‘Coldplay stopt’, stond er de afgelopen dagen op verschillende sociale mediaplatformen te lezen. Clickbate, met enigszins een vorm van waarheid, die eigenlijk al enkele jaren gewoon geweten was. Chris Martin vertelde zo in 2021 al op BBC Radio 2 dat hij tegen 2025 wilde stoppen met het maken van nieuwe muziek, om daarna tot het einde van zijn dagen verder te touren met de discografie die hij en zijn band tegen dan verzameld hadden. Nog drie albums dus, waarvan we vandaag het tweede krijgen, want na Music of the Spheres komt de Britse megaband nu met Moon Music op de proppen. Een plaat die in zekere zin enorm weinig verrassends te bieden heeft, althans voor zij die de laatste paar albums van Coldplay al eens hoorden.
Maar uiteindelijk moet je wel durven toegeven dat het enorm moeilijk is om iets tégen Coldplay te hebben. Chris Martin en zijn band spreken enerzijds een enorm publiek aan door precies die muziek te maken die het goed doet op de commerciële radiozenders, maar zijn anderzijds ook gigantisch gedreven bezig met het hele gebeuren errond. Toen de groep twee jaar geleden bijvoorbeeld het Koning Boudewijnstadion vier(!) keer liet vollopen, gebeurde dat door allerlei technische milieuhoogstandjes – zoals kinetische vloeren en zonnepanelen – naar eigen zeggen met 59 procent minder broeikasgasuitstoot dan normaal. Laat met andere woorden één ding duidelijk zijn: Coldplay geeft om de planeet, en zelfs nog meer om de liefde die wij allen in ons hebben om er iets moois van te maken.
Een idee dat doorheen de jaren zelfs sterker is geworden dan de muziek die de band uitbrengt, kijk bijvoorbeeld maar naar de wereld waarin Music of the Spheres zich in bevond: ‘Everyone is an alien somewhere’. Coldplay doelde daarmee op het feit dat je je naasten moet omarmen, maar trok die gedachte ook interstellair door, door bijvoorbeeld alles op te hangen rond aliens en planeten. Toen duidelijk werd dat de nieuwste creatie van de band de titel Moon Music zou gaan heten, werd al vrij duidelijk dat die lijn gewoon zou worden doorgetrokken. Dat dat vorige keer al niet per se een sterke plaat opleverde, afgezien van opnieuw enkele wereldhits dan wel te verstaan, zorgde er eigenlijk al op voorhand voor dat in de sterren stond geschreven dat de opvolger niet bepaald beter zou zijn.
Moon Music zou je namelijk perfect kunnen inwisselen met zijn voorganger, net omdat Coldplay van zijn tiende studioplaat opnieuw een voorspelbaar, bijna plakkerig geheel maakte waarbij – en daarvoor verdient de band wel respect – er wel degelijk een duidelijke lijn zichtbaar is, maar er ook permanent het gevoel overheerst dat het vat simpelweg af is. Om een idee te geven: doorheen het album krijgen we rijmschema’s als ‘Everyone taking aim / Let it rain, let it rain, let it rain / My love for you will remain / ‘Cause I am a mountain’, ‘Whether it rains or pours / I’m all yours’ of ‘ All together now / Feel it flow’. Nog niet overtuigd? Moon Music telt tien nummers, waaronder een (telkens te lange) intro, outro en interlude, en van de overige zeven hangen er welgeteld zes aan elkaar met een makkelijke ‘la la la’. Om je dus maar een idee te geven.
Maar er zit een idee in het geheel en dat is het allerbelangrijkste. Opener “MOON MUSiC” met Jon Hopkins zou met zijn strijkers bijvoorbeeld perfect “Flying Theme” uit E.T. kunnen vervangen om de liveshow grotesk te openen, en zelfs het kleinste kind zou op het perfecte moment de confetti kunnen laten knallen tijdens “feelslikeimfallinginlove“. Die laatste groeide afgelopen zomer uit tot een radiohit, maar schiet gevoelsmatig toch gewoon tekort om het tot in het collectieve Coldplay-geheugen te schoppen. Daarvoor kleuren de Britten iets te vaak te zorgvuldig binnen de lijntjes, getuige ook de verwoede poging om van “ALL MY LOVE” een mooie ballade te maken. Martin heeft er in het verleden al ettelijke prachtige geschreven, maar als het op is, dan komt het er ook gewoon niet meer uit. Voorgekauwd is misschien wel het juiste woord.
Coldplay klinkt met andere woorden vooral als Coldplay op Moon Music, maar zelfs in dat opzicht is het dus niet altijd even denderend. Meer zelfs, de beste nummers van de plaat zijn die waarop de band het initiatief bij de anderen legt. Een Little Simz en Burna Boy geven het anders naar Imagine Dragons neigende “WE PRAY” toch nog een verfrissende draai, terwijl het op “GOOD FEELiNGS” de Nigeriaanse Ayra Starr is die er, samen met een toffe beat en zwoele baslijn toch nog een toffe popsingle van maakt. Dat net die song er initieel eentje is die uit de koker van The Chainsmokers kwam, verklaart natuurlijk ook al het een en het ander.
Na een vage interactie met ‘Alien Radio’ in de vorm van “🌈”, volgen er weliswaar nog zo’n paar toffe popsongs. “iAAM” vertoont zo bijvoorbeeld eerst nog wat flarden van Mylo Xyloto op een bedje van clichés, terwijl het daaropvolgende “AETERNA” volop de kaart van de dance trekt. Verrassend, entertainend en zo toegankelijk dat je de radio’s haast zou verplichten om er een hit van te maken, maar dan weliswaar zonder de Afrikaanse twist die de vibe er op het einde nog helemaal uithaalt. Want ook dat is Coldplay een beetje op Moon Music; zoveel mogelijk invloeden uit alle uithoeken van de wereld op een hoop gooien, om toch nog maar eens in de kijker te zetten hoe hard we elkaar als mensen moeten appreciëren.
Opnieuw: een mooie gedachte, maar vaak ten koste van de muziek. En in dat opzicht is het eigenlijk jammer dat Coldplay pas volgend jaar plant te stoppen met het maken van muziek. Niet dat we geen respect hebben voor Chris Martin en zijn band; integendeel, ze hebben enorm veel betekend voor het hedendaagse muzieklandschap en het valt moeilijk te ontkennen dat ze geen slechte muziek hebben gemaakt. Het ding is gewoon, je wil als band toch vooral herinnerd worden aan je sterkste werk, en dat ligt nu toch ook al verschillende jaren achter ons. Stoppen op een hoogtepunt, het was Coldplay met andere woorden gegund, en dat hoogtepunt ligt met de laatste platen in het achterhoofd toch al enige tijd achter ons.
Op muzikaal vlak dan, wel te verstaan, want uiteindelijk heeft Coldplay geen nieuwe muziek meer nodig om de stadia vol te laten lopen. En daarom zou je het bijna jammer vinden dat Moon Music is verschenen. Een paar toffe nummers, en ongetwijfeld weer een paar hitjes die de komende maanden door je strot zullen worden geramd door de radiozenders, maar je hebt achteraf gezien toch het gevoel dat het verhaal van de Britten een beetje op is. Trop is te veel en te veel is trop.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “GOOD FEELiNGS”, ons favoriete nummer van Moon Music, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
