© CPU – Peter Verstraeten
Met Mr. Joe Jackson Presents Max Champion in ‘What a Racket!’ bracht Joe Jackson vorig jaar wel een heel bijzondere plaat uit. De Brit kroop daarvoor in de huid van het verzonnen personage Max Champion en bracht vanuit dat personage vaudevillemuziek waarvan je zou denken dat ze al meer dan honderd jaar bestaat. Het conceptalbum, wat het toch zeker genoemd mag worden, was reden genoeg voor Jackson om op tournee te gaan en meteen ook drie stops in België te maken. De eerste vond plaats in het Koninklijk Circus, terwijl woensdag en vrijdag ook nog Le Forum in Luik en De Roma in Antwerpen worden aangedaan.
Dat Jackson heel vlot het Koninklijk Circus uitverkocht zou hebben met enkel en alleen dat nieuwe album, dat toch niet echt voor het grote publiek gemaakt is, durven we in twijfel trekken. De Britse zanger bracht dan ook een show bestaande uit twee delen, waarbij het eerste bestond uit een soloshow waarin hij enkele maar heus niet alle welbekende pareltjes uit zijn oeuvre bracht. Die soloshow opende hij omstreeks klokslag acht uur met “Dave”, waarbij meteen duidelijk werd dat we ons wel in een heel intieme setting bevonden. Iedere adem van Jackson konden we doorheen de microfoon horen, terwijl we met momenten zelfs het geluid van zijn vingers op de pianotoetsen konden horen nog voor het versterkte geluid onze gehoorgangen een fractie van een seconde later bereikte.
© CPU – Peter Verstraeten
Nog even bleef Jackson bij zijn materiaal uit de eenentwintigste eeuw met het wat snellere “Take It Like A Man”, waarbij hij een fraai pianosolootje speelde. Het nadeel van een concert dat solo met piano wordt gespeeld, is dat sommige gaatjes die anders door andere muzikanten worden ingevuld, ook dienen ingevuld te worden. Dat was niet anders bij het ietwat kaal beginnende “Stranger Than Fiction”, al werden die lege ruimtes gelukkig al snel opgevuld door in de maat meeklappende fans.
Jackson belandde daarna aan bij zijn bekender materiaal en dat leverde een muzikaal redelijke verbouwde en net wat minder furieuze versie van “Real Men” op, die desalniettemin ook zijn charmes had. De hoge uithalen die net wat brozer en ingetogener klonken dan op de studioversie, sloten dan ook perfect aan bij de intimiteit van het concert. De Brit was in een jolige bui en kon zijn lach doorheen de avond meerdere keren niet bedwingen. Zo ook tijdens “It’s Different For Girls” dat hij halverwege het even verwarde met “Steppin’ Out”, om dan tot de constatie te moeten komen dat hij “Steppin’ Out” eigenlijk vlak daarvoor al had moeten spelen.
Het concept van zijn soloset was namelijk om geleidelijk aan terug te keren in de tijd, maar door dat kleine chronologische foutje klopte de tijdlijn niet meer. We vergeven het hem graag, want na een snedig en haast agressief gebracht “On Your Radio”, keerden we terug naar de periode waarin Jackson zelf nog geen muziek maakte. Dat leverde een prachtige versie van The Kinks’ “Waterloo Sunset” op, waarna we nog verder in de tijd terugkeerden, meer bepaald naar 1913. “Hello, Hello, Who’s Your Lady Friend?” werd in de Eerste Wereldoorlog een populair marcheerlied, maar werd door Jackson vooral met veel humor gebracht. Na al een tijdje aan het nummer bezig te zijn, kondigde hij aan dat er nog zeven verzen zijn. Even hielden we onze adem in, maar de Brit beloofde ons om er maar eentje van te spelen. Teveel zou nu ook eenmaal teveel geweest zijn, al gaat dat gezegde niet op voor de Max Champion-set.
© CPU – Peter Verstraeten
Op het podium verzamelde zich namelijk een in antieke kleren uitgedost ensemble dat bestond uit piano, strijkers, bas, drums en blazers, aangevuld met Joe Jackson die opeens wat weghad van The Greatest Showman. Met het opzwepende drinklied “(Overture): Why, Why, Why?” bevonden we ons meteen in de arbeidersklasse van de negentiende eeuw, vlak voor een arbeidersrevolutie. Ondanks dat het verhaal van Max Champion zich afspeelt in een grimmige periode, zat er wel veel plek voor humor in de muziek en teksten die Jackson vanuit het personage van Champion schreef. “What a Racket!” liet zich kenmerken door een bewust schel klinkende trompet, die de trompetist daarna op de meest komische klungelige wijze uit elkaar had geknoeid. “The Bishop and the Actress”, zowat de voorloper van een goede ’that’s what she said’-grap, zat dan weer vol met double entendres en “The Shades of Night” was zo tragikomisch dat het enkel uit een ver vervlogen tijdperk had kunnen komen.
We keerden terug naar de soundtrack van een arbeidersrevolutie met het heerlijk pompeuze “Health and Safety”, dat bij het zingen van de titelzin zo dreigend aanvoelde dat we even vreesden dat er mensen met fakkels en hooivorken tevoorschijn zouden komen. “Think of the Show – A Thespian’s Lament” werd dan weer heel miniem gebracht, met enkel Jackson, de snaarinstrumenten en de piano, voor wie die niet tot snaarinstrumenten rekent. Voor de schitterende en door de manier van zingen van Jackson Iers aandoende ballade “Dear Old Mum – A London-Irish Lament”, werd die tevens nog ingeruild voor een ukulele.
© CPU – Peter Verstraeten
Nadat Jackson voor “Sporting Life” zijn band in de bloemetjes had gezet met enkele glazen champagne, kregen we als toegift nog een klassieker van Joe Jackson, gebracht in de stijl van Max Champion. “Is She Really Going Out With Him” was daarvoor het uitgekozen lied en dat was zowat de beste keuze de we ons konden inbeelden. Het lied dat al bij iedere fan in verschillende geniale versies in het hart gesloten is, doorstond ook deze metamorfose met gemak. Met “Worse Things Happen At Sea” werd de avond na een uur en drie kwartier afgesloten met nog een Max Champion-lied, dat zich bij de titelzin makkelijk liet meezingen.
We hadden het op voorhand niet verwacht, maar de vaudevilleset moest allesbehalve onderdoen voor de stripped-down versies in Joe Jacksons muzikale geschiedenisles. Met een uiterst sterke band bracht de Brit een fosiele theatervorm weer tot bij een groot publiek en dat deed hij zo goed dat we er niet aan twijfelen dat enkele fans morgen het internet zullen afzoeken naar nog meer vaudeville.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Bedankt voor de mooie terugblik die ik onderschrijf. Opmerkelijk vond ik bovendien de virtuositeit waarmee Jackson de Engelse taal hanteerde: zich overslaande woordspelingen kwamen blijkbaar moeiteloos aan een duizelingwekkend tempo uit zijn mond (al was hij verkouden) onderstreept door gekke bekken, van hem en al zijn muzikanten. Het was één en al theater!