© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
“Summer of ’69”, “Run To You”, “Heaven” en “(Everything I Do) I Do It for You”; het zijn ze nog lang niet allemaal, dus we mogen gerust stellen dat Bryan Adams heel wat klassiekers op zijn naam heeft staan. De Canadese zanger verkocht dan ook zonder enige moeite Vorst Nationaal uit in kader van de So Happy It Hurts-tour, waarmee hij net geen twee jaar geleden ook al halt hield in de Lotto Arena.
Een voorprogramma was er niet en wie er was voor Bryan Adams opkwam, moest het stellen met een gigantisch wit scherm, waarop een qr-code stond die uitkwam op een formuliertje waarop verzoeknummers konden worden doorgegeven. Niet dat Adams echt van zijn gebruikelijke setlist afweek, maar de beste man heeft toch een pak mailadressen voor zijn maillinglijst verzameld. Vlak voor hij opkwam, vloog doorheen de zaal ook nog een opblaasbare auto waar diezelfde codes langs onder waren opgeplakt. Een speciale stunt was het zeker, maar met een publiek dat nog geen qr-code zou kunnen scannen als hun pensioen er van af hing, was het toch vooral heel ironisch. Nadat de auto ook nog vakkundig een microfoon tegen de grond had gewerkt, hadden we genoeg geklungel gezien en mocht Adams er dan toch stilletjesaan aan beginnen. De zanger was immers al een dik kwartier te laat.
Nadat hij samen met zijn gitarist twee gigantische strandballonnen het publiek in had getrapt, was het dan eindelijk zover. We kregen al meteen wat we uiteindelijk nagenoeg doorheen het hele concert kregen, namelijk klappende en meezingende fans, een Bryan Adams in topvorm en een gitarist die niet van een lekkere solo vies was. Wat we gelukkig niet doorheen de hele avond kregen, waren eerdergenoemde strandballonnen, die na “Can’t Stop This Thing We Started” gelukkig voor een veel ruim uur werden opgeborgen. Het is dan ook altijd tof om op een concert naar de muziek te luisteren en niet te bezig te hoeven zijn met dergelijke banaliteiten, want laat duidelijk zijn dat de Canadees die ook niet nodig heeft om een goede show neer te zetten.
Adams is natuurlijk al een grote showman op zichzelf en liet dan ook niet na om alle truken van de foor tot groot jolijt van het publiek boven te halen. Op zijn non-verbale vraag zongen de fans “Somebody” uit volle borst mee, waarna we met “18 Till I Die” voor het eerst een lekker kort gehouden rocknummer kregen. De eerste onvervalste knuffelrockballade volgde daar op een leuke manier contrasterend op en vroegtijdig gingen de lampjes al de lucht in. Dat was misschien net wat te voorbarig, want nadat de Canadees een aardig woordje in het Frans had gedaan, vroeg hij om voor “Shine a Light” de zaklampjes toepasselijk boven te halen. Cliché was het allemaal zeker, zo zouden we zelfs de hele show kunnen beschrijven, maar daarom was het nog niet slecht, integendeel. Desalniettemin werd “Heaven” misschien wel te glad gebracht, waardoor de emotie van het lied niet geheel doorkwam zoals in de uitvoering die we in Vorst kregen.
Toen “Go Down Rockin'” uitmondde in een fraai bluesje mocht Adams zijn mondharmonica bovenhalen en het moet gezegd worden dat hij zeker een aardig stukje kan spelen. Waarom hij het instrument finaal half in zijn mond stak blijft voor ons wel een mysterie, want een meerwaarde had het allesbehalve. Wat wel een toegevoegde waarde had, waren de warme herinneringen aan Tina Turner die hij ophaalde alvorens hij aan “It’s Only Love” begon, voor de gelegenheid met stukjes van “The Best” en “What’s Love Got To Do With It”. We konden enkel vaststellen dat het haast wonderlijk is dat er na al die jaren nog steeds geen sleet leek te zitten op zijn stem.
Wat door de jaren heen ongetwijfeld wel achteruit gegaan is, zijn de danspassen van het publiek. Voor “You Belong To Me” vroeg Adams het publiek om zijn beste dansmoves boven te halen, al resulteerde dat voor het grootste deel in net wat hoger gerezen handen en een tikkeltje intenser heen en weer geschuifel. Gelukkig waren er wel wat excentriekelingen waarop de cameraman zich kon richten, terwijl anderen hun t-shirt uittrokken om er mee te zwaaien. Adams had daar dan ook al een grapje over gemaakt. Wie vijftigjarige mannen in blote torso wil zien, moet voortaan dus niet langer naar het strand van Knokke-Heist op een zomerdag, maar wel naar een concert van Bryan Adams.
Ondanks dat de Canadees over een berg klassiekers en hitjes beschikt, moesten we hem op een bepaald moment toch op wat vulling betrappen. De ontvangst van “Cloud Number Nine” was nogal aan de lauwe kant en hetzelfde was van tel voor een ook niet al te boeiend “Rock and Roll Hell”, dat nochtans samen met Gene Simmons geschreven werd. Gelukkig werd de aandacht van de fans weer gegrepen met bekender werk in de vorm van “The Only Thing That Looks Good On Me Is You”, dat werd bijgestaan door snelle en kleurrijke lichten. Na die visuele bombast werd geopteerd voor een intiemere sfeer, waarvoor Adams zijn akoestische gitaar ter hand nam en in zijn beste Frans “Me voilà” bracht. Het lied werd voorzien van een leuke pianosolo, maar het hoogtepunt van het akoestische intermezzo was ongetwijfeld het daaropvolgende “When You’re Gone”, dat zoals vanouds door iedereen werd meegezongen.
Het vat met zijn allerbeste nummers moest Adams op dat punt nog opentrekken en met het slot in zicht was dat ook het ideale moment. “(Everything I Do) I Do It For You” werd door iedereen meegekweeld, terwijl de stemmen daarna schor geschreeuwd werden tijdens “Run To You” en “Summer of ’69”. Roy Orbison-cover “Running Scared” kwam daar nog verrassend na en hoewel niemand kan tippen The Caruso Of Rock, was het wel een mooie versie. Het absolute slot was voor “All For Love”, dat werd ingeleid door het eerder al gespeelde “Shine A Light”; kwestie van duidelijk te maken dat de zaklampjes nog maar eens bovengehaald mochten of moesten worden.
Bryan Adams gaf in Vorst Nationaal een gladde rockshow zonder al te veel verrassingen. Ieder cliché en alle truken van de foor werden bovengehaald, maar dat is dan ook de makkelijkste manier om een groot publiek te entertainen. Dat is en blijft natuurlijk ook hetgeen Adams doet en wat al decennialang van hem verwacht en verlangd wordt, waarmee we enkel tot de vaststelling kunnen komen dat de Canadees een doorwinterd en geslaagd concert bracht in Vorst Nationaal.
