© CPU – Leni Sonck (archief)
‘We need less sad and more sexy’, verkondigde Arooj Aftab na een tiental minuten van het prachtige maar sombere “Suroor”. De Pakistaanse zangeres maakte zo al meteen een indruk op de zaal van de BOZAR, eentje die misschien niet meteen overeenstemde met de ijzige zonnebril die ze binnendeurs droeg op een oktoberavond. Aftab kan eigenlijk nog maar sinds een handvol jaren op de voorgrond treden, maar ze heeft toch al een ferme greep op haar niche in onze westerse sferen. In 2022 won ze zelfs een Grammy voor een nummer op haar doorbreekplaat Vulture Prince, iets wat nog geen enkele van haar landgenoten haar voordeed. Hoe ijzig haar zonnebril, hoe warm haar stem. De royale Henry Le Boeuf-zaal van het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten was dan ook het perfecte decor voor de voorstelling van haar nieuwste album, Night Reign.
Net als “Suroor” kende opvolger “Diya Hai” een subtiel maar precies samenspel tussen Aftabs backing band: een violist, gitarist en contrabassist. De drie vulden elkaar aan in de ruimtes die ze niet innamen, soms met nauwlijks hoorbare maar toch scherpe noten. Een simpel melodietje in het begin van het nummer werd zo almaar complexer en opbouwender. Van de occasionele solo waren de drie muzikanten ook niet vies, maar die werd altijd opgevolgd door een nederige terugkeer naar het duchtige en evenwichtige samenspel. Tijdens “Na Gul”, het meest sprookjesachtige en lichtvoetige nummer van de avond, kon de violist bijvoorbeeld op kousenvoeten (vrij letterlijk) op de voorgrond treden.
© CPU – Jan van Hecke (archief)
De pracht van Aftabs stem valt eigenlijk niet in woorden te vatten, maar men kan altijd eens een poging doen. Met een ongekende zuiverheid sloeg Aftab in een oogwenk van minzame mijmeringen naar vocale acrobatie. Maar een Arooj Aftabconcert is nog geen dictatuur van de zang, verre van. Geen enkel moment werd gekend door een hiërarchie tussen stem en instrumentatie. Aftab gaf enorm veel beweegruimte aan de instrumentatie, die hun nadrukkelijke aanwezigheid keer op keer rechtvaardigden. Misschien was de balans zelfs iets te evenwichtig. Contrabas, viool en gitaar vulden de kwetsbare ruimte die Aftab zelf ook met een stemverheffening tot een nog hoger niveau had kunnen tillen. Arooj Aftab presenteerde dus niet de vocale showcase die ze zonder meer zou kunnen opeisen in deze instrumentale woestijn.
Daarbij was ze ook gewoon nog eens een oprecht innemend mens. Halverwege de set, tijdens wat wel eens ‘de obligate vermelding dat er merchandise te vinden is in de foyer na het concert’ genoemd zou kunnen worden, maakte ze het publiek wat losser. Ze zei valselijk opgelucht dat ze de vinyls van Night Reign al voor het concert had gehandtekend, zodat ze haar publiek niet onder ogen hoefde te komen. Later vertelde ze hoe de backstagewijn van de Bozar bij haar hoog aangeschreven stond, waarna ze blijkbaar door haar aandoenlijk paranoïde Amerikaanse advocaat geadviseerd was geweest om te vermelden dat we met z’n allen verantwoordelijk alcohol dienen te consumeren.
© CPU – Jan van Hecke (archief)
Hoewel de meeste nummers lang uitgerekt gespreid werden, was “Last Night” een beetje meer een rechtlijnig ankerpunt. De verlichting op het podium en de tekst signaleerden duidelijk ‘romantisch’. ‘Last night my beloved was like the moon’, zong Aftab zwoel terwijl de violist aan een soort serenade voor het publiek kon beginnen. “Saans Lo” bereikte daarna met zijn dreunerige, beheerste opbouw een emotioneel hoogtepunt. Aftabs stem behaalde toonhoogtes die zelfs na 45 minuten concert nog steeds ondenkbaar waren. De kolkende waas aan instrumentatie, die anders zo netjes afgelijnd was, evenaarde haar naadloos. “Aey Nehin” maakte net voor de bis zowat een cirkel met het eerste nummer. Ook hier muteerde een relatief simpel riedeltje gedurende een tiental minuten in iets gelaagder, dat uiteindelijk dan toch weer zachtjes uitdoofde. ‘Hypnotiserend’ en ‘transcendentaal’ worden als woorden voor zweverige belevingen misschien iets te vaak misbruikt, maar toch was het af en toe moeilijk om zichzelf opnieuw te centreren in de zaal. Na afsluiter “Mohabbat”, het nummer waarvoor Aftab die Grammy won, was het dan ook redelijk soezerig de zaal uitwandelen.
De nachtelijke heerschappij die Aftab ambieert met haar nieuwe plaat verraadt met veel detail en nuance de plaats die haar muziek inneemt. Die is niet exact somber, maar ook niet meteen opgewekt. Eerder ergens tussenin, wat haar muziek zoveel emotionele potentie geeft. Tussen die twee vindt ze een ruimte die ze gracieus bekleedt, waarin ze de twee kanten van de nacht kan balanceren; die van verlangen, en die van vertwijfeling.
Instagram / Facebook / Twitter
Setlist:
Suroor
Diya Hai
Whiskey
Raat Ki Rani
Last Night
Na Gul
Saans Lo
Aey Nehin
Bolo Na
Mohabbat
