Eosine heeft de festivalzomer een beetje vermeden om zich op nieuwe nummers te storten. Maar wie het geluk had om het Luikse viertal tóch aan het werk te zien, wist het al: dit nieuwe werk is zeer veelbelovend. Zo werd hun optreden op het Absolutely Free festival door velen als een hoogtepunt gezien. Nu komt de band rond Elena Lacroix met de ep Liminal. Vier nummers die de status van ‘Grote Beer van Morgen’ mogen inlossen.
Je moet het maar durven: om als studente geneeskunde je eigen band ‘Eosine’ te noemen: ‘een zure negatief geladen rozerode kleurstof voor het kleuren van microscopische preparaten’. Frontvrouw Elena Lacroix deed het voor haar soloproject dat steeds een stevigere bandvorm krijgt. Vooral na de winst op Court-Circuit, eind 2022, toen het volgens Elena allemaal serieuzer en professioneler werd. Wie Eosine al kent van de vorige ep Coralline, van eerdere singles of van optredens, weet dat deze naam de muzikale lading absoluut niet dekt, integendeel. ‘Melancholiek en energiek’ lijken meer op hun plaats dan ‘zuur negatief’. En het rozerood kan beter worden overgeschilderd met donkere, mysterieuze tinten, met enkele felle highlights.
Dit gevoel en kleurenpallet overheersen ook op Liminal. Vier nummers met drie singles die we al kennen. Dat is een teleurstelling voor alle fans die op veel nieuw werk hoopten. Wellicht een bewuste zet naar de toekomst, waar de band toch echt af moet komen met een full album. Liminal betekent niet voor niets overgangsfase. Of is het een overgang tussen hun oude en nieuwe muziek? Van shoegaze naar meer noise, psychelisch of juist dreampop?
Liminal opent met “UV”, het enige echt nieuwe nummer op deze ep. Meteen worden alle troefkaarten op tafel gelegd: de prachtige, ietwat donkere, maar altijd kristalheldere stem van Elena, gevleid op een lekker gitaarbedje. Of juist gekronkeld rond het gitaarwerk van Dima Fontaine, om samen naar grotere hoogten te stijgen. Met gedoceerde spanningsbogen, zoals het gedurfde rustige middenstuk om daarna voor de tweede maal te erupteren. Met een kermende Elena aan toe. “Plant Healing” bood als single al een inkijkje in hun meer psychedelische kant. Hoewel al bekend, is er toch nog veel te ontdekken in deze song waarin de samenzang tussen Elena en Dima een sterke meerwaarde heeft. Poppy, edgy en mysterieus wedijveren om de bijvoeglijke aandacht. Evenals extrovert en introvert. En dat binnen één nummer. In “Progeria” wordt de samenzang zelfs gepromoveerd tot een extra instrument. Hetgeen met de synths en percussie leidt tot een mysterieuze touch, met zelfs een vleugje Dead Can Dance. Maar die sloten hun songs nooit af met een haast postrock finale. Eosine sluit de ep af met de nieuwste single “Digitaline”. Alle nog overige energie wordt er uitgegooid in dit meest uptempo nummer van de vier: krachtige drums, pompende bas en gierende gitaren. Met de bekende zang, maar waar nu ook hels wordt ingebroken door angstige, jachtige spoken word. Niet voor niets vormt “Digitaline” vaak ook de afsluiter van een energiek Eosine concert.
Met Liminal lost Eosine de hooggespannen verwachtingen moeiteloos in. Energieke songs met ingenieuze arrangementen, waarin tempowisselingen, stijlen en emoties goed zijn gedoceerd. En hoewel de band vaak wordt geafficheerd als shoegaze, doe je het jonge viertal hiermee te kort. Want hoe mooi en goed shoegaze ook kan zijn, met de psychedelische noise en dreampop ingrediënten is Eosine veel meer dan dat. En nu is het wachten op het echte debuutalbum, want deze vier nummers smaken naar meer. Veel meer.
Liminal komt uit op 27 september en wordt voorgesteld op 24 oktober in de Rotonde van Botanique. Op 12 december speelt Eosine in Reflektor, in thuisstad Luik.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Digitaline”, ons favoriete nummer van Liminal, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
