High Vis is een hype, en heel verrassend is dat eigenlijk niet. Hun combo van een hardcore verleden, working-classemoties en een dikke vleug Oasis klopt volledig en scheurt harten aan sneltempo. Live is het allemaal zelfs nog een stukje steviger, getuige de bikkelharde moshpits die eerder dit jaar nog The Slope van Werchter vernielden. Tijdens het drukke tourschema vond de band echter wel nog de tijd om een nieuw album in mekaar te knutselen, intussen toch al nummer drie op de teller. De anticipatie na de eerste twee was alleszins redelijk groot, al worden de verwachtingen toch niet echt vervuld.
De start is nochtans ijzersterk. Titeltrack “Guided Tour” en “Drop Me Out” zijn ideale toonbeelden van waarom High Vis zo vaak gevoelige snaren raakt. De eerste leunt sterk bij britpop aan, maar het ruwe in Graham Sayles vocals en lyrics verheffen de song tot iets dat tot in het diepste van je ziel snijdt. Die tweede is nu al een klassieker in het repertoire van de band, mede door de ranzig vuile riffs die live ongetwijfeld een paar subwoofers zullen doen knallen. Twee keer High Vis op z’n best dus, maar wel twee keer dingen die we reeds gehoord hebben op de andere albums. Zou er dan echt niet een beetje vernieuwing komen?
Jawel, die vernieuwing komt er, jammer genoeg. Richting het einde van Guided Tour denk je namelijk dat Spotify op eigen houtje is beginnen shufflen en te midden van al die gitaren een house-dj gevonden heeft. Niets is echter minder waar, want “Mind’s a Lie” is wel degelijk een nummer van High Vis. De song begint met een lichte beat en gesamplede vocals, waarna er voor de resterende speeltijd in principe niet veel speciaals meer gebeurt, los van Sayle die nog steeds dezelfde vocals brengt. Ergens denken we dat dit best nog leuk had kunnen uitdraaien, want het heeft wel momenten dat het half goed klinkt. Over de ganse lijn is het echter heel duidelijk: dik gebuisd.
Geen zorgen, voor wie de Petit Biscuitcover van High Vis echt een brug te ver vindt, is de rest van Guided Tour wel gewoon binnen de verwachtingen. Uitschieter van dienst is “Mob DLA”, ook al eerder als single uitgebracht. Zoals gewoonlijk gaan de vocals door merg en been, maar het subtiele spelen met de opbouw geeft dit nummer net nog wat meer karakter dan de rest van de plaat. Verder is het wel niet heel veel soeps meer. Nummers als “Worth The Wait” en “Untethered” vinken alle vakjes wel af, maar missen aanstekelijkheid of glans om een echte meerwaarde te zijn. Enkel “Deserve It” is nog een kwelling voor het oor, vooral door de lusteloze en slecht gezongen vocals. Alsof Sayle geen zin meer had om dat nummer op te nemen.
Een album met drie gezichten dus voor High Vis. Met de singles (los van “Mind’s a Lie”) heeft de fanbase er weer drie klassiekers bij die al schoppend kunnen meegebruld worden op de volgende show. Tussen die nummers staan er een hoop die oké zijn, maar niet genoeg om het lijf hebben om een plaatsje tussen de rest op te eisen. En dan heb je het restafval. Waarom High Vis ervoor koos om “Mind’s a Lie” en “Deserve It” alsnog op de plaat te zetten, is voor ons ook een raadsel. En hoewel de rest van het album zeker verteerbaar is, zijn deze twee toch sfeerverpesters van formaat.
High Vis speelt op 5 februari in Trix, op 6 februari in De Oosterpoort, op 8 februari in Doornroosje en ten slotte 9 februari in Cactus Club. Narrow Head is de supportact.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Drop Me Out”, ons favoriete nummer van Plexi, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
