Pavlov's Dog @ Kunstencentrum VIERNULVIER: De goede oude tijden teruggebracht

Pampered Menial, het debuutalbum van Pavlov’s Dog, zit bij heel wat liefhebbers van progrock nog steeds nauw in het hart gesloten. Vorig jaar zagen we de band nog aan het werk in De Roma, waar ze ook volop de kaart trok van dat geweldige debuut en daar bleek al snel dat Pavlov’s Dog nog steeds een groep is die live meer dan de moeite waard is, zelfs wanneer ze pas om half tien mag beginnen.

Met “Late November” werd geopend met een van die favoriete nummers van de fans, vanzelfsprekend vanop die geweldige debuutplaat. De dramatiek en toch ook wel bombast van dat album werd daarna ingeruild voor de pure rockers die vooral rechttoe rechtaan waren, maar tegelijk ook al vroeg in de show de veelzijdigheid van de band illustreerden. Ook de jazzy drumintro van “Try To Hang On” die door piano ondersteund werd, was daar een mooi voorbeeld van. Het was maar een klein smetje op het blazoen van dat lied dat de meezingende violiste niet bepaald goed hoorbaar was.

Ook de stem van frontman David Surkamp zat niet altijd even lekker in de mix, met name dan tijdens het daaropvolgende “She Came Shining”, waarbij de zang haast helemaal verloren ging tussen de instrumenten. Een fantastische spreker zal de Amerikaan trouwens ook niet worden, want wanneer hij het er toch op waagde om tussen de nummers wat tegen het publiek te zeggen, kwam het er allemaal zo beschaamd en schuchter uit dat wat hij zei wel oprecht moest zijn. We geloofden hem dan ook graag toen hij zei dat Gent zijn favoriete stad is.

Na zijn lofzang voor Gent koos de Amerikaan voor enkele ballads, waaronder “Only You”, dat een episch gehalte aannam en door combinatie van de instrumenten steeds naar een grootser geluid toe werkte, om zo uiteindelijk een heerlijk crescendo te bereiken. Ook “Standing Here With You (Megan’s Song)” had zo’n mooi momentje kunnen opleveren, al moesten we helaas vaststellen dat tijdens de fantastische pianointro in de achterste helft van de concertzaal vooral gepraat werd, terwijl de muziek toch echt wel beter verdiende dan dat.

Surkamp had ook nog heel prettig nieuws voor de fans van Pavlov’s Dog, want de band heeft in mei een nieuw album opgenomen, dat in april 2025 het daglicht zou moeten zien. “Another Blood Moon” was een meer dan aardig voorsmaakje van die nieuwe plaat. Het lied opende met een wel heel melancholische viool, die werd gevolgd door licht slepende piano en drums. Het acht minuten durende nummer werd steeds intenser en met een fameuze vocale uithaal van de zanger dachten we dat we het hoogtepunt bereikt hadden. Niets was minder waar, want we kregen nog enkele minuten aan gitaarsolo’s van Surkamp zelf. Aanvankelijk startte de Amerikaan ongecompliceerd maar wel heel melodisch, om er uiteindelijk toch een resem aan snelle noten uit te persen. De hoge toppen van Pampered Menial zal de band waarschijnlijk niet meer scheren, maar we kijken toch al uit naar wat Pavlov’s Dog ons in april volgend jaar zal bieden.

Nadat Surkamp zijn momentje had gehad, kon de rest niet achterblijven. Zo werd “Canadian Rain” ingeleid met een ferme gitaarsolo en uitgeleid met een jam rondom een nog indrukwekkendere basgitaarsolo, waarbij de schaduw van Flea haast over het podium viel. Er werd geen gas meer teruggenomen, want Pavlov’s Dog speelde daarna enkel nog nummers van de debuutplaat. “Preludin” was de ideale start voor die reeks, gevolgd door het altijd imponerende “Of Once and Future Kings”, dat richting het einde volledig openbarstte met een wel heel indringende drumsound.

De viool van “Episode” was dan weer meteen meeslepend, terwijl die later ook nog in een soort duel ging met de synths, die voor de gelegenheid als een hammondorgel klonken. Met “Valkerie” werd het hoogtepunt voor het publiek bereikt, want de ‘bring back the good old days’ werd als een mantra uit volle borst meegebruld. Je kan natuurlijk ook niets anders verwachten van een publiek dat het Nederlandse equivalent van de zin ongetwijfeld al meerdere keren heeft gemopperd of gepreveld.

Surkamp en zijn band namen met graagte het applaus in ontvangst, terwijl zowat iedereen wist wat er nog komen zou in de bisronde. Deze keer waren het geen duellerende violen en synths, maar wel een duellerende gitaar en viool, terwijl de violiste ook het zingen van het refrein voor zich nam. Er werd om “Julia” geschreeuwd en vanzelfsprekend kreeg het publiek het bekendste nummer van de band als slotnummer voorgeschoteld. Surkamps vocale uithaal kon misschien niet tippen aan die van op de studioversie bijna vijftig jaar geleden, maar hij kwam aardig in de buurt en dat was op zich al een hele knappe prestatie.

Pavlov’s Dog bracht voor velen de goede oude tijd terug in de Vooruit. Met name de nummers van op Pampered Menial deden het bij het publiek erg goed, terwijl er doorheen nieuwer werk al wat vaker gepraat durfde worden. De band bewees desalniettemin wel meer te zijn dan dat enkele album, met een leuke set waarbij ook de minder dramatische nummers overeind bleven staan.