Melanie Martinez @ Vorst Nationaal: Meeslepende musical

Popprinses, tienericoon of gewoon fenomeen. Er zijn meerdere manieren om de Amerikaanse artieste Melanie Martinez te beschrijven. De New Yorkse werd meer dan tien jaar geleden opgepikt uit The Voice, bracht nadien een ep uit en de rest is geschiedenis. Drie albums later is de tijd rijp voor een terugblik op haar carrière; misschien kan je het zelfs een ‘Era’s Tour’ à la Taylor Swift noemen. Of die twee artiesten überhaupt te vergelijken zijn, laten we aan jou over, maar feit is wel dat Melanie met slechts drie albums een hele generatie jongeren heeft weten beïnvloeden. Gisteren kwam ze die invloed opmeten met een grootse show in Vorst Nationaal.

Om de avond te openen, koos het team van Martinez voor de Canadese altrockers van Elita. Na vijf minuten werd al snel duidelijk dat de term ‘altrock’ met de muziek van Elita vrij breed werd ingevuld. Dat de akoestiek in de zaal niet meezat en daardoor alleen de drummachine en de basgitaar goed hoorbaar waren, kwam het geheel niet bepaald ten goede. De vocals waren bijna niet hoorbaar en als de gitarist in zijn hotelkamer was gebleven, had het waarschijnlijk niet veel uitgemaakt. De Canadezen speelden een heel eentonige set waarbij de nummers amper van elkaar te onderscheiden waren. Die irritante ‘It’s Luigi Time’-sample die de dj om de vijf stappen tussen de songs invoegde, hoorden we vannacht alvast al in onze nachtmerries terug.

Na nog geen half uurtje waren we nog maar amper bekomen van de capriolen van Elita, of het was al aan hun landgenoten van Men I Trust. Met een bang hart zagen we de band de planken bestijgen, maar gelukkig kwam het allemaal goed. Blijkt dat ze in Canada dus tóch met zo’n grote zaal om kunnen. De groep uit Montreal begon vrijwel meteen aan hun set door een dansbaar nummertje dat ons in de verte deed denken aan iets waar Parcels nog mee voor de dag zou kunnen komen. Deze groep bracht met andere woorden het glas water om de bittere pil van twintig minuten geleden door te slikken. Het publiek participeerde nu ook meer, wat de sfeer in de zaal meer dan ten goede kwam. Met nummers als “Show Me How” en “Husk” wist Men I Trust de al aanwezige toeschouwers zeker al goed op te warmen voor de hoofdact van de avond.

Die hoofdact had er blijkbaar zodanig veel zin in, dat ze al een kwartier later aan haar set begon. De show van Melanie Martinez was opgebouwd uit drie grote centrale stukken: chronologisch overliep ze de hoogtepunten van elk van haar albums, te beginnen met het in 2015 uitgebrachte Cry Baby. Titelsong “Cry Baby” diende als geschikte voorstelling voor het personage dat Melanie in haar muziek creëerde; Martinez maakt enkel en alleen conceptalbums die zich afspelen in een eigen wereldje. Wie nog niet vertrouwd was met haar muziek begon het hoofdspektakel dus met een goede leidraad. Voor de gelegenheid werd de zangeres bijgestaan door een horde dansers en een liveband die technisch bijzonder goed bij de pinken waren: wanneer is de laatste keer dat je in levenden lijve een theremin op een podium hebt zien staan?

Het eerste deel van de show, in het teken van Cry Baby dus, was voor velen in alle waarschijnlijkheid het meest herkenbare. Alle kelen rondom ons brulden luid de teksten mee van nummers als “Dollhouse”, “Carousel” en “Play Date”. Respectievelijk op de backdrop: een brandend poppenhuis, een paardencarrousel en een reusachtige teddybeer met het gezicht van een pop. Stuk voor stuk übercatchy popsongs die je slechts met een paar noten al bij het nekvel grijpen. Punten bij trouwens voor het uitstekende niveau waarmee de songs werden gespeeld: de drummer voegde soms een proggresieve rock-touch toe die ons aangenaam verraste, zoals bij “Pity Party”. Dat het gejoel van de zaal dikwijls de muziek overstemde, leerde ons dan ook dat dat album nog altijd diep in het hart van de fans zit. Bij “Sippy Cup” liet de productie al eens zien van welk kaliber die was: bij het poppenhuis, waarbij ondertussen al de lont werd aangestoken, woedden de vlammen steeds heviger met een hoogtepunt als gevolg. Bij “Soap” werden er dan weer zeepbellen het publiek in gestuwd. Heel indrukwekkend.

Die productie-elementen kwamen ook meermaals doordacht aan bod in de stukken tussen de tijdperken door terwijl Melanie en de haren van kostuum wisselden. Van Cry Baby naar K-12 waren de danspartijtjes nog kinderlijk en in aanloop naar PORTALS zagen we een sierlijk balletspektakel voor onze ogen – voor ons een van de hoogtepunten van de avond. Wie een echte Amerikaanse popshow wilde zien, was dus aan het goede adres. Bij dergelijke popshows is het meestal een compliment als je niet merkt dat er een liveband meespeelt. Muziektechnisch zat de show van gisterenavond dan ook bijna perfect in elkaar. In plaats van een elektrische basgitaar, werd er een contrabas op het podium gezet: eigenzinnig maar toch geslaagd! In deel twee waren de hitjes wat minder dik bezaaid – te merken aan het feit dat sommigen onder ons al naar huis vertrokken -, maar daarom waren de hoogtepunten niet van een minder niveau. “Nurse’s Office” werd bijvoorbeeld vanop een ziektebed gezongen: wat toch wel zorgde voor een zekere reactie uit het publiek. Hierna bleek nog maar eens dat Melanie naast een performer ook gewoon een uitstekende zangeres is. Op “High School Sweethearts” liepen de dansers dan weer rond met hartvormige objecten met daarop lichtgevende beledigingen als ‘U Suck’ en ‘Die Slow’. Zelfs voor wie niet goed bekend was met het werk van Martinez, werd zo wel op zijn wenken bediend. Onze bewondering voor de constante aanvoer aan showelementen liet ons soms met verstomming achter.

Het is bij het derde deel van de show dat Melanie ons een beetje verloor. Het laatste album werd dan ook over het algemeen wat minder goed ontvangen dan de twee voorgangers en ook de vormgeving was live vrij absurd. Bij dit deel speelde de band wat minder live en merkten we ook dat er meer dan ooit gebruik werd gemaakt van de backing track, waardoor we het gevoel hadden dat er wat schwung ontbrak. Dat er bij het begin van het laatste hoofdstuk nog zeker meer dan veertig minuten op de klok stonden en uiteindelijk bleek dat het meest aantal nummers – elf – uit dit deel kwam, hielp niet echt aan het feit dat nog meer mensen al naar huis vertrokken. Ondanks die backing track stonden opnieuw de inkleding en daarbij dus ook de showproductie op punt: bij “BATTLE OF THE LARYNX” was bijvoorbeeld een roze draak op het achterste scherm de grote blikvanger, met opnieuw een luid geschreeuw van het publiek rondom ons tot gevolg. “EVIL” – waarop de voorgenoemde theremin nog eens in de belangstelling kon staan -was dan weer de song die het eind inluidde en na “WOMB”, het laatste nummer van de set, deed Martinez ons nog eens allemaal ‘Free Palestine’ roepen, dat de grenzen van de decibelmeter nog een laatste keer uitteste.

Melanie Martinez’ passage in Vorst kunnen we met gemak een zegeviering noemen, hoewel we tegen het einde toch wat meer op onze klok begonnen te kijken. Voor een terugblik op een carrière zijn het vooral de trouwste fans die op hun wenken worden bediend en dat was gisterenavond niet anders. De bijna feilloze productie en de absolute klasse waarmee de nummers werden gespeeld waren allebei voor meer dan twee uur betrouwbare constanten. Met andere woorden: wie zoekt hoe die een hyperstrakke popshow in elkaar moet steken, neemt beter wat notities bij dit optreden.

Setlist:

Cry Baby
Dollhouse
Sippy Cup
Carousel
Alphabet Boy
Soap
Pity Party
Play Date
Mad Hatter
Wheels on the Bus
Class Fight
Show & Tell
Nurse’s Office
Lunchbox Friends
Strawberry Shortcake
Teacher’s Pet
High School Sweethearts
DEATH
VOID
TUNNEL VISION
FAERIE SOIRÉE
LIGHT SHOWER
SPIDER WEB
BATTLE OF THE LARYNX
THE CONTORTIONIST
NYMPHOLOGY
EVIL
WOMB