Desertfest 2024 (Festivaldag 1): Live loud, obey the riff

Al tien jaar lang is Desertfest Antwerpen het walhalla voor fans van hevige gitaren. Al tien jaar staat de riff centraal. ‘Live loud, obey the riff’ is dan ook de slogan van het festival. Voor de tiende editie van het festival staat er veel moois op het programma, waaronder Russian Circles, Fu Manchu en Monster Magnet. Helaas moest Monster Magnet enkele dagen voor het festival forfait geven door ziekte. Maar dat lieten de festivalgangers op de eerste dag alvast niet aan hun hart komen, want naast Russian Circles kregen we onder meer de Belgen van Hemelbestormer en het Amerikaanse talent REZN voorgeschoteld.

Hemelbestormer @ Desert Stage

Gehaast kwamen we iets voor zeven aan bij de Trix. Aangezien we voor Desertfest van het verre West-Vlaanderen afzakten, was dit het vroegst mogelijke uur. Gelukkig begon Hemelbestormer pas om tien na zeven, want het was eventjes zoeken om het juiste podium te vinden. Net op tijd raakten we de zaal binnen om hun intro mee te pikken. ‘The portal to the universe is open’, lazen we in een vlucht vooraleer donderslagen op de drums het begin van de show en gelijk het einde der tijden inluidden. De gitaren bouwden gestaag op vooraleer ze na meer dan vijf minuten een eerste keer aan het schreeuwen gingen. En schreeuwen deden ze. Het nummer klokte na ongeveer vijftien minuten af en werd beloond met luid applaus.

Vervolgens besloot het kwartet de gaskraan open te draaien, want bulldozers van riffs gaven meer en meer de toon aan. Moeiteloos wisten ze die riffs af te wisselen met ijle, gierende gitaren. Ondertussen bleef de drum als een bezetene verder razen, net als de bas trouwens. Het geheel werd ondersteund door beelden van planeten, asteroïden, satellieten en sterrenstelsels, waardoor we ons even in een ander universum waanden, in het sonische universum van Hemelbestormer als het ware. Op het einde kregen we even de gedachte dat de band begon uit te bollen, maar dan besloten ze, bij het luiden van een doemsdagklok, de brutaalste opeenstapeling van riffs op ons los te laten. Als dat geen manier is om een set af te sluiten, dan weten we het niet.

REZN @ Canyon Stage

Voor wie Hemelbestormer tot het einde bekeek, bleek het onmogelijk om vooraan te raken bij de Amerikanen REZN. Dit ervaarden we ook zelf toen we in de overvolle clubzaal toekwamen. Op een podium in de rechterhoek vonden we een plaatsje vooraleer apocalyptische riffs en bezwerend gezang al snel de toon sloegen. Het publiek ging, alsof ze in trance waren, aan het headbangen. Zo hoort het ook bij stonermetal. Wanneer ook de saxofoon zich moeide, werd de hypnose enkel sterker. Ook de atmosferische tussenstukken voegden toe aan het hypnotiserende karakter van het geluid van de band. We dwaalden mee op deze rustig opbouwende stukken, we headbangden wanneer de riffs ons platwalsten en we staarden begeesterd naar de bezwerende frontman. Zijn constante krachtige stem weerklonk de volledige set over al het geweld heen. Hoe hij hierin sloeg is ons een raadsel, maar dat het erg machtig klonk, dat weten we zeker.

Child @ Canyon Stage

Na alle hevige riffs gingen we even uitwaaien bij Child. De Australiërs brachten namelijk een mix van zwoele blues- en oldschool hardrock, dus dat leek ons een uitgelezen kans om even te bekomen, maar toch ook te genieten. Met lange haren en kleren zoals rockband uit de jaren zeventig kwam het drietal uit ‘down under’ het podium op. Het gezapige boogiewoogie kon beginnen en de heupen konden aan het wiegen. En alhoewel de band eerst in hun opzet slaagde, zagen we beetje bij beetje het publiek afhaken. Een intens overstuurde bas overheerste het geluid tot het soms storend werd en daarnaast werd de zwoele gezapigheid al snel een tikkeltje vervelend. Het heerlijk solowerk van de gitarist kon het geheel niet redden, het kalf was al verdronken.

Russian Circles @ Desert Stage

Het werd onmiddellijk duidelijk dat Russian Circles de headliner van de avond was, want de Desert Stage liep nog voor het optreden helemaal vol. Het Amerikaanse trio liet er daarom ook geen gras overgroeien en duwde de gashendel meteen helemaal open. De ene riff na de andere scheurde onze oren voorbij. We kregen geen moment om naar adem te happen. De pure brutaliteit van hun geluid nagelde ons aan de grond. Pas toen het trio een eerste kalm tussenstuk speelde, lieten ze ons los uit hun wurggreep. Na elk nummer volgde een luid gebrul van het publiek en dan kregen we eindelijk enkele momenten van rust. De band sloeg erin deze rustmomenten gestaag op te bouwen tot alweer een volgende climax. Na ons op onze toppen van onze tenen te krijgen, hoorden we steeds opnieuw een zoveelste salvo aan drumstoten, riffs en vernietigende basaanslagen.

Schijnbaar moeiteloos herhaalden ze deze formule keer op keer en elke keer opnieuw voelde het verrassend aan. Geen enkel nummer verveelde of klonk te gelijkaardig als de voorgangers. Ook leek alles de gitarist enorm makkelijk af te gaan. Nonchalant rijgde hij alles aaneen, je zou er jaloers op worden. Om het verfrissend te houden, trakteerde de band ons een best-off set van al hun albums. We hoorden nummers van bijna al hun langspelers. Zo hoorden we onder andere het heftige “Gnosis” en “Conduit” van hun recentste plaat Gnosis, maar ook klassiekers zoals “Youngblood” en “Harper Lewis”. Sneller dan we hoopten eindigde het concert, want ze vulden hun ruime uur erg makkelijk. Met een repertoire aan uitstekende albums, zoals het trio uit Chicago al achter de hand heeft, kan dit natuurlijk. Eigenlijk drukte een toeschouwer naast ons het nog best uit: ‘Ze bleven maar gaan.’