© CPU – Chris Stessens
Brugotta, kort voor Bruges Got Talent, is sinds 2016 de vlag waaronder diverse Brugse culturele activiteiten worden georganiseerd door het cultuurcentrum van de stad Brugge. Eén van de onderdelen van die werking is Brugotta Club: een avond die wordt gecureerd door een artiest met een Brugse link. Red Zebra, BEUK of de Violent Husbands namen al zo’n avond voor hun rekening, maar dat het ook een stuk jonger kan, werd gisteravond in de Brugse Magdalenazaal (MaZ) bewezen.
Aan het roer van deze ‘invitational’ stond Jente Neels, een naam die bij het grote publiek wellicht nog niet te veel belletjes doet rinkelen, maar in de muzieksector des te meer. Haar niet onaanzienlijke adresboek bleek uit de line-up van de avond, stuk voor stuk artiesten waarmee ze samenspeelt, ‘maten’ of gewoon de band van haar lief. Klinkt een beetje huis-tuin-en-repetitiekelderachtig, tot je de namen ziet: gevestigde waarden als Milo Meskens, Ramkot en toch ook wel judith passeerden de revue, maar even goed aanstormend talent als LIGHTSPEED, Archie X of Ratmosphere. En dan was er nog de backingband, met Mario Goossens (drums – Triggerfinger, Sloper en noem maar op) als gekendste naam, maar ook Jéróme Pringiers (toetsen – Oproer), Tim Leyman (‘het lief’ – gitaar – Ramkot & Hideous) of compagnon de route Fieke Soete (bas – Ratmosphere & LIGHTSPEED).
Deze mix van meer ervaren en relatieve newbies zorgde ook voor een bonte groep bezoekers. Moeilijk te zeggen wat de gemiddelde leeftijd was, maar die ging in elk geval van piepjong over middelbare leeftijd tot al sterk pensioengerechtigd. Dat lag aan de diversiteit aan artiesten, maar even goed aan het feit dat JEN (zoals Jente zich solo noemt) flink wat uitnodigingen had verstuurd aan familie, vrienden en kennissen. Dat haar vader Eric ook al een gekende naam is in Brugse muziekmiddens, zal daar zeker ook een rol in gespeeld hebben.
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
JEN zelf schoot, met haar gelegenheids-backingband in de rug, ook stevig uit de startblokken. Nieuwe single “Painkiller” mocht de richting aangeven voor de indruk die JEN hier wou nalaten. Dat is die van rockchick, wat ook mocht blijken uit haar vestimentaire keuze (lange jas, netkousen, getinte bril, botjes). Van de invloeden die we al hebben horen vallen (Olivia Rodrigo, Holly Humberstone, St. Vincent, PJ Harvey, …) zal het toch vooral ergens tussen Rodrigo op haar stevigst en vroege PJ Harvey zitten. En dat klonk zeker ok voor een eerste kennismaking, al zal de sound zichzelf nog een beetje moeten ‘zetten’.
Dat er ruimte is voor variatie, bleek uit een vroege single als “The Fourth of July” of het duet dat ze hier zong, begeleid door haar vader: een cover van “Dad” van K’s Choice. Niet de origineelste keuze, maar als je wil tonen dat je vader een belangrijke rol heeft gespeeld in je muzikale ontwikkeling en je de ongetwijfeld talrijk aanwezige kennissenkring in de zaal een krop in de keel wil bezorgen (‘I hope you’re proud’, ‘I have a dad who watches over me’), dan doe je dat zo. En toch was het vooral het duet (“She Got Away”) dat ze met haar lief bracht dat toonde waar het potentieel zit en dat benieuwd maakte naar meer.
Het wringt een beetje om het op een avond die toch vooral een showcase van Jente Neels zou moeten zijn, ook en vooral te hebben over de vele andere artiesten die nog zouden volgen. Maar aangezien Jente bij de meeste van die optredens toch ook een belangrijke rol bleef vervullen, gaven ze niet zelden toch ook een inkijk in háár (vele) talenten. Al dient gezegd dat een minstens even grote constante gedurende de ganse avond de zeker niet minder getalenteerde Fieke Soete op bas bleek te zijn. Naast een enthousiast drummende Mario Goossens bleek zij met Jente hét bindmiddel van de avond.
Judith © CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Voor de pauze kregen we nog heel wat gekend werk te horen, met Judith en Milo Meskens. MNM Rising Star van 2022 Judith Van Hirtum heeft de jongste jaren al drie maal prijs gehad: zowel “Me and My Big Mouth“, “Hypocrite” als het country-achtige “Are U Done?” werden Ultratop-hitjes (en werden hier stuk voor stuk gebracht). Niet verwonderlijk, het zijn oorwurmen van jewelste en maken Judith nu al tot een geheel eigen stem naast de Pommeliens, Camilles en Olivia’s van deze wereld. De uitstraling van JEN heeft ze misschien niet, maar dat ze verdomd catchy nummers kan schrijven, is een feit. Wat ook bleek uit de reacties van de veelal jeugdige fans vlak voor het podium.
Milo Meskens was wellicht de meest aansprekende en geroutineerde naam aan de voorkant van het podium. En hij bracht een nieuw album mee, dat hier een stukje onofficiële release kreeg in de vorm van het nieuwe “If I Don’t Want to Live, Do I Die?”. Van dat nieuwe album weten we vooral dat hij er een moeilijke periode mee van zich wou afschrijven en dat blijkt in elk geval uit de dramatische titel. Drama zat er ook (iets te veel) in het nummer, met nog enkele voor zijn doen atypische rock-uithalen erbovenop. Dan voorlopig toch liever de gekendere hits “Fool” en “New Beginning”, met mooie samenzang met JEN als extra cachet voor dat laatste nummer. Een eerste echte hoogtepunt van de avond.
Veel gekend werk, en dus was het een welgekomen afwisseling dat er na de pauze meer op relatief nieuwe bands werd ingezet. Jente was op dat moment al eventjes naar de achtergrond verdwenen en dat bleef ook nog even zo na de pauze. Jammer, maar dat gaf wel de kans om het Sint-Niklase LIGHTSPEED volledig tot zijn recht te laten komen. Of moeten we toch ook weer Fieke Soete zeggen? De jonge bassiste, strak in het pak, kwam hier voor het eerst voluit in de spotlights te staan en schrok ook daar niet voor terug. De indierock van de band, op deze pagina’s al eens vergeleken met Britpop (mogelijk door het stemtimbre van frontman Rik Bontinck) of een band als Giant Rooks, hapte intussen lekker weg. Uitkijken naar hun debuut-ep de komende weken, hier aangekondigd door de uitwaaierende titeltrack “The Guest House“.
Archie X © CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Zelf hadden we het minder zien aankomen, maar de schare jonge fans voor het podium was in niet onbelangrijke mate afgezakt voor Archie X, het project van gitariste Charline D’Hoore (hier gekleed als schoolmeisje na een stevige lesdag) en Tom Lodewyckx. D’Hoore dankt haar populariteit bij het jonge publiek onder meer aan haar werk bij Pommelien Thijs, terwijl Lodewyckx volgens JEN al bij zowat de helft van de populaire Vlaamse artiesten heeft gespeeld. “Make You Stay” maakte zijn belofte niet meteen waar, maar met het funky werk van vooral Lodewyckx in “Loud Boy” kon ook Archie X zich op deze avond aardig onderscheiden.
En JEN? Die had intussen haar bijdragen, maar dan toch vooral aan de rand van het podium. Dat veranderde aanzienlijk met de mini-set van Ratmosphere, de band waar ze zo’n twee, drie jaar geleden het broederduo Robin en Brecht Serruys kwam vervoegen, zowat een jaar later gevolgd door (daar is ze weer) Fieke Soete. De band bracht met “Killswitch” en “Bushy” twee nieuwe nummers. En waar we begin dit jaar nog gematigd positief waren over hun debuutalbum Devils Island, zou dat wel eens kunnen doorslaan naar vier of vijf-sterrenreviews voor het vervolg. Zeker “Bushy” was een onbetwist hoogtepunt, een nummer waarin al het beste van de avond samenkwam in één episch stuk muziek. Vier gitaristen, twee drummers, samenzang… het mocht overdaad lijken, maar het was vooral een uitzonderlijk staaltje musiceren.
Ratmosphere © CPU – Marvin Anthony (archief)
Moeilijk om daar nog over te gaan en dat hoefde ook niet. Ramkot deed waar het goed in is: er een laatste stevige lap op geven met de Afrekening-hits “Red” en “One More“, maar ook het nieuwe “Claim to Fame“. Nu ja, laatste stevige lap… ze mochten ook nog de DJ-set op de afterparty verzorgen, maar toen waren wij al naar huis. Er moest nog een verslag geschreven worden.
JEN staat op maandag 28 oktober in Het Depot (café) in Leuven (met Radio Willy), op 15 november in Supersonic in Parijs en op 21 november als supportact van Ten Tonnes in Kavka Oudaan in Antwerpen.
