Je moet het maar doen, in een tijdperk waarin elke band met een gitaar zich al snel in een hokje laat drukken, komt daar Heartland Drive aanzetten met een debuut dat je gerust kan vergelijken met een kruising tussen een oude Cadillac en een verlaten snelweg. Boys of Yesteryear klinkt als een muzikale roadtrip door een landschap dat je ergens vaag bekend voorkomt, maar waar je eigenlijk nooit eerder geweest bent. Ergens tussen americana, folkrock, popinvloeden, met een vleugje Belgische eigenzinnigheid. Gevormd door een groep doorgewinterde muzikanten die hun sporen verdienden bij Belgische acts als Hooverphonic, Fleddy Melculy, Zornik en Gorki mag je er van op aan dat ze stuk voor stuk letterlijk al de nodige kilometers afgelegd hebben. Het album bestaat uit tien tracks die stuk voor stuk zijn doordrenkt met melancholie, passie en een verfijnde muzikale textuur.
De kern van Heartland Drive draait om frontman en songwriter Steven Vergauwen. Als architect van dit project weet hij als geen ander emoties op muziek te vertalen, en dat komt in elke track naar voren. Vergauwen, die in het verleden al schreef voor onder andere Laura Tesoro en Milo Meskens, blijkt met dit album een meester in het creëren van melodieën die je met de regelmaat van de klok bij de keel grijpen. De sound van de band wordt verder versterkt door de technische precisie van drummer Eric Bosteels, toetsenist Pedro Gordts, gitarist Tim Toegaert en bassist Moreno Claes, een ensemble dat perfect aanvoelt hoe subtiele arrangementen en gelaagde instrumentatie het verhaal van elk nummer kunnen verrijken.
Dat dit ensemble zijn streng op een podium kan trekken, werd in het vet onderstreept afgelopen donderdag in Trefpunt in Gent. Het vijftal kwam er een dag voor de officiële release de plaat live voorstellen aan het publiek. Het zaaltje zat afgeladen vol en ontgoochelen deed ze allerminst. Vergauwen pakte moeiteloos het publiek in met zijn charme, maar alle muzikanten kregen hun moment om te schijnen. Ook al was het nog maar de vierde show die Heartland Drive ooit speelde, daar viel absoluut niks van te merken. De metier die te horen is op het album, is live duidelijk nog zichtbaarder. We kunnen dan ook warm aanraden Heartland Drive live aan het werk te zien, want live komen al de gevoelens die aan bod komen op Boys of Yesteryear nog harder binnen.
Het openingsnummer “Runner Up” zet direct de toon met een robuuste energie. De track is een krachtige oproep om trouw te blijven aan jezelf, vooral in relaties die soms je identiteit op de proef stellen. Wat het nummer bijzonder maakt, is de dualiteit tussen fragiliteit en kracht, belichaamd door de sierlijke pianoakkoorden die botsen met de bijna onstuimige backings. Deze balans van intensiteit en breekbaarheid loopt als een rode draad door het album en geeft het een diepe emotionele lading die nergens geforceerd aanvoelt.
Die intensiteit is het sterkste aanwezig op de vooruitgeschoven singles. “Firestorm” sleurt je mee in een muzikale maalstroom, met Vergauwens stem die haast als een orkest op zichzelf fungeert. Het is een song vol spanning, waarbij gitaar en bas als een solide fundament dienen, terwijl de zang en toetsen over de top zweven. “Patchwork” voegt dan weer een tikkeltje meer pop toe aan de formule, met een catchy refrein. Maar een van de meest opvallende songs op de plaat is “The Flame”, een speelse, bijna ongrijpbare track waarin Vergauwen zijn emoties als een kampvuur laat dansen. De gitaarlijnen zijn licht en melodieus, terwijl de synths een warme, nostalgische gloed over het geheel leggen. Het is een nummer dat zijn schoonheid pas echt onthult bij herhaaldelijk luisteren, waarbij de subtiele lagen steeds duidelijker naar voren komen.
Het contrast met “Blank Page” en “Follow You Down” kan bijna niet groter zijn. “Blank Page” ontvouwt zich langzaam als een traag brandende track die laag na laag instrumentaties toevoegt. De geest van Tom Petty dwaalt voelbaar doorheen de song, maar de band weet er een unieke draai aan te geven. Op “Follow You Down” schakelt Heartland Drive zelfs nog een versnelling lager. De piano krijgt hier de hoofdrol, en de drums begeleiden als een fluistering, terwijl de luisteraar wordt ondergedompeld in een wereld van pijnlijke eerlijkheid. De langzame opbouw, die aan het eind van de track in een theatrale climax uitmondt, is een staaltje compositiekunst.
De naam Heartland Drive doet niet direct een belletje rinkelen bij het grote publiek en er moet nog hard gewerkt worden aan de naamsbekendheid. Toch maakte debuutsingle “Great Wide Open” grote sier als begeleidende song voor Down The Road, het programma waar Dieter Coppens de wereld afreist met jongeren met het syndroom van Down. De opbeurende track paste perfect bij het programma en op de plaat. Met zijn opbeurende open akkoorden terwijl Vergauwen zingt; ‘I got my eyes on the horizon / I’ve got the road to surprise me’, zuigt hij je zo mee naar andere oorden.
Als afsluiter brengt het titelnummer “Boys of Yesteryear” het album naar een emotioneel hoogtepunt. Het grijpt terug naar de jeugd, met een nostalgische blik op wat verloren is gegaan en hoe de tijd ons allen verandert. De americana-invloeden zijn hier overduidelijk aanwezig, maar worden met een verfijnde pop-sensibiliteit verweven tot iets dat zowel bekend als vernieuwend aanvoelt. Het fungeert als een anthem voor iedereen die terugkijkt op het verleden, maar tegelijkertijd probeert vooruit te kijken naar wat nog komt, een waardige afsluiter.
Boys of Yesteryear is letterlijk een emotionele muzikale trip waarop Heartland Drive bewijst dat de Belgische muziekscene meer te bieden heeft dan enkel rock of pop. Met hun eigen benadering van americana, gecombineerd met invloeden uit de folkrock en alternatieve pop, zet de band zichzelf direct op de kaart als een act die authentiek en eigentijds klinkt. Dit debuutalbum is een gelaagd werk dat uitnodigt tot meerdere luisterbeurten, en dat bij elke draaibeurt nieuwe details onthult.
Ontdek “The Flame”, ons favoriete nummer van Boys of Yesteryear, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
