© baeth
Weinig artiesten hebben in hun carrière al zoveel furore gemaakt in hun respectievelijk genre als Lizzy McAlpine. De wereld maakte voor het eerst kennis met de folkpopzangeres uit Philadelphia in 2020, toen ze haar eerste volwaardige album uitbracht. Verdere mijlpalen, zoals bezoekjes aan Jimmy Kimmel en Tiny Desk Concert-livesessie, volgden en samen met een virale socialemediaprésence zorgde dat ervoor dat alle hoofden snel in haar richting draaiden. Inmiddels zitten we met Older al aan langspeler drie. Dat album kwam Lizzy gisteren voorstellen in De Roma in Antwerpen.
Het is een zeldzaam wanneer we vaststellen dat de tijdschema geen voorprogramma bevat. Vijftig minuten nadat de deuren opengingen, was het al aan McAlpine en haar band. De Roma stond allesbehalve vol en dat kan liggen aan het feit dat het optreden origineel gepland was in Vorst Nationaal. Voor veel mensen waarschijnlijk een streep door de rekening, aangezien het middenplein in Borgerhout amper gevuld was. Niemand had je geloofd als je hen vertelde dat gisterenavond de crème de la crème van die indiefolk optrad. Toch liet dat de band – en zeker de aanwezigen – geen roet in het eten gooien. “The Elevator”, dat naadloos overliep in “Come Down Soon”, ontlokte bijvoorbeeld al meteen een daverend applaus, mede dankzij de prachtige gitaarsolo bij dat laatstgenoemde nummer.
Wie gisterenavond trouwens naar Antwerpen afzakte in de hoop om wat vroeger werk te horen, was er aan voor de moeite. Slechts vier nummers van de set kwamen niet uit dat recente album. Er weerklonken bijvoorbeeld geen liedjes uit Give Me a Minute, waardoor we ons wel kunnen voorstellen dat fans van het eerste uur ietwat op hun honger bleven zitten. Toch geloven we in de kracht van vooruitgang: “Soccer Practice” werd zo voor het eerst live gespeeld en werd zodanig goed onthaald dat het eigenlijk niet opviel dat de zaal maar driekwart was gevuld. Dat Lizzy McAlpine op enkele momenten in haar set hevig durfde uithalen met haar stem, zoals op “All Falls Down”, kon ook steeds op enthousiasme rekenen.
De stem van Lizzy McAlpine was echter niet het enige instrument waar we gisteren mee te maken kregen. Naast het feit dat de dame over stembanden beschikt waarmee je een kamer vol baby’s binnen enkele seconden naar dromenland zou kunnen sturen, bracht ze ook bijzonder straffe muzikanten mee. De hele band, inclusief Lizzy, zat neer voor het hele optreden, maar dat betekende vooral dat iedereen zijn instrument – punten bij voor de Bass VI – liet spreken. In die zin zat er dus toch dynamiek in het optreden. Op “Staying” bewezen die artiesten hun nut door een gelaagde, complexe intro toe te voegen en op “I Guess” zagen we de instrumentatie prachtig uitgewerkt, wat Lizzy de kans gaf om het zichzelf te overstijgen. Tijdens “Movie Star” hoorden we zelfs ergens in de verte een echo van The War on Drugs. Hopelijk geloof je ons als we zeggen dat we met dergelijke vergelijkingen niet zomaar in het rond strooien.
Hoewel alle muzikanten voor het hele anderhalf uur neerzaten, was dat niet nefast voor de algemene sfeer in de kamer. Vanaf minuut één hoorden we rondom ons mensen meezingen en actief participeren met hetgeen dat zich voor hen ontplooide. Op “Staying” duurde het niet lang vooraleer de zaal zich vulde met telefoonlichtjes en op “Spring Into Summer”, dat zich met behulp van de band ontpopte tot een echte americanasong, gingen onze armen vlotjes de lucht in. Daarnaast merkten we dat onze lotgenoten zich gisterenavond bijzonder respectvol opstelden. Bij “Drunk, Running”, toen McAlpine haar gitaar voor een piano inwisselde, konden we een speld horen vallen. Ook bij Joni Mitchell-cover “My Old Man”, waar Lizzy een prachtige versie van neerzette, reageerde het publiek enthousiast.
Hoewel Lizzy McAlpine op verschillende momenten tijdens haar show verwees naar haar jetlag, hield de artieste toch steeds de touwtjes in handen. De sfeer was misschien wel wat losser, wat we merkten aan het feit dat de zangeres op enkele momenten tussen haar liedjes door in de lach schoot. Dat had als gevolg dat er een gezellige kampvuursfeer in de zaal neerstreek. Gelukkig had dat als neveneffect dat ze zich veel vrijer voelde om wat meer te delen over de ontstaanscontext van haar nummers, wat er dan weer in resulteerde dat we een artiest zagen die gewoon blij was om voor ons te spelen. Bij “Older” kregen we zo een openhartig betoog over de betekenis achter dat nummer en dan meer specifiek over hoe haar mentale gezondheid stokken in de wielen stak. Als ‘surprise song’ in de encore stak Lizzy dan weer fanfavoriet “all my ghosts” in de set, dat kort daarop werd gevolgd door een heerlijk verzadigend “ceilings”, waardoor het publiek met een voldaan gevoel huiswaarts kon keren.
De passage van Lizzy McAlpine in De Roma was er een om te koesteren. De hele avond lang hing er een leuke, huiselijke sfeer waar het publiek zich thuis kon voelen. Zowel Lizzy zelf als haar bandleden tilden de nummers naar een hoger niveau, waardoor het muzikale centraal kwam te staan.
Morgen, op 15 oktober, staat Lizzy McAlpine in een uitverkochte AFAS Live in Amsterdam. Wie nog aan tickets wil geraken, houdt dus beter de officiële doorverkoopplatformen goed in het oog.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
The Elevator
Come Down Soon
Movie Star
All Falls Down
Staying
I Guess
Soccer Practice
doomsday
Drunk, Running
Broken Glass
My Old Man (Jony Mitchell)
Older
Better Than This
March / chemtrails
Spring Into Summer
Vortex
all my ghosts
Pushing It Down and Praying
ceilings
