Sinds eind jaren tachtig is Kylie Minogue een vaste waarde in de muziekwereld. Dat wordt vandaag verdergezet met ondertussen een zeventiende langspeler. Ondanks het feit dat haar grootse hits al even achter ons liggen, denk maar aan “Can’t Get You Out Of My Head”, heeft Minogue met “Padam Padam” ook de TikTok-generatie weten aan te spreken. Deze revival had als hoogtepunt het album Tension, een van de betere recente Kylie-albums volgens ons. Nu krijgen we ongeveer een jaar later hier een vervolg op in de vorm van Tension II.
Het is ondertussen al vijf jaar geleden dat Minogue in ons land stond, daar komt volgend jaar verandering in. De tour rondom de Tension-‘era’ strijkt op 1 juli neer in het Sportpaleis. Dat Minogue haar nieuwe album Tension II noemt en zo kort na het succes van de voorganger uitbrengt, voelt alsof ze hopeloos verder wil surfen op de hype die ontstond rond “Padam Padam”. Dat een nieuwe generatie haar muziek ontdekt, is zeker positief, maar of het zal lukken nieuwe fans te behouden door op korte termijn veel nieuwe muziek uit te brengen, dat weten we niet. Wij vragen ons vooral af of de kwaliteit van de muziek hier niet onder zal lijden.
Bij het eerste nummer krijgen we daar al gemengde gevoelens over. Hoewel de recentste single “Lights, Camera, Action” gewoon een enorm catchy en dansbaar nummer is, brengt het niet direct een meerwaarde sinds Tension. De bedoeling van Minogue is waarschijnlijk om niet te veel van Tension af te wijken om zo dit tijdperk langer te laten duren, maar zo verliest ook het originele album volgens ons zijn authenticiteit. Met een intro die enigzins doet denken aan “Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight)” van ABBA zou je denken dat “Taboo” het niveau omhoog zou halen, maar het refrein stelt echter teleur.
De meeste nieuwe nummers halen de drie minuten niet en dat vinden we niet altijd erg. Voor pophits zoals Minogue die maakt, is ellendig rekken niet altijd de beste zet en de zangeres weet ondertussen hoe ze een pophit in elkaar moet steken. Bijvoorbeeld “Kiss Bang Bang” en “Dance To The Music” zijn gewoon aanstekelijk en fijn om naar te luisteren. Wel krijgen we het gevoel dat ze te veel het hitgehalte omhoog wil halen en dat de inhoud daaronder lijdt. Wat we Minogue wel moeten toegeven, is dat ze ons met haar stem wel kan meenemen. Het zwoele effect dat ze in haar stem legt op bijvoorbeeld “Diamonds” en “Good As Gone”, maar natuurlijk ook “Midnight Ride”, is gewoonweg innemend.
Het album eindigt met vier samenwerkingen, die we allemaal al te horen kregen. Buiten “My Oh My” met Bebe Rexha en Tove Lo, waar Minogue wel de hoofdartiest is, zijn het allemaal gastbijdrages vanop andere albums. “Dance Alone” vinden we terug op Sia’s Reasonable Woman, “Midnight Ride” op Orville Pecks Stampede en tenslotte “Edge of Saturday Night” op The Blessed Madonna’s Godspeed, dat ook vandaag uitkomt. Doordat dit gastbijdrages zijn komt er uiteindelijk wat variatie op Tension II, maar deze nummers vallen eigenlijk wat uit de toon. Omdat het geen ‘echte’ Kylie-songs zijn, voelen ze te verspreid qua sfeer om na elkaar te volgen. Ook voelt het toevoegen van elk van deze als een manier om het album hopeloos op te vullen. Hoewel de nummers als gastbijdrages sterk genoeg waren, hebben ze niet hetzelfde effect op Tension II.
Tension II is niet slecht. De meeste nummers hebben namelijk wel enigszins iets aanstekelijks, maar om het een opvolger voor Tension te noemen is gedurfd. Uit de schaduw van de voorganger treden zal niet lukken. Mede omdat het geheel gewoon minder sterk is en zo een flauw afkooksel te noemen is dat verder surft op de hype. Minogue had volgens ons beter wat langer gewacht om een nieuw album uit te brengen om dan een sterk, nieuw concept naar buiten te brengen, want de sequel topt het origineel gewoon niet.
Zoals eerder vermeld, staat Kylie Minogue op 1 juli in het Sportpaleis.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Lights, Camera, Action”, ons favoriete nummer van Tension II, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
