© CPU – Nathan Dobbelaere
De flabbermannen waaien er weer op los in Rotterdam en dat kan maar één ding betekenen: de jaarlijkse afspraak voor Left of the Dial is terug! Het stadsfestival gaat dit jaar zijn zesde editie in en groeide door de jaren heen uit tot het vaste adres voor iedereen die nieuwsgierig is naar nieuwe bands, maar zich evengoed wil vergapen aan gelauwerde nicheartiesten. De eerste festivaldag startte met veel energie en bood weer heel wat uiteenlopende snoepjes die in de smaak vielen.
Saloon Dion @ Arminiuskerk
Onder de zalige klanken van twee organisten kwamen de mannen van Saloon Dion de kerkbühne opgelopen. Nadat nog een andere organist hun eerste nummer al eens door de kerk liet galmen, was het dan ook eindelijk aan de band zelf. Een Britsere opening kunnen we ons overigens moeilijk voorstellen. Saloon Dion bevindt zich perfect in het midden van die stilaan reusachtige postpunkscene, maar weet er regelmatig ook een dikke vleug britpop over te kappen. Het resultaat is leuk, maar niets wereldschokkend. Elke song heeft een leuk tempo of blinkt uit met een sterke riff, maar echt omverblazen deed de band pas tegen het eind met een knaller van een nummer. Op die manier was hun passage dus ook nog zeker memorabel te noemen. Alleszins: de toon was gezet, drie dagen lang bands ontdekken kon beginnen.
Wild Pink @ Roodkapje Front
Wild Pink mocht de debatten openen in de kleine zaal van Roodkapje en waar Left of the Dial meestal bekend staat om zijn postpunkbands, was er bij de New Yorkers van Wild Pink toch net iets meer melancholie. Dat lag dan vooral in de stem van zanger John Ross, die wel iets meehad van The War on Drugs. Daarnaast was het muzikale vooral iets dat een prachtige opbouw kende zoals bij “Eating The Egg Whole”. Het begon met gitaren die zich probeerden te manifesteren doorheen de donkere effecten die erop werden gezet, maar uiteindelijk klonk alles heel hoopvol. De band speelde zo een groot halfuurtje, maar liet de zaal wel alleen maar voller lopen zonder dat er iemand echt besloot te vertrekken. De mooie muziek van de Amerikanen spreekt dan ook iedereen aan, waardoor je bij Wild Pink je festival niet beter kon beginnen.
Blue Slate @ Rotown
In Rotown was het vroeg op de avond gezellig druk en daar profiteerde de Ierse band Blue Slate van. Het viertal heeft nog niet eens een handvol nummers uitgebracht, maar heeft wel een hele hoop materiaal klaarliggen dat ze maar al te graag op Left of the Dial kwam voorstellen. Ze begonnen prettig met “This”, een nummer dat mooi groeide en van een redelijk stevig einde voorzien was. De zanger smeet zich meteen in de strijd en deed met zijn gedrag en mimiek denken aan de frontman van Wunderhorse, al klonk de muziek van Blue Slate gisterenavond iets potiger. De Ieren gingen voor de meest ruwe versie van zichzelf en dat bleek ook de meest slordige te zijn. Niet dat dat per se slecht was, maar op den duur hadden we het wel gezien. Blue Slate’s laatste nummer, “Bleaker”, bracht nog een frisse draai aan de set en stilde onze tijdelijke honger.
TJE @ Paradijskerk
© CPU – Jan Van Hecke (archief)
Het Belgische drietal TJE kreeg als eerste de sleutels in handen van de Paradijskerk en betoverde met een adembenemende veertig minuten. De kersverse aanwinst van kwaliteitslabel Mayway Records heeft de afgelopen jaren hun eigenzinnige geluid uitgediept en het resultaat daarvan klonk gisteren niet minder dan indrukwekkend. Zangeres Lindy Versyck trok met haar persona alle aandacht naar zich toe en kreeg de volgelopen kerk met haar knappe zang muisstil. De gelaagdheid in TJE’s muziek kwam formidabel tot zijn recht in de Paradijskerk en we kregen echt meer en meer het gevoel bij iets memorabel aanwezig te zijn. Hoewel de muziek van TJE over het algemeen zachtaardig van karakter is, zwengelde het drietal op imposante wijze een aantal keer het volume aan. Lindy’s stem zat er op het einde wat door en toch beklijfde ze met gevoel nog een laatste keer de volle kerk. TJE is, na enkele jaren van groei, klaar voor de grote doorbraak.
Autorijdend Nederland @ Uniek
Dat projecten als black midi de afgelopen jaren een dikke stempel op jonge bands hebben gedrukt, werd wel al vaker duidelijk. Autorijdend Nederland ontsnapte duidelijk ook niet aan die invloed, maar miste gisteren in Uniek wel de finesse om in hun buurt te komen. Toegegeven; de geluidsmix zat in het begin al niet goed, waardoor er zowat enkel drums en een dreunende baslijn door de zaal galmde. Toen dat probleem echter stilaan werd opgelost, werd het ook niet echt veel beter. De nummers, die op plaat overigens meer dan prima klinken, misten live dynamiek om het publiek op sleeptouw te nemen of misten wat kracht om alles te doen daveren. We hoorden zeker regelmatig potentieel, maar gisteren kwam het er jammer genoeg niet echt uit. De band nam het er met de glimlach bij, dus iets anders dan gecharmeerd zijn, kunnen we dan ook niet.
Benefits @ Perron Small
Benefits speelde al meteen voor een bomvolle zaal. Het duo had de sound die tegenwoordig alom is in Het Verenigd Koninkrijk met felle synths en natuurlijk een parlando in de zang. Dat had in het begin wel nog iets, maar hoe langer de set duurde, hoe minder interessant het geheel ook wel werd. De zaal liep dan ook alleen maar leger naarmate de nummers bleven passeren. De ene keer was dat met agressie in het gezang, de andere keer was het dan echt alsof je leven ervan afhing, maar nooit konden we echt begrijpen wat er nu eigenlijk werd gezegd. Benefits was dus een ervaring, maar eentje die we beter later op de avond hadden dan zo in het begin van het festival.
Op 20 oktober speelt Benefits in De Zwerver in Leffinge.
Van Houten @ Arminiuskerk
Voor jonge bands moet het doorgaans snel en hard klinken, maar het kwintet Van Houten vormt al een tijdje een uitzondering op deze regel. Hun voorliefde voor shoegaze bracht hen enkele jaren geleden samen in hun thuisstad Leeds. Het repetitiekot bleek al snel te klein voor de band, en zo trokken ze al snel de landelijke en internationale podia op. Hun debuutalbum The Tallest Room brachten ze in de lente uit en dat leverde hen meteen ook een uitnodiging voor de Rotterdamse muziekdriedaagse op. De Arminiuskerk was in elk opzicht een goede match met de band, die er hun dromerige doch hoekige sound piekfijn wisten neer te zetten. Van Houten speelde gefocust en met een passende virtuositeit om de nummers nog meer cachet te geven. Veel woorden maakte zanger Louis Sadler er overigens niet vuil aan en dat hoefde ook helemaal niet, omdat iedereen toch al meegesleept was door het instrumentale. De reclame voor hun tweede show van het weekend was eigenlijk niet nodig, want iedereen was toch al overtuigd van het kunnen van Van Houten.
The Rats @ Centraal
© CPU – Senne Houben (archief)
Negenduust in Rotterdam. Heel wat Belgisch talent kreeg vandaag een kans op de podia in Nederland en The Rats stond erop gebrand om die kans met twee armen te grijpen. De show was dan ook vurig. Met een nog halfverse ep onder knalden ze zich een weg door het piepkleine en bloedhete Centraal, waarbij vooral de nieuwe nummers een goede indruk achterlieten. “Disco To Disco” kreeg de kleine menigte vooraan aan het dansen, waarna “Disconnected” ze ook aan het beuken kreeg. De babbelende zatlappen achterin hadden ongelijk. Ondanks de taalbarrière begreep Nederland het wel maar al te goed: The Rats is aan hun weg richting de top begonnen en maar weinigen zullen hen kunnen tegenhouden.
No Windows @ De Doelen Up
© CPU – Lennert Nuyttens (archief)
Om de nodige folky muziek te verorberen, werd ook No Windows uitgenodigd om De Doelen onveilig te maken. Onveilig was de muziek weliswaar allesbehalve, want de mooie liedjes van de band hadden wel iets waar je een huis kon op bouwen. Met zijn vieren lieten ze vooral melancholie overheersen waarbij de frontvrouw haar fragiele stem constant in de strijd gooide om zo de muziek tot het uiterste te drijven. Dat ze ook een verhaal hadden te vertellen over dat de ruiten van hun busje waren ingeslagen en de dieven zo hun naam te letterlijk namen, zorgde ook wel voor de nodige leutigheid, al was het publiek vooral bezig met luisteren en genieten doordat de liedjes zich altijd heel gezapig naar voor kwamen. Mooi dus, maar weinig uniek.
Pamphlets @ De Doelen Studio 1
Blijkbaar speelde Nirvana ooit nog in De Doelen (ongetwijfeld waren daar achteraf meer mensen bij dan tickets verkocht) en het zou zo maar kunnen dat er binnen dertig jaar een poster van Pamphlets omhoog hangt. De Amerikanen lieten alleszins geen slechte indruk na. Hun versie van postpunk heeft duidelijk met zijn teentjes in de hardcore van hun thuisland gezeten, maar vervalt nooit in zinloos gebeuk. De songs van de band zijn gelaagd, dynamisch en regelmatig zelfs heel mooi. Als kers op de taart zorgen de vocals voor een zalvend gevoel, heel gelijkaardig aan Tim Darcy van wijlen Ought. Dat het naar het einde toe net iets te veel op mekaar begon te klinken, nemen we er dan wel met de glimlach bij.
Douglas Dare @ Uniek
In Uniek weerklinken normaal gesproken alleen de grootste karaokehits, maar tijdens Left of the Dial dient het ‘nieuwbakken’ podium als springplank voor nicheartiesten. Douglas Dare nam gisteren als een van de eersten plaats op de plank voor een sprong in het onbekende. De Londense artiest is deze editie een van de weinige muzikanten die het volledig in zijn eentje doet en enkel gebruikmaakt van toetsen en een computer. Zonder gitaren probeerde hij het publiek mee te slepen in zijn unieke chamberpop, maar dat bleek toch moeilijker dan verwacht. Ondanks zijn ervaring was het lange tijd zoeken naar de vonk en misten we prikkels om de aandacht van het publiek vast te houden. Wie bleef, hoorde dat Dare wat breder durfde te gaan en meer lef in zijn muziek legde, maar het gros van het publiek druppelde tijdens de set af richting andere bands en artiesten.
Wax Head @ Perron Small
Soms moet je gewoon het fuzzpedaal zo goed mogelijk opendraaien om zoveel mogelijk kracht naar boven te laten komen en dat is exact wat Wax Head deed. “Rusty Cutter” was zo een nummer dat evengoed van Osees kon geweest zijn, maar ze wel met de nodige eigenheid toch een identiteit konden geven. De zaal was al van bij het begin goed gevuld en hoe langer de set duurde, hoe meer het publiek zich in de moshpit probeerde te begeven. De energie en vooral de intensiteit waarmee iedere song werd gespeeld, diende daar ook uitstekend voor. Met een zanger achter de drums, had ook Wax Head iets uniek, maar verder moesten ze het gewoon van de fuzz en de energie hebben, en dat bleek niet erg. De band tekende namelijk al snel voor een van de betere sets van de eerste dag.
The Wytches @ Arminiuskerk
The Wytches is met voorsprong een van de meest ervaren bands van deze editie. De Britten vieren dit jaar zo namelijk het tienjarig van hun debuutalbum Annabel Dream Reader en wijden er zelfs een volledige tour aan. Ook in Rotterdam nam het eerste The Wytches-album de meest honneurs waar onder het goedkeurende oor van een volgelopen Arminiuskerk. De gierende en feedbackende gitaren gingen meermaals in overdrive en zorgden ervoor dat er een gitzwarte sfeer over het publiek deemsterde. Het onheil hing in de lucht, het dreigde langs alle kanten en The Wytches oogde bijzonder viriel om het vuur aan de lont te houden. Met hun metier speelden ze gewoonweg een sterk concert waarbij de Arminiuskerk gefascineerd aan hun instrumenten hing.
KNIVES @ Perron Big
In Bristol is er ook een goeie muziekscene en KNIVES kan zich binnenkort nog meer tonen in die ronde. De band mocht al snel een goed gevulde zaal voor zich dulden en dat omarmden ze door heel veel donkere postpunk te brengen. Vocaal was het wel iets uniek met een stem die soms heel hoge noten aankon en net daardoor bleven we geboeid luisteren. De donkere intensiteit die in de gitaren zat, liet ook niemand onberoerd en zelfs als je nog nooit van de groep had gehoord, wist je meteen dat KNIVES een band was om niet zomaar zonder handschoentjes aan te pakken. Dat was dan vooral te danken een de vele heftige effecten op de gitaren en daarmee maakten ze ook de meeste indruk. Heel eighties, maar dan vol agressie en een heel unieke stem.
MUCK. @ Uniek
Je weet dat het menens is als een band haar naam volledig in hoofdletters schrijft en er ook nog eens een punt achter zet. MUCK., een band met een onvervalste Yorkshire-tongval, kon rekenen op behoorlijk wat belangstelling en mocht zich bewijzen voor een volle zaal. Het viertal, en vooral frontzanger Sam, straalde een zekere marginaliteit uit die de act volgens ons ook definieert. De halve liters werkten ze vlot naar binnen en ook muzikaal ging het allemaal redelijk snel. Niet elk nummer was daarbij een schot in de roos, maar tegen het einde waagden toch een paar zich eraan om de pit open te trekken. Tijdens hun laatste nummer, “Fuck”, sprongen zowel Sam als gitarist Brad het publiek in om voor wat extra chaos te zorgen. Bij MUCK. rommelde het naar onze smaak net iets te veel, maar het was wel een vermakelijk optreden.
Savage Mansion @ De Doelen Studio 1
Savage Mansion uit Glasgow trok niet het nodige publiek in de benedenzaal van De Doelen, maar dat lieten ze niet aan hun hart komen. De band bracht een leuke postpunksfeer met melodieën die heel aanstekelijk waren. Dat lieten ze in bijna iedere song horen, maar daarnaast stond de band wel nogal statisch op het podium. Het leek alsof ze nog niet al te veel hadden opgetreden omdat de stress wel aanwezig leek. Dat de zaal veel licht toonde en we daardoor ook heel goed konden zien, had er misschien wel iets mee te maken. Gelukkig bleek Savage Mansion wel heel wat uitstekende songs te hebben die met heel wat leuke melodieën altijd wisten te overtuigen. Op die manier was het muzikaal wel genieten, maar mocht de performance toch wat meer zijn.
Crackups @ Centraal
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Kempenpunk in Holland, dat betekent veertig minuten rammen en een publiek dat niets verstaat van de frontman zijn bindteksten. En of Crackups hard ramde. Na twintig minuten was Thomas Valkiers er al in geslaagd om niet één, maar twee keer de snaren van zijn gitaren aan frut te spelen. Aan de noodoproep ‘hedde gelle geen gitaar bij ofzo’ werd gelukkig gehoor gegeven, want Crackups was in bloedvorm gisteren. De nieuwe songs van het kersverse Plexi klonken live nog meer dan op plaat lekker strak en zette de Centraal al snel om Finse sauna. Het hoogtepunt, zoals ook wel verwacht, kwam er met “The Phallus” dat Rotterdam zwetend, puffend en met de staart tussen de benen de nacht instuurde. Een heel sterke show van de Kempenaren, wie weet veroveren ze nu ook nog harten bij de noorderburen.
Bruise Control @ Rotown
Als we de website van het festival moeten geloven, dan is Bruise Control pas de eerste band van frontman Jim Taylor. Dikke onzin lijkt ons dat, want op het podium van de Rotown zagen we gisteravond iemand waarvan het leek alsof hij al vijftig jaar in het vak zat. Met enkel een net iets te veel onthullende hotpants, afgedragen instappers en hoog opgetrokken sokken, nam de charismatische zanger zijn band bij de hand en veranderde hij het poppodium in een mum van tijd in een boksring vol met in de rondte slaanden mensen. Wild dansend schreeuwde Taylor met zijn rauwe stem de boel bij elkaar, maar altijd met de juiste energie en passie. Het drong ons aan om mee die boksring in te stappen en op de tonen van “Taxman” te moshen tot de kneuzingen kwamen. Met Bruise Control had Rotown een heerlijke afsluiter voor haar podium te pakken. En die kneuzingen? Die genezen vanzelf wel weer.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Vyverman, Bryan Boomaars en Simon Meyer-Horn.
