The The @ Ancienne Belgique (AB): Te hoge verwachtingen

Wie het tot vorig jaar over The The had, sprak er voornamelijk over als iets mythisch dat uit een ver verleden afstamt. Dat is natuurlijk ook niet gek, want de band had al sinds 2000 geen plaat meer uitgebracht en ook de laatste Belgische passage dateert van toen. Met Ensoulment, het nieuwe album dat begin deze maand werd uitgebracht, kwam er eindelijk een vervolg op het haast uit een ander tijdperk daterende NakedSelf en dat was meteen ook de perfecte reden om er een tournee aan vast te koppelen. Dat België al meer dan twintig jaar moesten wachten op de band rondom Matt Johnson – ons land behoorde niet tot de kleine groep landen die in 2018 werden aangedaan met de comeback tour – werd gecompenseerd met zowel een concert in de Ancienne Belgique als een concert in De Roma aanstaande zaterdag.

De show van The The werd in de Ancienne Belgique werd opgedeeld in twee delen, waarvan het eerste bestond uit een integrale uitvoering van Ensoulment en het tweede uit het allerbeste dat de band ooit uitbracht. Omstreeks acht uur klonk nog de boodschap door de speaker dat smartphones bij voorkeur in de zakken bleven zitten omdat Johnson liefst van al onze lieve gezichtjes zou zien, gevolgd door een bandje dat met mystieke drums en een vleugje elektronica de spanning moest opbouwen. Grote spanning zat er echter niet in de eerste set van The The, die grotendeels voortkabbelde, zij het het merendeel van de tijd wel op een aangename en muzikaal indrukwekkende manier.

Opener “Cognitive Dissident” deed de hele AB na al die jaren meteen weer in zwijm vallen voor de diepe stem van de Brit en de ooh-ooh’s werkten aanstekelijk. Het filmische “Some Days I Drink My Coffee by the Grave of William Blake” maakte de set meteen al wat donkerder en dat kon gesmaakt worden. Echter werd dat donkere wat later verward met vlakheid en eentonigheid, wat resulteerde in de snoozer “I Want To Wake Up To You”, waarbij Johnson zich een doorwinterde crooner waande en daar toch niet bepaald in slaagde. De aanzet daartoe kwam eerder al met “Zen & the Art of Dating”, Johnsons aanklacht tegen datingapps, waarbij hij zelf zijn gitaar achterwege liet. Het nummer werd – zoals het merendeel van de eerste set – bijgestaan door een geprojecteerd dansend silhouet, dat in dit geval met de zwoele bewegingen naadloos aansloot bij de thematiek van het lied.

Gelukkig werden we ook geregeld bij de les gehouden door het nodige gitaargeweld van Barrie Cadogan, die natuurlijk ook niet de minste naam is. De Brit maakte al het mooie weer bij onder meer Morrissey, Liam Gallagher en Paul Weller en toonde het publiek in de AB ook waarom hij een gegeerd gitarist is. “Kissing the Ring of POTUS” voorzag hij van een meer dan fraaie solo op zijn Fender Jaguar, terwijl hij een strijkstok bovenhaalde om à la Jimmy Page de gekste geluiden uit zijn gitaar te persen tijdens “Linoleum Smooth to the Stockinged Foot”, dat op zijn beurt werd voortgestuwd door de bas. Ook tijdens minder bombastische of opvallende stukken kon de gitarist bekoren. Het schoolvoorbeeld daarvan was het toffe gitaarriffje van het gelukzalige “Risin’ Above The Need”, tevens ondersteund door een silhouet dat danste alsof ze ook net verlost was van een nood. We vergeven er Cadogan zijn ietwat storende backings tijdens “I Want To Wake Up With You” maar al te graag voor.

Johnson had de eerste set nog de ‘listening set’ genoemd, terwijl hij over de tweede sprak als de ‘dancing set’. Na een pauze van een kwartiertje kwam er met “Infected” inderdaad meer beweging in de zaal, al was dat nog steeds maar mondjesmaat. Het tempo lag wel een stuk hoger en dat was eigenlijk ook wel nodig, want een tweede set aan het tempo van de eerste was zonder meer te veel geweest. Met de kenmerkende swingende drums was “Armaggedon Days Are Here (Again)” dan weer ideaal om verder in te spelen op de publieke nood om wat meer te gaan bewegen op de muziek. Toch bleef de interactie tussen publiek en artiest vrij matig, al werd die voorzichtig uitgebreid door het meezingen van de laatste zin van “Heartland”. Johnson vroeg daarna voor de derde keer om niet te filmen of foto’s te maken en richtte zich tot een fan die dat wel deed, gevolgd door de komische woorden ‘shame him, beat him up’.

The The had nog heel wat klassiekers om te brengen en deed dat grotendeels muzikaal feilloos. Echter misten we wel wat gitaar op “The Whisperers” en moesten we Johnson tijdens “August & September” betrappen op zijn enige vocale uitschuiver van de avond. Een stevig “Icing Up”, met harmonica en melodicanabootsende keys, ontpopte zich dan weer net zoals het meegezongen “This Is The Day” tot een van de hoogtepunten van de show.

Als toegift bracht de band met “Uncertain Smile” het publiek uit het niets volledig in extase. Iedere van de vele pianosolo’s – op plaat ingespeeld door niemand minder dan Jools Holland – werd op nog meer gejoel en applaus onthaald dan de vorige; niet meer dan terecht. Het lange “GIANT” mocht de avond afsluiten en deed dat ook in stijl met enkele zeer coole basgitaarlicks, een gitaarriff die zowel snedig als vlot klonk, opgeheven handen en ‘yeah yeah yeahs’s die werden meegezongen.

Het optreden van The The was op voorhand sowieso al memorabel, al was het maar omdat de band voor het eerst in lange tijd weer in België optrad en dat ook nog eens exact vijfendertig jaar na hun vorige show in de Ancienne Belgique deed. De verwachtingen lagen misschien net te hoog, maar de Britten konden niet helemaal overtuigen. Op Ensoulment staan enkele nummers die live simpelweg niet uit de verf komen en de integrale uitvoering van de plaat had het publiek misschien al wat uitgeput toen de klassiekers nog moesten komen. Echt losbarsten deed het concert bijgevolg niet en dat was jammer, want op muzikaal vlak viel – zeker tijdens de tweede set – niet veel af te dingen op The The. Een net iets kortere show – eventueel met wat meer lichten en visuals dan enkel de silhouetten en soortgelijke projecties – zou het optreden van de Britten zeker niet geschaad hebben.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Cognitive Dissident
Some Days I Drink My Coffee by the Grave of William Blake
Zen & the Art of Dating
Kissing the Ring of POTUS
Life After Life
I Want to Wake Up With You
Down by the Frozen River
Risin’ Above the Need
Linoleum Smooth to the Stockinged Foot
Where Do We Go When We Die?
I Hope You Remember (The Things I Can’t Forget)
A Rainy Day in May
Infected
Armageddon Days Are Here (Again)
The Sinking Feeling
Heartland
The Whisperers
Love Is Stronger Than Death
August & September
Slow Emotion Replay
This Is the Day
Icing Up
Dogs of Lust
Sweet Bird of Truth
Lonely Planet