Het parcours van Christian Lee Hutson begon ooit met The Driftwood Singers, waar hij in duo rondsnuisterde in typische Amerikaanse countryfolk. Zijn ware kracht bleek echter te liggen in het schrijven van sublieme intieme, folky nummers in de stijl van zijn held Elliott Smith. Na een paar eerste leuke (maar niet te streamen) releases zorgde zijn overstap naar het ANTI-label voor meer naamsbekendheid. Het daarop uitgebrachte duo Beginners en Quitters waren direct twee klassevolle visitekaartjes die het kunnen van Hutson als singer-songwriter resoluut bevestigden. De tours waarin hij de support van zijn goede vriendin en producer Phoebe Bridgers mocht verzorgen, brachten nog meer naamsbekendheid, want ook live kon hij zijn nummers uitstekend brengen. De periode waarin Beginners en Quitters werden opgenomen komt nu echter aan zijn eind, want Hutson besliste om te verhuizen naar New York aan de andere kant van de States. Over zijn leven in Los Angeles geeft hij mee dat ‘Sometimes when you live somewhere for a really long time, the place starts to feel like a memory graveyard.’
Tijd dus om daar uit te breken en weer tot leven te komen. Die vervelling kwam tot stand in het holst van de winter, waar hij in de Figure 8 Studio in Brooklyn zijn nieuwste album Paradise Pop. 10 opnam. Gedaan met het terugblikkende karakter dat zijn vorig werk kleurde, nu is het tijd om voorwaarts te gaan. ‘I wanted to make an eyes up record. A looking forward record.’ Het album dankt zijn naam aan een gehucht diep in de bossen van Parke County, Indiana. Hutson bracht in die buurt een deel van zijn jeugd door en hier fungeert het kleine Paradise met zijn tien inwoners en zijn kerkhof als een soort van limbo tussen zijn oude en nieuwe woonplaats. Het is een toevluchtsoord geworden van waaruit hij in elf songs de passagiers op zijn vlucht, in beide betekenissen van het woord, op de korrel neemt.
En dat die vlucht ook letterlijk een vliegtuigreis is, wordt meerdere malen in het album duidelijk, tot het artwork toe. Met de intieme opener “Tiger”, over een vrouw die haar ontsnapping uit een relatie plant, wordt meteen ook die uitvergroting van de realiteit benoemd. ‘Tonight your name is Charlotte. In a play within a play.’ dicht hij de protagoniste fluisterend toe. Op het eind van het nummer volgt er een gemonteerd applaus en klinkt in de ruis erachter een vliegtuig dat opstijgt. “Carousel Horses” opent aansluitend met een rockende gitaar die het verval van een onevenwichtige relatie documenteert. Zijn levensgezel Maya Hawke neemt hier de tweede stem voor haar rekening om de plaat op kruissnelheid te brengen. Met “Autopilot” wordt ondanks de titel niet de automatische piloot aangezet, maar neemt een betoverend folky fluitje het nummer nog hoger de wolken in waarin Christian Lee Hutson mijmert dat een terugkeer naar vroeger altijd tot de mogelijkheden behoort. Hij verbrandt zijn bruggen niet achter zich. Tijdens die mijmering ziet hij ook daarna de ijsblokjes een “Water Ballet” dansen in zijn glas dat zich met subtiel gitaargetokkel verder op het ingezette folky elan lanceert.
Pal halverwege de plaat gaat opeens het ‘fasten seatbelts’-signaal uit voor een van de mooiste nummers op Paradise Pop. 10. “Flamingos” is een klein juweeltje waarin de piano en de lap steel twee geliefden na een lange reis weer samen brengen. ‘I’m taking the red eye over the dateline. A sea of slow walkers all taking their sweet time.’, het ongeduld van iemand voor wie die laatste minuten tot de hereniging niet snel genoeg kunnen gaan. In het prachtig harmonieus gezongen refrein krult Phoebe Bridgers haar stem rond die van Hutson, allemaal loepzuiver gezongen. Opvolger “Fan Fiction” spat dan tekstueel weer uit zijn voegen, Christian Lee Hutson neemt er de rol op van de dokter aan boord voor al uw zieleleed. ‘I’m not a doctor. but I think you have a broken heart. I write fan fiction of life. I could write you a happier part.’ De subtiele tongue-in-cheek humor die het hele album kleurt, maakt dat het blijft boeien en nergens te zwaar op de hand wordt.
De veelbelovende singles die we al eerder te horen kregen zitten achteraan op het album verstopt. “After Hours” drijft op de etherisch synths van Shahzad Ismaily en biedt een welkome afwisseling qua sfeerschepping. Maar ook tekstueel is het weer een pareltje waarbij een glimlach niet te onderdrukken valt, maar luister vooral zelf. En op de opgewekt huppelende afsluiter “Beauty School” mag Katy Kirby de verandering die zijn vlucht naar New York wil bewerkstelligen definitief bezegelen. ‘In a mirror universe. Time is moving in reverse. I’m gonna turn my life around. Everything is different now.’ Het klinkt als een Weezer-achtig gezongen credo dat het beste doet vermoeden voor de toekomst.
Na een heerlijke vlucht is de reis nu ten einde en iedereen staat weer met de voeten op de grond, met vele observaties van medepassagiers rijker. Van een geslaagde landing – met applaus voor de piloot – kunnen we hier zeker spreken, want Christian Lee Hutson levert met Paradise Pop. 10 opnieuw een zeer geslaagd album af, misschien wel zijn beste tot nu toe. De vele guest appearances van de beau monde van de Amerikaanse indierock ogen natuurlijk geweldig, maar ook zonder deze is dit album een pareltje dat de aandacht verdient.
Christian Lee Hutson speelt live op dinsdag 5 November in de Witloof Bar van de Botanique in Brussel en op woensdag 6 November in de Upstairs room van Paradiso in Amsterdam.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Flamingos”, ons favoriete nummer van Paradise Pop. 10, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
