© CPU – Nathan Dobbelaere
Moe en verslagen, maar meer dan klaar om dag drie aan te vatten. De derde dag van Left of the Dial is ieder jaar de moeilijkste om aan te vatten, maar had opnieuw een hoop niet te missen acts in de aanbieding. Dat het hoogtepunt reeds om 14u in de Rotown lag, was geen ramp. De ontdekkingen die we doorheen de rest van de dag deden, maakten dat meer dan goed. Onder andere Human Interest, KickBoy, test plan en PleasureInc. zorgden voor de hoogtepunten.
Few Bits @ TR8 Ahead
Na een hiatus van enkele jaren, is Few Bits weer terug van weggeweest. De Antwerpse band rond Karolien Van Ransbeeck begint stilletjes aan terug op toerental te komen en presenteerde in TR8 Ahead behoorlijk wat nieuw werk van een in 2025 te verschijnen derde album. Het vijftal zorgde vrijwel vanaf het begin voor een gemoedelijke en knusse sfeer, wat we vroeg op de laatste festivaldag wel konden waarderen. Meest recente single “Brick House” straalde rust uit en was mooi doorspekt met gloeiende americanaklanken. Er zat bovendien veel zorgvuldigheid in de speelstijl van Few Bits, al hield het het ook wat losser, waardoor het redelijk organisch klonk. Het concert golfde op eenzelfde manier richting het einde en stuurde ons met een rustgevend gevoel de rest van de dag in.
Victory Lap @ De Doelen Studio 1
Door de evolutie van het festival, krijgen ook meer en meer genres een plek op de line-up. Zo kregen we op de laatste dag van Left of the Dial met Victory Lap zowaar een crooner op de line-up. De frontman heeft namelijk een heel zwoele warme stem die wordt gecombineerd met een al even gezapige muzikale sfeer. Daardoor waan je jezelf meteen in de sixties, maar dan met een eigentijdse draai. Door de mimiek en expressieve manier waarop de frontman zichzelf presenteerde, bleef je ook geboeid luisteren, ondanks dat de set na een tijd wel wat monotoon aanvoelde op muzikaal vlak. Voor de mensen die rustig wilden wakker worden was Victory Lap een overwinning, voor wie wakker wilde blijven eerder een verlies.
Dog Unit @ De Doelen Up
Wie nood had aan een gezapige start na het feestgedruis van de dag voordien, kon met Dog Unit geleidelijk aan wakker worden. De band is leeftijdsgewijs een stuk matuurder dan ongeveer negentig procent van de line-up, wat zich ook muzikaal vertaald ziet. De mix van uitgesponnen alternatieve- en postrock klonk frivool en nam duidelijk afstand van het logge karakter van het genre. Het miste dan soms ook wel wat aan kracht. De nummers van de band bouwden vaak leuk op, maar hadden nooit echt de kwaliteit om iedereen omver te blazen. Een aangenaam begin dus, maar geen dat voor altijd in ons geheugen zal blijven plakken.
Parsnip @ Perron Big
De vier dames van Parsnip brachten het Australische ‘je m’en fous’-gehalte mee naar Left of the Dial. De band brengt iets wat je kan omschrijven als garagerock volgens het boekje, maar dan met net iets meer intensiteit. Zo zijn de synths een belangrijk element in de muziek en zorgen die voor de eighties sfeer, omdat het allemaal nogal aanwezig was. Met leuke melodieën en sterke samenzang had de band wel een eigen identiteit en naarmate de set vorderde, werd er ook sneller en stevige gespeeld. Op die manier werden de fuzzy riffs aangenaam verorberd en merkte je dat het allemaal wel heel gezellig was. Het brave begin waarbij je al snel zou denken aan opgeven, werd dus volledig omgekeerd toen er toch meer kracht in de set kroop.
Gia Ford @ TR8 Right
© CPU – Irene Van Impe (archief)
Lugubere onderwerpen in een monterjasje; Gia Ford heeft er haar handelsmerk van gemaakt. Een dikke maand geleden bracht ze haar allereerste album Transparent Things uit, dat de Britse een tijdje geleden in Los Angeles opnam. Haar gevoel en gehoor voor esthetiek zijn duidelijk merkbaar in haar sound, die ze gisteren met de nodige présence tot leven wilde wekken. Haar geluid botste in het begin nog wat op de limieten van de zaal. Zo waren de drums te aanwezig en misten we daardoor de dromerigheid waar nummers als “Loveshot” en “Sleeping In Your Garden” op plaat op teren. Tijdens “Poolside” kwam Gia Fords stem wel goed naar voren en vulde ze de kleine zaal in TR8 met een mystieke sfeer. Haar indiepop deed ons fasegewijs denken aan Wolf Alice en The Last Dinner Party, maar tijdens het voorlaatste nummer “A Car Crash For Two” hoorden we vooral hoe de Britse met haar band eigenzinniger om de hoek kwam. Gia Ford viel al met al behoorlijk goed in de smaak op Left of the Dial.
Bad Bangs @ 160k Dancehall
Een maand geleden speelde Bad Bangs haar eerste Europese show op Leffingeleuren en gisteren sloten de Australiërs hun tour af in Rotterdam. Het intense tourschema had sporen nagelaten, want echt fris zag het kwartet er niet meer uit. Gelukkig was er muzikaal weinig van te merken en speelde Bad Bangs een solide set. Het was snedig op de momenten dat het snedig moest zijn en zwoel wanneer het sensueel moest zijn. Als geintje gooiden de leden hun laatste twee gepersonaliseerde plectra het publiek in om niet veel later met hun meest bezwerende nummer uit te pakken. Bad Bangs zwaaide op die manier op gepaste wijze haar Europese avontuur uit en mag nu even bekomen onder een stralend Australisch zonnetje.
Tea Eater @ De Doelen Studio 1
Als je veel ervaring kan opdoen bij andere bands, dan weet je dat een soloproject soms een logisch gevolg is. Zo ook voor Tarra Thiessen. De zangeres deed die ervaring op bij Gustaf en Sharkmuffin, maar weet in haar soloproject toch volledig haar ei kwijt te kunnen. Dat zag je al meteen toen ze het podium betrad in felle kledij en de eerste riffs weerklonken. Waar de eerste songs nog eerder voorspelbaar klonken, evolueerde de set plots naar iets heel energieks. De autotune op de microfoon klonk zo initieel storend, maar zorgde nadien toch voor de unieke sfeer die nodig was om alles door elkaar te schudden. Er werden namelijk heel snedige riffs gespeeld vol energie, en zo volgde leuke garagerock. Het ging zelfs zo ver dat Thiessen af en toe het publiek indook om daar ook de energie hoog te houden. De punch en het enthousiasme dat de band herbergde, zorgde nog voor een hoogtepunt op zondag.
Chappaqua Wrestling @ Perron Big
Soms hoor je aan een band dat ze het heel ver kan schoppen doordat de songs gewoon heel makkelijk in het oor liggen. Dat was het geval bij Chappaqua Wrestling. De Britten hebben namelijk een sound die tussen Oasis en The Stone Roses ligt, en daarmee maken ze anthems die gewoon hits moeten worden. Dat het live nog beter klonk, bewezen ze in Perron door vol snedige riffs en felle agressie de muziek naar een nog hoger niveau te tillen. “Need You No More” was zo een anthem dat je na de liveversie nog beter vindt, omdat de muzikanten het met de nodige inleving brachten. Zeker ook omdat de song in de opbouw alleen beter wordt, kregen we al snel zin om met bier in het rond te gooien. Zover kwam het gelukkig niet, maar we waren wel snel onder de indruk van Chappaqua Wrestling en concludeerden dat het slechts tijd is dat het succes in de weg staat.
ELLiS·D @ Salsability
ELLiS·D zagen we vorige week nog aan het werk als voorprogramma van Fat Dog. Aangezien we toen al onder de indruk waren, konden we de kans om de band nog eens bezig te zien natuurlijk niet laten liggen. Net als vorige week zat het muzikaal allemaal heel goed. Snedig en loeihard wanneer er ruimte voor was, maar ook teder op momenten dat er wat meer rust nodig was. Waar
ELLiS·D echter zo briljant in slaagt, is zijn set vol met dynamiek stoppen. Daardoor staat de spanningsboog voortdurend strak gespannen. Wanneer hij dan wordt losgelaten en er een muur van geluid op je afkomt, creëert de band een onmiskenbaar zalig gevoel. Als je ELLiS·D nog nooit live aan het werk zag, maak daar dan zo snel mogelijk werk van.
Adore @ WORM 2
Adore draaide gisteren een dubbele shift en had daar klaarblijkelijk behoorlijk veel goesting in. De eerste show van de avond begon de band enkele minuten te vroeg en met veel grinta. Lang had het drietal niet nodig om op toerental te geraken en het ene snedige nummer na het andere te brengen. De Ieren speelden rechttoe rechtaan en waren niet belust op compromissen. Het publiek had daarentegen wel meer tijd nodig en kon de energie van de band aanvankelijk niet benaderen. Het bleef bij wat schuchter heen en weer wiebelen, maar dat hield Adore niet tegen om het gaspedaal verder in te duwen. Momenten van zwakte kende het trio niet, al was misschien niet elk nummer even memorabel. Vooral tegen het einde was het goed dat Adore wat meer dynamiek in de nummers bracht, want die zorgden ervoor dat de eerste set van de avond als een succes beschouwd kan worden.
En Attendant Ana @ Salsability
Naar Franse bands wordt soms nogal bekrompen gekeken, maar En Attendant Ana bewees dat er daar ook heel slimme muziek gemaakt kan worden. De band bracht dreampop die zich in de regionen van Stereolab bevond, maar dan zonder het experimentele. Met een prachtige fragiele stem en extra blazers in de vorm van af en toe een trompet of een saxofoon, werd de set toch volledig gekleurd en voelde je een soort van hoopvol optimisme opkomen. Je merkte dat ook in de zaal, want hoe langer de band speelde, hoe meer enthousiasme er bij het publiek was. Zeker naar het einde toe, wanneer er net iets sneller en harder werd gespeeld, kregen de leden iedereen mee. Op die manier maakte En Attendant Ana toch het wachten waard en kregen we uitstekende janglepop die nergens te moeilijk hoefde te zijn.
Tiberius B @ Rotown
Geen Tendertwin in Rotown, dat haar trip naar Rotterdam op het laatste moment moest afblazen. De vrijgekomen spot werd redelijk snel opgevuld door Tiberius B, het Zuid-Londense indiequeerproject van Francesca Belcourt. De non-binaire artiest stelde zich tijdens hun optreden breekbaar op en raakte op die manier een gevoelige snaar. Op meest recente Tiberius B-ep DIN verwerkte die het overlijden van een heel goede vriend, maar verdriet was zeker niet de enige emotie die aan bod kwam tijdens de set. Als smaakmaker speelde Tiberius B ook heel wat onuitgebrachte nummers waarin, het contrast moet er zijn, sensualiteit en seksualiteit een centrale rol spelen. Hun stem werd bij die onbekende tracks door een dik laagje autotune gegooid, wat voor ons niet per se had gehoeven. Tiberius B’s set was een experiment met wisselvallig resultaat.
Dog Race @ Waalse Kerk
Qua locatie is de Waalse Kerk ongetwijfeld een van de leukste plekken om een show mee te pikken, maar Dog Race gisteren was teleurstellend. De band zelf deed het nochtans oké. Met een mix van slacker en logge postpunk klonk het, hoewel niet bijzonder creatief, helemaal niet slecht. De vocals, die waren een ander verhaal. Al van bij de eerste noot kon je wat er uit de frontvrouw haar keel kwam moeilijk omschrijven als zingen. ‘Irritant geblèr’ is een betere omschrijving. Het was zelfs bij momenten zodanig storend, dat het harde werk van de rest van de band volledig teniet werd gedaan.
Friedberg @ Sahara
Friedberg centreert zich rond zangeres Anna Friedberg, met daarnaast enkel vrouwen in de band. Daarmee brengt ze heel aangename indierock die vooral melodieus is, met een koebel als meest opvallende extraatje. In Sahara leek de muziek ook het best tot zijn recht te komen, doordat de zaal een zeer charmante sfeer herbergde en het muzikaal ook die donkere sfeer behield. Toch was er naast het onbekende werk, ook een opvallende cover van “Eisbär” van Grauzone, waardoor ook de herkenbaarheid zeker naar een bepaalde hoogte kwam. Muzikaal vernieuwend was het allemaal niet, maar doordat het vol overtuiging werd gebracht, bleef het wel hangen.
PleasureInc. @ Arminiuskerk
PleasureInc. stond ondanks een stevige nacht en een boottocht door Rotterdam nog behoorlijk fris en fruitig in de Arminiuskerk. En dat was maar goed ook, want de vriendengroep uit Norwich zette zomaar even een van de leukste optredens van de dag neer. De veelzijdige muziekstijl van de band bood een kleurrijk spectrum dat deed denken aan de speelsheid van Gorillaz en de funk van de Red Hot Chili Peppers, terwijl de attitude overeenkomsten vertoonde met die van Beastie Boys. Ondanks de verwijzingen naar enkele bands uit het verleden, klonk het viertal behoorlijk actueel en stond elk bandlid even hard in het middelpunt. Nieuwste single, “Fool”, vormde voorlopig het hoogtepunt van een nog jonge carrière, die met een acte de présence in Rotterdam hoge ogen wist te gooien.
Human Interest @ Roodkapje Expo
Human Interest is een band die vele gezichten heeft en dus was het maar de vraag welk gezicht er zou worden bovengehaald op de zaterdag van Left of the Dial. Het bleek een gezicht van veel intensiteit en energie te zijn, want waar de band op plaat soms nogal braafjes kan klinken, bleef daar live niets meer van over. Het duo wordt live ook bijgestaan door twee extra muzikanten, wat de sound alleen maar voller maakt. Zeker wanneer er beslist werd om de riffs boven te halen en het fuzzpedaal in te duwen, kreeg je het gevoel volledig te zijn meegenomen in het verhaal. De zaal bleef ook altijd goed vol staan, waardoor je wist dat de groep wel een goeie indruk maakte. Zeker naar het einde toe, toen er een T-shirt werd uitgedeeld aan de meest enthousiaste toeschouwer, kregen de leden toch wel mensen mee. Het was duidelijk dat Human Interest de interesse kon opwekken, doordat het live allemaal met meer punch werd gespeeld.
Miss Tiny @ Rotown
De invloed die Dan Carey als producer heeft op de hedendaagse gitaarmuziek, is niet te onderschatten, maar met zijn eigen band Miss Tiny houdt hij het eerder klassiek en oldschool. Samen met Ben Romans-Hopcraft (van onder andere Warmduscher en Childhood) stampte hij het project afgelopen jaar uit de grond en zo delen ze nu hun voorliefde voor slackergitaren en melodieuze riffs. De synergie tussen de twee voelde je op het podium van Rotown, terwijl de bassiste, ondanks feilloos spel, eerder aan de rand van het gebeuren stond. Alle ogen waren op Ben en Dan gericht, en zij speelden met vernuft en veel kracht. In het begin voelde het wat afstandelijk, maar eenmaal die perceptie wegviel, was het werkelijk genieten geblazen. Miss Tiny was op dag drie het levende bewijs dat je soms gewoon niets meer nodig hebt dan de essentie om een stevig fundament te kunnen zetten.
Kickboy @ WORM 1
Weinig bands kwamen met zo veel goesting het podium op als KickBoy gisteren. Een mooi volgelopen WORM 1 stond dan ook meer dan klaar om de band met open armen te ontvangen. En of ze die ontvangst verzilverde met een leuke show. Zonder overdreven bombastisch hoeven te zijn, zette KickBoy een show neer die dynamisch en stevig was, maar intussen wel speels en heel toegankelijk bleef. Het resultaat was een moshpit die bijna de hele breedte van de zaal in beslag nam. Het hek was echter pas echt van de dam toen de band met “Vision Shakes” en “Ick Boy” ook nog eens zijn beste nummers door de zaal liet knallen en de frontman nat van het zweet de moshers kwam vervoegen. Een van de leukste bands afgelopen weekend, zonder twijfel.
Liz Lawrence @ Sahara
Volledig in camouflage kwam Liz Lawrence het podium van Sahara op en dus was het heel moeilijk om de zangeres te zien staan. Als je dan toch een lichaam tussen de bladeren zag, kon je een zangeres aanschouwen die heel mooie muziek bracht. Dat deed ze door enerzijds simpelweg zeer mooie liedjes te maken, maar anderzijds ook door vol energie te spelen. Dat de muziek live daardoor een extra dimensie krijgt, bleek een open deur. Met synths en een uniek stemgeluid overtuigde Liz Lawrence iedereen in de zaal. De zangeres heeft al de nodige fans en het was duidelijk dat haar ervaring van live op te treden haar ook al een ander niveau toebedeelde, maar net daardoor wist je wel dat Liz Lawrence met haar ervaring iedereen meekreeg.
UGLY @ Paradijskerk
De Paradijskerk stroomde voor de laatste keer vol, en dat was te danken aan de aanwezigheid van UGLY. Het collectief uit het creatieve Britse Cambridge was recent nog te zien en te horen als voorprogramma van Black Country, New Road en vist qua invloeden eveneens uit dezelfde vijver. De geschoolde groep piepjonge muzikanten presenteerde een interessante cocktail van postrock, jazz en altrock, waarbij het woord ‘experimenteren’ centraal stond en waar er met verschillende kleurpotloden naarstig buiten de lijntjes werd gekleurd. Een aantal nummers die de band bracht waren adembenemend mooi, vooral wanneer de leden meerstemmig zongen, maar af en toe kreeg het optreden net iets te veel een repetitie-vibe. Dat laatste lag uitsluitend aan het nieuwe werk dat de Britten presenteerden, en dat bijgevolg nog wat zoekende is naar zijn definitieve versie. Als UGLY dat laatste in de nabije toekomst nog weet te verfijnen, dan wacht er een zeer mooi perspectief.
Lover’s Skit @ WORM 2
Lover’s Skit maakt graag lawaai, maar doet dat niet zomaar. Ergens in het geluid hoor je flarden van hyperpop, maar even goed zitten er elementen van hiphop en punk in. Een bont allegaartje aan genres dus, op een manier die 100 gecs al een tijdje hoog in het vaandel draagt. De WORM 2 had bovendien zin om te feesten, dus kon Lover’s Skit op geen beter moment langskomen. De set van het duo was bijzonder stevig en kende weinig rustmomenten, waardoor continu dansen bijna een verplichting werd. Liters bier, opzwepende muziek en heel wat enthousiaste festivalgangers: veel beter kon je Rotterdam moeilijk de nacht in sturen.
Canned Pineapple @ Salsability
De zanger van Canned Pineapple was het beu dat hij doorheen het weekend constant werd aangesproken als Joost, en dus kwam de groep op met “Europapa”. De band uit Brighton nam het dus allemaal niet te serieus, maar wist wel heel leuke psychedelische rock te brengen. Nieuwste single “Jessie Met Jane” was zo een springerige song die de zaal volledig aan het dansen kreeg met de laatste beetjes energie die de toeschouwers nog hadden. Dat de band eerder op het weekend ook een concert gaf dat werd stilgelegd door de politie, zorgde ervoor dat ze nu nog luider en agressiever speelde dan anders. Op die manier gaf Canned Pineapple een uitstekend visitekaartje voor de bierrock die het maakte.
Test Plan @ Uniek
Met slechts drie nummers die al uit zijn, bleek Test Plan toch al een volledig gevulde zaal voor zich te krijgen. Het drietal was ook heel verheugd om eindelijk op Left of the Dial te spelen en dat vertaalde zich in heel wat energie op het podium. Het publiek had wel even de tijd nodig om op te warmen, maar eenmaal klaar, begon iedereen als een wilde in het rond te springen en ontstond toch een grootse moshpit. Test Plan heeft namelijk van die muziek die alleen maar steviger wordt naarmate de nummers zich ontplooien, en zo kan je als publiek ook alleen maar meer die intensiteit aanvoelen. Het ging op het einde zelfs zo ver, dat er een bisnummer werd gespeeld dat al eerder in de set passeerde, maar nu pas echt voor de nodige sfeer en energie zorgde. Zo bewees de band dat geduld ook gewoon loont en wist ze alvast een zeer kolkend eindpunt te breien aan Left of the Dial.
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Vyverman en Simon Meyer-Horn.
Left of the Dial gaat volgend jaar door van 23 tot en met 25 oktober. De eerste tickets zijn nu al in verkoop.
