Hoe heerlijk moet het zijn om een rockster te zijn? Het liederlijk leven, de verafgoding… Bij gebrek aan talent zal het velen van ons nooit ten deel vallen. Graham Coxon weet er als gitarist van Blur daarentegen alles van en hij weet ook dat al dat succes nog een ander mooi neveneffect heeft: de ruimte om artistiek gewoon te doen waar je zin in hebt. Onder de naam The WAEVE en met zijn eega Rose Elinor Dougall, voormalig frontvrouw van The Pipettes, bracht hij vorig jaar een zelfgetitelde debuutplaat uit. Dat hun groepsnaam zich niet bepaald vlot laat schrijven en dat die plaat per definitie ondergesneeuwd zou raken door de comeback van Blur maakte allemaal niet uit. The WAEVE bleek een mysterieuze, jazzy plaat die wat snoept van verschillende stijlen binnen een geheel dat even intrigerend als onsamenhangend is. Op zijn best eentje voor de puristen. Met City Lights verandert de groep op dat vlak niet meteen van koers.
We zullen het maar meteen gezegd hebben: Coxon zingt te veel op City Lights voor het talent dat hij daar voor ter beschikking heeft. Binnen de Britpop steekt dat niet zo nauw, maar wanneer je je op het meer romantische werk stort, wordt dat toch problematischer. “You Saw” is zo een nummer met een aanstekelijk tempo, voortgestuwd door saxofonen, dat lachwekkend in elkaar valt wanneer Coxon opeens de hoge registers opzoekt. Ook het vernuftige “I Belong To” verkruimelt eenmaal de legendarische gitarist de toonladder begint af te gaan. En dat zijn dan nog nummers die an sich goed in elkaar steken. Op het klagelijke “Sunrise” probeert de zanger een weemoedige ballade te brengen over viool- en saxofoonsolo’s. Wie na The Ballad of Darren dacht dat Damon Albarn zich wat overschatte met al die ballades, zal niet blij worden van wat hij hoort op “Sunrise”. Het is onze indruk dat Dougall op de vorige plaat vocaal een meer prominente hoofdrol had. En terecht.
Veel sterker zijn de nummers waarop het paar elkaar vindt in een schurend ritme. Titelnummer “City Lights” hangt aan elkaar van de vuile riffs en dat typisch Britse randje. Nog beter is “Moth To The Flame”, een bewijs dat de mysterieuze identiteit van The WAEVE ook kan aanslaan. Saxofonen vliegen ons als sirenes dreigend rond de oren en de elektronische laagjes zijn perfect uitgebalanceerd. Een dystopische song die blijft boeien. Al moeten we toegeven dat de vervormde stem, die we ook op “Broken Boys” horen soelaas biedt voor onze eerdere klacht. Wie dat allemaal niet nodig heeft, is Dougall. “Simple Days” leunt quasi uitsluitend tegen haar sterke stem en is een ander klein hoogtepuntje op de plaat.
Toch is het ook muzikaal allemaal te vrijblijvend. “Song for Eliza May” zit wel fijn in elkaar als een soort slaapliedje waar akoestische gitaren en vioolwerk langzaam ingewisseld worden voor elektrischer werk, maar na bijna zes minuten blijft er maar weinig van hangen. Minder vergevend zijn we voor “Druantia” dat over een looptijd van acht minuten helemaal nergens naartoe gaat. Coxon schuttert er wel een saxofoon doorheen om het experimentele geluid van de groep in de verf te zetten, maar dat maakt nog geen goed nummer. Hier past een anekdote over saxofonen om de vrijblijvendheid van de nummers te illustreren: vorig jaar zagen we The WAEVE aan het werk op de vooravond van Primavera Sound. Gedurende een klein uur lummelden ze zich toen door een rommelige set. Meteen daarna zette The Comet Is Coming de zaal in lichterlaaie met een saxofoongestuurde set waar de intensiteit in dikke druppels vanaf droop. Totaal ander genre, zelfs een andere plaat van The WAEVE, maar ook bij deze nieuwe worp blijft de conclusie hetzelfde: het is allemaal zo vrijblijvend.
Met The WAEVE werken Coxon en Dougall aan een project dat vooral henzelf veel plezier verschaft. We prijzen graag groepen die genres overstijgen, maar soms is het beter een duidelijke vlag te dragen dan louter een onbestemde sfeer op te roepen. Op City Lights vertrekken de nummers telkens vanuit een ander instrument dat zo gedoseerd wordt tot het een sfeer van mysterie en licht onbehagen oproept, maar waar die nummers uiteindelijk moeten aankomen is minder duidelijk. Wanneer de groep wel eens het gaspedaal indrukt, gaat ook de kwaliteit meteen een stuk naar omhoog. Bij minder toegankelijke zijprojecten van rocksterren hebben we wel al eens de neiging om te denken dat het dan maar voer is voor diehardfans van de oorspronkelijke formatie, maar we kunnen ons hier moeilijk inbeelden welke Blurfan meteen overstag zal gaan. Coxon en Dougall lijken zich te amuseren. Ze kunnen het maar gehad hebben.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Moth To The Flame”, ons favoriete nummer van City Lights, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
