© Sethpicturesmusic – Seth Abrikoos
Gisteren verzamelden alle corekids zich weer bij onze noorderburen voor een nieuwe editie van Into The Core Fest,. Het festival, dat inmiddels stevig is geworteld in de scene en steeds meer bekendheid krijgt, tilde deze editie naar een hoger niveau en stelde met een XL-versie nieuwe standaarden aan hun vertrouwde concept. Met een breder aanbod aan bands, maar met nog altijd dezelfde dosis Nederlandse power, was het opnieuw de perfecte dag voor de moshpiters, stagedivers en two-steppers om hun beste moves boven te halen. Ook wij hadden wel zin in een dansje, dus besloten we de barre tocht richting het verre Astrant in Ede te maken om een dag te vullen met het beste dat de hedendaagse corescene te bieden heeft.
Al vroeg op de dag was het tijd voor de jonkies van A Part of the Problem. Of ja, jonkies… De band is sinds de laatste keer dat we zagen uitgegroeid van een aantal tieners naar een groep kerels inclusief baardgroei. Ook de muzikale sound van de Edenaren is de afgelopen tijd flink gegroeid en klinkt het hedendaags een stuk volwassener dan het al deed. Vol overgave stortte de band zich op de taak om de zaal op te warmen en sloeg daar redelijk goed in, want ondanks het vroege uur van aanvang wist het al wel de dansbenen bij mede toeschouwer los te gooien. Als klap op de vuurpijl kregen we nog het onuitgebrachte “Divergent” te horen, een wat meer melodischer en met momenten rustiger nummer waar de groep liet zien dat het eveneens boordevol veelzijdigheid zit. A Part of the Problem bewees dat het niet meer het jonkie van de scene is, maar een band die klaar is om hun plek te claimen in de hogere rangen van de corescene.
© Sethpicturesmusic – Seth Abrikoos
Een dag zoals deze verloopt helaas nooit zonder kleine, technische problemen en ook Canyon Literature moest daar mee dealen. Toch wist de progressive deathcoreband het beste er van te maken en liet het zich niet uit het veld door slaan. Met longenvol brulgeluid bracht de band hun slopende muziek richting Ede en veranderde het de Astrant in een moordkuil vol moshers. Wel merkten we op dat sommige grunts niet doorheen de iets te luide instrumentenmix en dikgepakte backingtrack raakten, maar ondanks dat wist de band toch een solide indruk achter te laten.
Problemen waren er spijtig genoeg ook voor Bot Mes. Vanwege troubles in het verkeer moest de frontvrouw helaas verstek geven, waardoor het viertal mannen waaruit de rest van het gezelschap bestaat de show moest beperken tot enkel het instrumentale gedeelte. Uiteraard super jammer, gezien de Nederlandtalige teksten over andersdenkende politici en doorgeslagen televisiepersoonlijkheden zeker een toegevoegde en unieke waarde gingen zijn aan de dag. Het was improviseren, aanpassen en roeien met de riemen die ze hadden. Gelukkig pakte dit nog best goed uit voor de groep en kreeg het het publiek volledig mee op de gitaarriffs van nummers als “Alaaf” en “Live, Laugh, Laf”, waardoor het alsnog een feestje werd. Ondanks de tegenslag en wat de naam doet vernoemen, was Bot Mes vlijmscherp en kende het succes, al hopen we de volgende keer wel een volledige messenset te zien.
© Sethpicturesmusic – Seth Abrikoos
Hoe later op de dag, hoe groter de sloopkogels waren waarmee de bands rondzwierden. SWANSLAUGHTER had een eveneens aardige joekel van sloopkogel aan geluid mee en zwaaide daar aardig mee in de rondte. Het was bukken geblazen of de tekst van afsluiter “Off With Their Heads” werd werkelijkheid, al was iedere slag die het uitdeelde wel raak. Ook Serve deelde een aantal behoorlijke tikken uit en serveerde een half uur lang onbeperkte porties mokerslagen, die vervolgens smakelijk werden opgepeuzeld door het wild bewegende publiek. “Extinction” knalde vol overtuiging uit de speakers en zorgde door zijn orkaankracht bijna voor een uitroeiing van onze trommelvliezen, terwijl ook de nieuwste single “Spectre” de Astrant stevig liet schokken.
Voor uitgebreide adempauzes was er de gehele dag geen tijd en Torn From Oblivion had daar een flink aandeel in. De groep was in optima forma en wist vanaf de eerste noten stevig te overtuigen. Frontman Mees Stevens gooide alle remmen los en liet zijn strot overuren uren draaien, waardoor de zaal los ging en zelfs het personeel achter de toog zich aan enkele dansjes deden wagen. Muzikaal zat het eveneens goed en Torn From Oblivion gaf een show zonder problemen, waarbij de toevoeging van Sten Govers, vocalist bij de band DEEPROOT, bij “Heir of a False Throne” een schot in de roos was. Prima set van deze deathcoreformatie
© Sethpicturesmusic – Seth Abrikoos
‘Oi, listen up cunts! Two-step, two-step!’ Meer had frontman Josh Muncke van Sugar Spine gisteren niet nodig om de volledige zaal in te pakken en hordes two-steppers aan het werk te zetten. Het sound van de Australische frontman en zijn band was een denderende trein die zonder genade over het publiek heen walste. Met een mix van agressieve riffs, stampende drums en Josh’s schreeuwende vocalen hield Sugar Spine de energie hoog van begin tot eind en was stilstaan onmogelijk. Het was de perfecte samensmelting van controle en chaos, want waar de band uitstekend en gecontroleerd speelde, zette het publiek bij iedere breakdown haar leven op het spel in de moshpit.
Het was tot dan toe een score van zeven op zeven en aan het einde van de avond kon dat acht op acht worden toen Another Now op het podium verscheen. De organisatie had met de Eindhovense band een serieuze klapper op het affiche gezet en dat zag je ook in de kwaliteit die de band deed leveren. Hun mix van metalcore en experimentele, elektronische elementen vulde de zaal met een energie die meteen voelbaar was. Vanaf het eerste nummer “_VISIONS” nam die energie het publiek mee op een reis die alleen maar in kracht toe nam en volledig tot ontplooiing kwam gedurende het optreden.
© Sethpicturesmusic – Seth Abrikoos
De band zat in een goede flow en nummers als “HEX”, “SORRY” en “Cascade” kende allemaal een succesvolle passage. Het was wel op te merken dat sommige mensen in het publiek de clean vocals na een dag vol grunts niet volledig konden waarderen, maar wij zagen het wel als een mooi contrast en konden het wel hebben. Zeker omdat de nummers door hun krachtige uitvoering en gelikte gitaarspel stuk voor stuk hun sporen achter lieten en de energie in de zaal hoog hielden. Toen de eerste noten van “DOUBT” door de speakers knalden, zagen we dat de strijders in de pit nog altijd niet moe waren en barstte deze nog een keer volledig uit. Die score van acht op acht voor het festival kwam er, en geen decimaal minder.
