© CPU – Lore Van Dam
Je kan veel zeggen van Ryan Adams, en er is ook al heel veel geschreven over de singer-songwriter de laatste jaren, maar één ding kan je hem niet verwijten; de man werkt als een bezetene. Sinds hij terugkeerde naar de spotlights na een reeks aantijgingen voor grensoverschrijdend gedrag, heeft hij maar liefst dertien albums uitgebracht, waarvan vijf enkel en alleen al dit jaar. We willen ergens zijn compensatiedrang begrijpen, maar naar hits blijft het toch zoeken zoals naar spelden in hooibergen. Ook zijn werkethiek tijdens liveshows is op het randje van een workaholic. Tijdens zijn passage vorig jaar in het Koninklijk Circus jaagde hij er niet minder dan zesendertig songs door, in Antwerpen zou hij er amper achtentwintig spelen. Adams blijft een onnavolgbare persoon, eentje met een hoek af, maar los van de persoon kan je onmogelijk ontkennen dat hij gezegend is met een onmiskenbaar talent.
Iets na acht betrad hij het podium in de statige Koningin Elisabethzaal getooid in een Slayer t-shirt, alsof hij een stil protest voerde tegen zijn eigen reputatie als melancholische troubadour. Hoewel de avond aanvankelijk werd gepresenteerd als een ode aan zijn albums Love Is Hell en Ryan Adams, wist hij te verrassen door karig te selecteren uit beide platen. Adams, geheel in zijn eigen wereldje, leek niet in zijn haak te zijn. Waar hij anders zijn tijd neemt om grapjes te vertellen over de songs, leek hij nu door te doen. Zelfs de pauze tussen zijn twee sets moest eraan geloven. Toen hij “Love Sick”, de eerste Bob Dylan-cover van de avond, inzette gaf hij terloops mee dat hij ziek was. Het kwam eerst een beetje arrogant over, maar het was gewoon zijn manier om zichzelf door de avond te slepen — een man die zich vastklampte aan zijn kunst, ongeacht de omstandigheden.
© CPU – Lore Van Dam
Veel had Adams niet aangepast sinds zijn vorige doortocht in België, vorig jaar in het Koninklijk Circus. Ook toen was de podiumopstelling heel summier. Omringd door slechts enkele gitaren, een piano en een paar lampenkappen hield hij het simpel. Maar het was net die setting die zorgde voor een heel intieme sfeer, alsof je op bezoek was bij Adams in zijn living. Opener “Oh My Sweet Carolina” tot vaste afsluiter “Come Pick Me Up” en alles wat daartussen zat, werd teruggebracht naar de puurste vorm. Meer dan twee uur lang zou hij op zijn eentje te pas en te onpas het haar op onze armen laten rechtkomen. De singer-songwriter wist momenten van pure magie te creëren. Zo was er “Two”, op de piano, waarbij de kwetsbaarheid op de meest prachtige wijze naar voren kwam. Het was een verstilde schoonheid, alsof elke toetsaanslag een geheim onthulde dat hij alleen aan de stilte wilde toevertrouwen.
Het eerste halfuur van de show was overigens een aaneenschakeling van hits, met ingetogen versies van “Ashes & Fire” en het onvermijdelijke “New York, New York”. Ook “Gimme Something Good” kreeg een onverwacht akoestische uitloper, wat het een nieuw avontuurlijk randje gaf. Op een gegeven moment leek Adams toch los te komen uit zijn isolement. Toen hij het nieuwe nummer “Star Sign” aankondigde, ging dit gepaard met een cryptisch en bizar mopje over het reilen en zeilen van de Starfighter-piloten uit Star Wars. Maar het moet gezegd, “Star Sign” hield zich tussen al de klassiekers sterk staande en toonde zo dat hij nog steeds een goeie songs kan neerpennen. Het zou trouwens het enige echte nieuwe nummer zijn in de set.
Wat ook opviel gisteravond in Antwerpen, was het respect van het publiek. Je kon een speld horen vallen tussen twee songs door, alsof elke aanwezige zich bewust was van de fragiele sfeer die Adams had gecreëerd. Zelfs de occasionele flits van een camera, ondanks het duidelijke verbod, leek de breekbaarheid van de avond niet te verstoren. Adams bleef rustig, liet zich niet van de wijs brengen, en hoewel er amper bindteksten of interactie waren, voelde het toch alsof we getuige waren van iets bijzonders — een man die in stilte zijn eigen wereld bouwde en ons enkel op afstand toekeek. In die wereld toonde hij zijn respect aan de grootste ooit; Bob Dylan. “Love Sick” gaf een staaltje van zijn gitaartalent prijs en “The Man In Me” betoverde op de piano. Ook andere grootheden als The Velvet Underground en The Doors kregen een eerbetoon, respectievelijk met covers van “Candy Says” en “The Changeling”.
© CPU – Lore Van Dam
Het hoogtepunt van de avond kwam onverwacht met een geflipte anekdote over zijn zesjarige carrière als kapitein op een boot voor de kust van Cuba, wat leidde tot een terugkeer van de starfighters en op de een of andere manier leidde tot zijn frustratie met schrijver John Steinbeck. Deze bizarre introductie werd gevolgd door een adembenemende uitvoering van The Smiths’ “There Is A Light That Never Goes Out” op piano, wat de zaal in een staat van betovering bracht. Adams raakte zijn publiek recht in het hart, niet met bravoure of spektakel, maar met subtiliteit en verfijning, zoals hij dat nogmaals deed bij “When the Stars Go Blue”, een song die zachtjes zijn weg vond naar de emoties van de aanwezigen.
“Come Pick Me Up” mocht het licht uitdoen en een staande ovatie is wat, verdiend, volgde. Ryan Adams blijft hard werken aan zijn rehabilitatie-tour. De Koningin Elisabethzaal was niet volledig uitverkocht en dat is misschien toch een teken aan de wand dat hij nog werk voor de boeg heeft om terug te keren tot zijn oude niveau. Het blijft een rare vogel, eentje die bizarre verhalen vertelt tussendoor. Maar ook wel eentje die overloopt van talent en dat zag elke aanwezige bij momenten. Hoe goed hij de juiste snaar geregeld raakte, we zouden hem graag volgende keer hij in België passeert nog eens met een voltallige band aan het werk zien. Het is maar een tip, eentje waar meneer Adams zich absoluut niks van aan zal trekken. Groot gelijk heeft hij!
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Website / Facebook / Twitter / Instagram
Setlist:
Oh My Sweet Carolina
Ashes & Fire
Everybody Knows
Two
Gimme Something Good
New York, New York
I See Monsters
Carolina Rain
Star Sign
Dreaming You Backwards
Candy Says (The Velvet Underground cover)
Love Sick (Bob Dylan cover)
My Wrecking Ball
The Changeling (The Doors cover)
My Winding Wheel
The Man in Me (Bob Dylan cover)
Dear Chicago
English Girls Approximately
This House Is Not for Sale
Somethings Missing
Firecracker
To Be Without You
Please Do Not Let Me Go
There Is a Light That Never Goes Out (The Smiths cover)
Answering Bell
When the Stars Go Blue
To Be Young (Is to Be Sad, Is to Be High)
Come Pick Me Up
