We hebben gespijbeld om Dirty van Sonic Youth als eerste in huis te halen. Diezelfde avond hebben we een voorschot gevraagd aan vader voor alle momenten in het jaar dat we geld toegestopt krijgen. De dag erna hebben we alle cd’s gekocht die de band al had uitgebracht tussen 1981 en 1992. We kwamen met negen extra albums thuis. De noiserock van Sonic Youth stond voor ons en vele anderen synoniem voor vrijheid op de skateramp, cool doen tegen de meisjes en paffen en drinken tot we er letterlijk bij neervielen. Thurston Moore en zijn echtgenote Kim Gordon waren onze goden, maar we hadden eigenlijk geen idee dat dat vreemde koppel twee generaties ouder was dan ons. We groeiden op en zijn de band steeds halsstarrig blijven volgen tot de versleten versterkers en de kapotgespeelde gitaren van Sonic Youth aan de wilgen werden gehangen. In 1995 bracht Moore al Psychic Hearts als soloplaat uit waardoor we wel wisten dat een bepaalde deur werd gesloten, maar er weer een andere deur zou openen.
De lat hoog leggen voor andere noiserockbands is een geweldig understatement. Nog steeds vinden we dat er heel weinig bands of muzikanten zijn die aan de enkels van de boomlange Amerikaan komen. Op 25 juli 1958 schreeuwde de man voor de eerste keer de kraamkamer bijeen en na 66 jaar is hij dat nog niet afgeleerd, integendeel. Thurston Moore heeft altijd ontzettend veel gedaan met zeer weinig: een gitaar, een versterker, een miljoen plectrums en een halve doe-het-zelfzaak aan schroevendraaiers. En toch klinken de composities steeds fris, als je tenminste onder ‘fris’ de vermaledijde smog begrijpt die elke dag over zijn huidige thuisbasis Londen hangt. Zeven nummers heeft Moore met zijn band opgenomen en de titel van het geheel heet Flow Critical Lucidity.
Er wordt begonnen met “New In Town” en de sfeer zit direct zoals het moet in de wereld van Moore. De gitaren worden ingeplugd en percussionist Jem Doulton krijgt letterlijk een seconde om zich klaar te maken. De song klinkt heerlijk onheilspellend en heeft ons echt eventjes verschrikt naar achter doen kijken omdat we dachten dat er iemand achter onze schrijfstoel stond. Een kleine hartverzakking en een binnenkomer van jewelste! “Sans Limites” krijgt een geweldig lange intro die een beetje doet denken aan de begingeneriek van Mogwai voor de fantastische serie Les Revenants. Om een volle sound te creëren kan Moore een beroep doen op de multi-instrumentalisten Jon Leidecker en James Sedwards. De band gebruikt nog véél meer dan vroeger verschillende minder bekende percussie-instrumenten en synths in zijn muziek. Als reusachtige kers op de heerlijke taart zingt Laetitia Sadier van Stereolab mee op het refrein.
“Shadow” is vintage Sonic Youth, een schijf die netjes op een plaat zoals Experimental Jet Set, Trash and No Star had gekund. Op de een of andere manier vinden we dit een nummer dat enkel kon gecomponeerd worden in een megastad waar meer dan tien miljoen zielen een leven trachten op te bouwen. De vroegere band van Moore werd vroeger al eens in het hoekje van de grunge gezet, wat eigenlijk maar deels te verantwoorden is, maar “Hypnogram” brengt ons inderdaad wel terug naar de tijd waar de vuilste Seattlebands als Mudhoney en Melvins de alternatieve hitlijsten betraden. Het is duidelijk het minst complexe nummer waar ook de minste muzikale tierlantijnen aan toegevoegd zijn. Heerlijk simpele song die je laat dagdromen en wegzinken in geheime herinneringen van tijden waarin we dachten dat het leven nooit zou stoppen.
Moore is een muzikant die nooit rechttoe rechtaan heeft willen klinken en dat valt al op sinds zijn eerste plaat uit 1981. Het is steeds bochtenwerk en wringen en duwen en trekken met alle ledematen van alle bandleden samen. Moore heeft er soort muzikale levenswijze van gemaakt. Op elke plaat staat echter een nummer dat we net iets minder goed vinden. Op dit album is dat “We Get High”, een nummer met een heel groot noisegehalte waarop Moore klinkt als een vikingkoning die zijn woeste volgelingen aanspreekt. Het nummer klinkt ons net iets te monotoon. Op “Rewilding” laat de man dan weer zijn maatschappijkritische kant horen aan de luisteraar. Earth Day is de dag waarop we met de hele mensheid moeten stoppen met produceren zodat onze planeet tijd heeft om te recupereren. Het zou fantastisch zijn wanneer die dag op 31 december zou vallen, maar in 2025 zal dit al op 25 april zijn. De verdoemenis die daarmee kan gepaard gaan wordt bezongen en bespeeld, maar veel zoden zal deze coole song uiteraard niet aan de dijk brengen.
Het absolute hoogtepunt heeft de band voor het einde gehouden met de machtige song “The Diver”. Dit nummer is een epos van meer dan acht minuten. De gitaarpartij is een van de beste die we ooit hebben gehoord. Het klinkt zo ongelooflijk cool en de band breit er een fantastische, Japanse percussiesound in. De verse plaat telt dus zeven schijven, waarvan zes schijven echte meesterwerken zijn. Een oerklassieker is het net niet evenwel. Is dit het beste dat Thurston Moore ooit heeft uitgebracht? We hebben er geen idee van. We moeten hier gewoon eerlijk antwoorden dat we al zoveel schitterende muziek van de man hebben beluisterd dat we dat antwoord dienen schuldig te blijven. Is het dan een plaat die we nog veel zullen opleggen? Zeker, deze nieuwe lp dragen we mee voor de rest van ons leven. Moore is onze muzikale stuurman, ons kompas, onze poolster, onze eeuwige gids. We wijken niet af van zijn koers!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Diver”, ons favoriete nummer van Flow Critical Lucidity, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
