Uit het niets kwamen in de jaren tachtig uit de Franse zandbodem bands zoals Les Negresses Vertes, Les Rita Mitsouko en Mano Negra de kop opsteken. De groepen hadden een Zuid-Franse vibe met accordeons, harmonica’s en reusachtige Spaanse flamencogitaren. Iedereen danste zich te pletter op de zomerse klanken en Mano Negra was het zogeheten neusje van de zalm. Frontman Manu Chao verspreidde zijn energie onder het uitzinnige publiek dat er maar niet genoeg van kreeg en met de heupen wiegde van het ochtendgloren tot diep in de nacht. In de tweede helft van de jaren negentig was het grote moment echter voorbij en werden de instrumenten weggeborgen in de kelders van stoffige bodega’s. Helno Rota de Lourcqua, de charismatische frontman van Les Negresses Vertes, spoot zichzelf een overdosis heroïne in de aders en wisselde het tijdelijke voor het eeuwige. Eén man echter streed moedig verder en begon als soloartiest zijn weg te zoeken. Zijn naam: Jose-Manuel Thomas Arthur Chao, of kortweg Manu Chao.
De flamboyante, sympathieke Franse artiest met Spaanse roots bracht in 1998 met Clandestino dé plaat van het jaar uit. Werkelijk de hele wereld was gek van zijn songs. “Bongo Bong” werd meegezongen vanop Antarctica tot Zimbabwe, van Albanië tot Zuid-Korea, van Algerije tot Zwitserland. Vijf miljoen albums werden over de toonbank geschoven, wat voor een lp in het Frans en het Spaans gigantisch veel was. Chao deed die quasi onmogelijke truc nog eens over met de opvolger Próxima Estación: Esperenza en de megahit “Me Gustas Tu“. Alweer drie miljoen stuks veranderden van eigenaar. Het succes was overdonderend, maar opeens was het op. De muziekbusiness is beenhard en het is bijna wreed om te merken hoe snel het publiek andere genres en stijlen omarmt. De multilinguist bracht nog enkele lp’s uit, maar de fenomenale prestatie werd niet meer herhaald. En nu komt de componist met het album Viva Tu waarop dertien nieuwe songs in de etalage staan.
Manu Chao heeft altijd al een trukendoos gehad waaruit hij steeds dezelfde speeltjes haalde: frequent een radiostem die over de song gedrapeerd wordt, bliepende effectjes van oude computerspelletjes en een tracklist waarbij de ene song overvloeit in de andere song. De wereldburger die de man is, heeft enerzijds kalme, zachte liedjes die handelen over verliefdheid en geluk, en anderzijds swingende muziekstukken waar van a tot z kan op gedanst worden. Er wordt afgetrapt met “Vecinos En El Mar”, een lied met een mooi gitaarpatroon waarop de piepgeluidjes echter in de weg zitten. Gestript tot zijn essentie zou dit een heel knap lied zijn nochtans. Wanneer de artiest in het Engels zingt, horen we hem eigenlijk niet zo graag. Op “River Why” klinkt het woord ‘bridge’ eerder als ‘bwidge’ en ‘river’ klinkt als ‘wivew’. Willie Nelson werd uitgenodigd in de studio om mee te spelen op “Heaven’s Bad Day”. We zijn al maanden benieuwd naar het resultaat, maar dat is in één woord bedroevend. We hebben echt moeten zoeken wat de meerwaarde is van de fantastische countrymuzikant, maar de geweldige stem van Nelson zit ergens helemaal verscholen op de achtergrond. Van een gemiste kans gesproken.
De eerste keer dat we een hoogtepuntje bereiken op de plaat, zitten we met “Tu Te Vas” al een de zesde song. De zang van de Parisienne Laeti is echt meer dan de moeite. Hier horen we voor de eerste keer Chao zoals op zijn gigantische successen. De voorgenoemde speeltjes worden nog eens bovengehaald om een leuk nummertje te maken dat onze voeten van links naar rechts en terug laat bewegen. Nadien gaat de kwaliteit jammer genoeg weer serieus naar beneden. Een halfbakken flamenco met “Coraçao No Mar” en een tenenkrullende ballade met “Cuatro Calles”.
En opeens gebeurt het onwaarschijnlijk alsnog; de megacoole schijf “Sao Paulo Motoboy” die een ode is aan de tienduizenden motokoeriers die elke dag lijf en leden op het spel zetten in de Braziliaanse megastad Sao Paulo. Het Portugese accent van de Brazilianen klinkt lekker vettig en het refrein is echt om van te smullen. Hier krijgen we het grote genie dat Chao soms echt wel is nog eens te horen. En daarna worden we weer getrakteerd op drie nummers die we nu al vergeten zijn en ook nooit meer zullen opzetten.
We hebben bakken respect voor de man en performer Manu Chao en hij heeft ons al uren luisterplezier geschonken. De Franse Spanjaard heeft al geweldige nummers uitgebracht en twee klassiekers die door miljoenen mensen terecht de hemel worden in geprezen. Op deze plaat toont Chao echter veel te weinig van zijn geniale kunde uit de late jaren negentig. Dat moet eigenlijk ook helemaal niet, maar een plaat uitbrengen waarop slechts een enkel nummer staat dat écht fantastisch is, is gewoon veel te weinig. Is de herfst ook voor Jose-Manuel Thomas Arthur Chao begonnen? We vrezen jammer genoeg van wel.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Sao Paulo Motoboy”, ons favoriete nummer van Viva Tu, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
