, dat het echt saai wordt en dan moet je beseffen dat Katy Perry dit album omschrijft als ‘high energy’ en voor geschikt vindt voor dansfeestjes. Liftmuziek heeft al betere feestjes op gang gebracht. Ook bij “ARTIFICIAL” vallen onze wenkbrauwen in een fronspositie, aangezien we het idee krijgen dat er ergens tussen het idee en finale product iets is misgelopen. De muziek is voor het grootste deel van het lied net niet waar ze moet zijn en ook de zang klinkt hier en daar wat raar (met bijvoorbeeld een vreemde klemtoon op ‘human’). De rapverse van JID steelt hier de show, maar wie JID wilt horen, kan ook gewoon naar muziek van JID luisteren natuurlijk.
Doorheen dit alles willen we niet de bittere en pretentieuze muziekcriticus uithangen die vindt dat elk nummer vernieuwend moet zijn, want dat is niet zo. “CRUSH”, “LIFETIMES” en “ALL THE LOVE” zijn voorbeelden van popsongs die, ondanks dat ze nogal cliché zijn, wel gewoon leuk zijn om naar te luisteren, en soms is dat ook gewoon genoeg. Alleen jammer van de irritante toonhoogte tijdens de ‘La, da-da-dee, la, da-dee, la, da-da-dee’ bij die eerste, maar voor de rest is het zeker een aardige en aanstekelijke song met leuke muziek die net als die andere twee ook zijn plaats had kunnen vinden op Teenage Dream of Prism. Dat deze songs zorgen voor flashbacks naar albums van een goeie tien jaar geleden, toont dan weer aan dat die leuke liedjes toch wel gedateerd aanvoelen.
“TRUTH” grijpt opnieuw terug naar trapachtige beats en heeft voor de verandering toch een beetje inhoud. Perry wilt de waarheid weten en lijkt te vermoeden dat haar geliefde iets (of iemand) achterhoudt, maar muzikaal blijft het terug net te eenvoudig en de teksten komen meer dan eens cringe en heel cliché over. ‘My father told me / The truth will set you free’ en ‘Show me the fire, show me flames’ zijn geen teksten die onze innerlijke vlam doen aanwakkeren en uiteindelijk vragen we ons af of Perry die wel nog heeft.
Doorheen 143 hebben we ons meer dan eens afgevraagd of Orlando Bloom de afgelopen jaren boogschietlessen heeft gegeven aan Katy Perry, aangezien ze hier toch zeer vaak naast de roos schiet. Niet vlak ernaast, met momenten zelfs mijlenver. 143 is een memorabel album te noemen, maar voor alle verkeerde redenen. Het is extreem inhoudsloos, de teksten zijn zeer vaak cliché en soms tenenkrommend, de muziek is vaak saai en voelt in de beste gevallen gedateerd aan. Hier en daar staat er wel een aardige of leuke track tussen, maar als geheel is 143 gewoonweg teleurstellend. Het beste dat we erover kunnen zeggen, is dat 143 consistent is. Het ziet er naar uit dat na Taylor Swift nu ook Katy Perry een worp doet naar slechtste popalbum van het jaar.
Ontdek “GORGEOUS”, ons favoriete nummer van 143, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
