Wie de afgelopen maanden wel eens een zomerbar bezocht, had waarschijnlijk de grootste moeite om de muziek van Purple Disco Machine te ontlopen. Hoe kan het ook anders, aangezien Tino Piontek, zoals de Duitse producer echt heet, eigenhandig voor een revival van de nu-disco heeft gezorgd. Met een combinatie van gesmaakt eigen werk, gebundeld in doorbraakalbum Exotica, én gesmaakte disco-remixes, zoals zijn Grammy-winnende remix van Lizzo’s “About Damn Time”, wist hij zich een weg te banen naar het mainstream publiek. De zomerse sferen mogen wat hem betreft nog wat langer duren, want net aan het begin van de herfst komt hij met zijn derde album.
Helemaal onverwacht komt dit album niet, aangezien maar liefst tien van de vijftien nummers in het afgelopen jaar al als single werden gereleased. Toch slaagt het album erin om een bepaalde spanningsboog te behouden. Te beginnen met de intro van “W.T.P.”, die evengoed de intro van een superheldenfilm uit de jaren zeventig zou kunnen zijn. Na een opbouw van twee minuten worden we verwelkomd in het paradijs en zetten de toegevoegde discobeats de toon voor de rest van het album. Meteen maar stevig doortrekken met een paar van de recentere radiohitjes, zoals “Beat of Your Heart”, samen met de IJslandse zangeres ÁSDÍS, en “Honey Boy”, voorzien van funky gitaren door Nile Rodgers zelf. Het mag duidelijk zijn dat de Duitse producer ook voor dit album een blik aan diverse muzikale collega’s heeft opengetrokken om dit album tot een succes te maken. Dat merken we hier en daar toch wel in de invloed op de individuele songs.
Tijd voor een eerste rustpuntje met “Paradisco”, waarbij we eerder zin krijgen om ons aan de rand van een zwembad te zetten met een cocktail in de hand. Van “Paradisco” naar “Paradise”, want uiteraard moest ook de gouden combo met de vocals van Sophie and the Giants weer van onder het stof worden gehaald. Met dit lied leveren ze niet alleen een van de succesvollere singles, maar meteen ook de titeltrack van dit album. “Contact” en “Can’t Stop Loving You” zorgen dan weer voor een nieuw rustpuntje in het album, zonder echt uit de nostalgische sfeer van het album te geraken.
De rust lijkt bewust ingebouwd, want nadien volgt de monsterhit “Substitution”, die de gashendel weer volledig opendraait. De aanstekelijke melodie en gemakkelijk meezingbare vocals van Julian Perretta zorgen voor een hit die, zelfs meer dan een jaar na de release, moeilijk beu te worden is. Hetzelfde kan niet gezegd worden over nog zo’n single die wel wat bekendheid heeft gekend: “Something on My Mind”. De hoge, hese stem van Nothing but Thieves-frontman Conor Mason zorgt wel voor een extra dimensie, maar echt aanstekelijk werkt het niet.
Op het einde vinden we zowaar nog een Belgische invloed. Op de credits van “All My Life” staat immers ook de Naamse producer The Magician. Het zou zomaar kunnen dat ze de mosterd voor het catchy synthmelodietje hebben gehaald bij Depeche Mode. Om even mysterieus te eindigen als we begonnen zijn, kunnen we rekenen op “Die Maschine”, die uitmondt in een vier minuten durende, dromerige, Duitse monoloog over de staat van onze planeet, ons eigen paradijs.
Met deze nieuwe langspeler borduurt Purple Disco Machine verder op zijn succesformule van disco, funk en gevarieerde samenwerkingen. Toch voelt het niet meer zo fris en vernieuwend aan als enkele jaren geleden. Desondanks zal het ook nu weer moeilijk worden om stil te blijven zitten wanneer we een van deze songs in onze favoriete zomerbar horen en is het daardoor een zeer welgekomen uitbreiding op zijn repertoire. Zomerse sferen zijn alvast terug te vinden op de uitverkochten concerten op 31 oktober in de AB of op 1 november in de Melkweg.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Substitution”, ons favoriete nummer van Paradise, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
