© Jonathan Nesvadba
Moby heeft een goede band met België en dus mocht het Sportpaleis van Antwerpen dienstdoen als decor voor zijn eerste show op het Europese vasteland sinds 2011. Het was ook van toen geleden dat hij nog eens in ons land speelde, waardoor de anticipatie van het publiek wel groot was. Richard Melville Hall bracht in die tijd wel de nodige albums en muziek uit, maar voor een echte, grote tour had hij toch een betere reden nodig. 25 jaar Play, zijn succesplaat uit 1999, was de enige echte reden waarom hij het Sportpaleis aandeed dit jaar. Dat hij eerder dit jaar ook een nieuw album uitbracht, werd doorheen de set gewoon fijntjes genegeerd. De man zou gewoon een best of brengen met alle songs die zijn carrière maakten en dat in een grote twee uren.
Voor het zover was, mocht eerst Lady Blackbird de debatten openen. De Amerikaanse zangeres stond op een groot podium alleen met één muzikant, maar dankzij haar fantastische stem kon ze de grote zaal wel met gemak vullen. Het nadeel aan die minimalistische opstelling was weliswaar dat de songs soms net wat te mager bleken. Memorabel was het dus niet, maar eens ze haar strottenhoofd openzette, werden we wel volledig ingepakt. Zeker toen de muzikant zijn gitaar even inruilde voor de piano, werden we overdonderd. Samen met een opvallend kapsel en uniek gewaad maakte Lady Blackbird zo toch een indruk.
Moby is naast een zanger ook een activist die opkomt voor de dierenrechten en de natuur, en dat was ook iets dat doorheen de set zou blijven overheersen. Zo werden er voor zijn show al allerlei organisaties op het scherm geprojecteerd die zich inzetten voor het dierenleed en konden we later te weten komen dat alle winst van deze show naar die organisaties zoals Gaia en Vegan Brussels zou gaan. Dat Moby dus niet voor het geld op tour gaat, kunnen we op die manier ook stellen. Hij wil gewoon een verschil maken met zijn muziek en dat maakt hem als mens alleen maar mooier; dat hij dan ook nog eens een muzikaal fenomenale set wist af te werken, was natuurlijk mooi meegenomen.
Het mysterieuze “My Weakness” diende als opener van de set waarbij de toon al meteen werd gezet zonder zelfs een band op het podium te zien. Die zouden niet veel later opkomen en met “In My Heart” werd die dromerige intro vervangen door een dansbaar geheel. Waar zijn nummers op plaat heel zweverig zijn, wist hij er live telkens een andere draai aan te geven. Als muzikant wil je jezelf blijven uitdagen en het was duidelijk dat Moby dat ook deed. Zo begon “Go” zelfs als een technonummer dat recht uit de kelder zou kunnen komen en was “We Are All Made of Stars” zowaar een funky disconummer.
Al die extra lagen die hij aan zijn muziek kon geven, had hij ook te danken aan een uitstekende band die hem omsingelde. Er waren twee extra zangeressen, iemand die synths speelde, twee strijkers, een gitarist en uiteindelijk ook een drummer. Het waren duidelijk heel minutieus gekozen muzikanten, want elk hadden ze een ontegensprekelijke bijdrage aan het geheel van de show. Vooral de stemmen van de zangeressen waren indrukwekkend. Ze droegen iedere song naar een hoger niveau door heel sterk uit te halen en vooral altijd soulvol te klinken.
Qua productie werd het redelijk simpel gehouden met vooral nadruk op heel wat lichten. Achter de band werden naarmate de set vorderde wel wat fonkelende lichtjes geprojecteerd, maar echt visuele extraatjes moesten we niet verwachten van de man, hij liet de muziek spreken. Met “Almost Home” probeerde hij na het dansbare begin een soort van melancholisch momentje te maken waarbij de stilte overheerste. Dat was wel mooi, maar het was toch vooral wanneer “In This World” terugkwam, dat het publiek weer in gang kon schieten. Ook hier moesten we even raden tot we het echt herkenden omdat de intro een volledig andere melodie leek te hebben, maar eens de fantastische wisselwerking tussen de stemmen erbij kwam, waren we wel mee.
Vanaf toen waren het eigenlijk enkel nog maar fantastische nummers die zouden passeren. “Porcelain” brak ieder zieltje in de zaal terwijl Moby herinneringen bovenhaalde over zijn eerste keer dat hij dat nummer speelde, nota bene op Torhout Werchter in België. Zijn roots als elektronisch wonder namen bij momenten ook de bovenhand, zo leken we bij “Machete” in de Zillion te zijn beland. Er kon eens goed in het rond gestampt worden om nadien nog eens de fantastische stem van Lady Blackbird te krijgen bij twee nummers. Vooral bij “Walk With Me” kwam die binnen, al was “Why Does My Heart Feel So Bad? “ wel het plezantste.
Dat hij een nummer moest opdragen aan veganisme, stond als een paal boven water. De man bracht zo het instrumentale “Everloving” als anthem voor de vegans. Voor we het wisten was Moby zo al anderhalf uur bezig en had niemand zich echt verveeld, zeker niet toen bij “Extreme Ways” de strijkers van de intro nog wat langer werden uitgemolken. Met “Honey” konden we nog een beetje grooven, waarna de band plots van het podium verdween.
Het vreemdste van de set moest toen nog komen: Moby zou “Ring of Fire” coveren, bekendst in de versie van Johnny Cash. En het publiek moest de trompetsolo nadoen omdat die niet aanwezig was op het podium. Het hielp wel om dat publiek volledig klaar te krijgen voor het eindsalvo, want verder viel die cover vooral uit de boot. “Lift Me Up” pakte zo nadien uit met een dubstepvariant waarbij de song nog dansbaarder werd en niet veel later leek het Sportpaleis gewoon één grote club te zijn. Dat we dan complimenten kregen op onze elektronische scene, was de intro voor enkele dikke breakbeats op “Feeling So Real”. De zaal ging volledig wild en dat was meteen ook het einde voor de band. Moby zelf bracht op zijn eentje nog “Thousand” achter een lege tafel, want dj’en, dat deed hij niet. Een ietwat vreemd zicht, maar wel nog maar eens een ode aan zijn carrière in de Cherry Moon.
Moby imponeerde dus in het Sportpaleis, zowel de staan- als de zitplaatsen gingen op het eind volledig uit zijn dak. De man heeft al heel wat kilometers op zijn teller staan, maar na een lange pauze van touren, lijkt hij er terug volledig te staan en bracht hij in het Sportpaleis een wonderbaarlijk eerbetoon aan Play. Hij deed dit niet door droog de songs te spelen, maar gaf alles een extra dimensie waardoor hij ook in het nu blijft staan. Samen met een uitstekende band en de nodige opbouw in de set, liet hij zien dat hij zijn talent als muzikant en producer nog zeker niet verleerd is.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
My Weakness
In My Heart
Go
Bodyrock
Flower / Find My Baby
Almost Home
When It’s Cold I’d Like to Die
In This World
Porcelain
We Are All Made of Stars
Machete
Walk With Me
Why Does My Heart Feel So Bad?
Everloving
Extreme Ways
Honey
Ring of Fire (Merle Kilgore cover)
Lift Me Up
Natural Blues
Feeling So Real
Thousand
