Stormen, idiote politici en genocides maken van de wereld tegenwoordig een akelige plek. Geen wonder dus dat mensen kwaad zijn. In de anders zo kalme en rustige Kempen stroomt het vat der frustraties de laatste jaren bovendien nog een stuk meer over dan in de rest van ons land, want de in muziek vertaalde agressiebommen van bands als Captain Kaiser en The Priceduifkes zijn alomtegenwoordig. De collega’s van CRACKUPS waren echter een jaar of vier naar de achtergrond verdwenen, maar keerden eerder dit jaar met nieuw werk en onder andere een show op Pukkelpop op het perfecte moment terug. En het album? Nog kwader dan de rest.
Er mag dan wel vier jaar tussen de twee zitten, muzikaal liggen Greetings From Earth en Plexi niet zo heel ver van mekaar. Maar goed ook, want het ruige en ongepolijste van toen zet nu ook Plexi heel wat extra kracht bij. Het is echter wel duidelijk dat de band als muzikanten enkele stappen in de goede richting heeft gezet. “Rock Bottom” klinkt namelijk aanvankelijk als een rechttoe rechtaan rampartij, maar verstopt door sterke vocalen ook heel wat dynamiek die het nummer extra doet knallen. Een trend die doorheen de hele plaat wel verweven zit.
De piek bereikt CRACKUPS bovendien al meteen met openingstrack “The Phallus“. Alles wat dit album goed maakt, zit vervat in de tweeënhalve minuut van de single. De song knalt verschrikkelijk hard, ramt door trommelvliezen met heerlijke riffs en is qua lyrics de ideale smeltkroes van kwaadheid en humor. Want nee, “The Phallus” is niet zo maar een schreeuwpartij over piemels, maar een rake uppercut op de kin van toxic masculinity en patriarchie. De epiek en spanningsboog die naar het einde toe ontwikkelt en uiteenspat in een snoeiharde climax, is bovendien beter dan heel veel punk die vandaag gemaakt wordt.
De rest van het album wisselvallig noemen, is volgens ons een stapje te ver, maar er zijn wel duidelijke uitschieters. Vooral de singles doen het goed. “Sgt. Haze” charmeert met zijn leuke synths, terwijl “S.A.T.A.N.” tussendoor een leuke knipoog naar surfpunk en bands als Osees is. Het zijn deze nummers die tonen dat CRACKUPS meer in zijn mars heeft dan enkel deuren inbeuken, maar al eens durft flirten met andere genres. Nummers als “White Ash” en “Plane Crash” volgen dat originele recept wel en voelen meteen ook iets te veel als bandwerk aan. Helemaal geen slechte nummers, maar niet diegene die in het collectieve geheugen terecht zullen komen.
CRACKUPS doet dus exact wat het moest doen. Met Plexi levert de band namelijk een album dat de kempenpunkscene met warme armen zal ontvangen, maar toont ook genoeg innovatie en vakmanschap om buiten de provinciegrenzen gitaarharten te veroveren. Niet alles op de plaat klinkt even overtuigend, maar vaker wel dan niet bevat het nieuwe album nummers die een heel fijne toevoeging aan het repertoire en de liveshows zijn. Waar Plexi wel over de hele lijn in slaagt, is kwaad zijn en de mensen doen luisteren naar wat ze te zeggen hebben. Daar kunnen we alleen maar dankbaar voor zijn.
Ontdek “The Phallus”, ons favoriete nummer van Plexi, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
