Speed @ Kavka Zappa: Doorgaan tot het gaatje

De week werd gisteravond stevig in gang getrapt in de Kavka Zappa. Met maar liefst vijf hardcorebands kregen we in het Antwerpse popcentrum een bloemlezing uit Flatspot Records’ catalogus, met het Australische Speed als de grote publiekstrekker. Aangezien deze bands met termen gooien als ‘lifers’ en ‘the real deal’, hebben we geprobeerd deze recensie met dezelfde sérieux aan te pakken. En dus stelden we ons de vraag: is Speed ook echt de snelste hardcoreband op deze affiche? We haalden onze stopwatch en innerlijke José De Cauwer boven om telkens het openingsnummer te vergelijken.

Life Turns Cold mocht al om 19 uur de zaal opwarmen. Dit vijftal uit Luik was meteen de vreemde eend in de bijt, want het zit niet bij Flatspot Records. Na twintig minuten vertraging schoot de band niet bepaald snel uit de startblokken, maar met een openingsnummer van 1 minuut 25 noteerde hij toch een mooie eerste tijd. De muzikanten moesten dan ook voortmaken om de strakke planning niet te erg overhoop te gooien, waardoor ze de indruk wekten zelf nog op stoom te moeten komen. Uiteindelijk kwam er nog een degelijke show van, met een afwisseling tussen het diepe grommen van de zanger en een soort rappen van de gitarist. De andere gitarist en de bassist speelden symmetrisch zij aan zij. Life Turns Cold bracht niet meteen de fantasierijkste hardcore, maar de twosteppers waren blij om hun ledematen een eerste keer los te gooien op breakdown na breakdown.

Whispers deed maar een seconde af van de tijd van Life Turns Cold, maar dat toont slechts een beetje hoe de Thaise band muzikaal door zijn set scheurde. Met hun zogenaamde ‘Bangkok Evilcore’, toonde de groep tijdens hun eerste Belgische passage het achterste van zijn tong en voorzag het de Kavka van het nodige portie agressiviteit. De mannen stonden geen enkel moment stil en de gitaren gingen met regelmaat de lucht in wanneer er geen metalriff uit werd geramd. In de zaal was het dan weer uitkijken voor de spinkicks nu er niet meer zoveel vrije ruimte was. Hoogtepunt was de recente single “Retribution”, die net iets fijner afgewerkt klonk dan de andere nummers, zonder een greintje aan kracht in te boeten. Al bij al was het eerste optreden op Belgische grond niet bepaald fluisterend voorbijgegaan en kan Whispers terugkijken op een geslaagde passage. Wij kijken liever vooruit en hebben onze blik op 13 december, wanneer de groep zijn nieuwste ep Yom-Ma-Lok uitbrengt.

Het Amerikaanse Life’s Question startte een stuk kalmer met lichtjes vrolijkere gitaren, waar vervolgens zanger Josh Haynes als een botte beer door gromde. Het publiek leek nog te bekomen van de verschroeiende show van Whispers, wat niet naar Haynes’ zin was. Hij vroeg herhaaldelijk naar voren te komen en sneerde over de lauwe respons. De valse samenzang met gitariste Abby Rhine hielp ook niet om de toeschouwers voor zich te winnen. Uiteindelijk was het wel zij en medegitarist/echtgenoot Ridge Rhine die erin slaagden ons voor zich te winnen. Dankzij hun spel, maar nog meer dankzij de blikken die ze elkaar van weerszijden van het podium toewierpen, kreeg het optreden van Life’s Question toch nog een voldoende.

Twee minuten had End It nodig voor zijn opener “B.C.H.C.”, maar als het mogelijk was om de snelheid te meten waarmee Akil Godsey hun zinnen afvuurde, zat deze band nu in de hotseat. Die zocht niet de laagste regionen op met hun stem zoals de anderen op deze affiche dat deden. Als we helemaal eerlijk zijn, trok Godsey allereerst de aandacht met een kloeke a capellaversie van Cock Sparrers “Because You’re Young”, maar die beschouwen we als een aanloopje voor het echte werk. Ondanks de magnetische charme van de zanger, overschaduwde diens vele gepraat uiteindelijk de nochtans prima klinkende muziek.

Zeg je ‘Australië’ en ‘hardcore’, dan is Speed meteen het antwoord. Op de vraag of dit nu inderdaad de snelste band van de avond was, moeten we ontkennend reageren. Wel stond buiten kijf dat het vijftal de topplek op de affiche verdiende. De ontspannen muzikanten begonnen enigszins chaotisch, maar vanaf het tweede nummer “DON’T NEED” zat de discipline erin en gingen ze snoeihard door tot het einde. Niets meer in de tank laten was evengoed het devies bij het publiek. Wie niet in het midden van de zaal durfde, ging wel gretig in op zanger Jem Siows vraag om op en neer te bouncen en zo perste de frontman alle overgebleven energie bij iedere bezoeker er tot de laatste druppel uit.

De vijf leden van Speed toonden dat ze hun set soepel in de vingers hadden door de nummers kort op elkaar te laten aansluiten. Siow deelde zijn microfoon graag met zijn bandleden voor elk een moment in de schijnwerpers. Het was telkens een levendige afwisseling, maar het kon nooit tippen Siows strakke stijl. Hij domineerde het podium moeiteloos, hoewel gebouwd zijn als een kathedraal wel hielp. Er waren enkele goedgekozen rustpunten om hun dank te uiten voor de manier waarop hardcore mensen samenbrengt. Het ene moment kumbaya en het volgende oproepen tot meer geweld: het was ook hier de eigenaardige tegenstelling die het genre zo opwindend maakt. Maar de mooiste tegenstelling bleef Jem Siow die een stukje dwarsfluit speelt tijdens “THE FIRST TEST”; dat frivole instrument in de handen van een man die eruitziet alsof hij zijn best moet doen om het niet in twee te breken.

‘Neem het niet te serieus’, gaf Siow als raad mee. Hoewel de prijs voor de snelste naar Whispers gaat, heeft Speed zijn naam nog steeds niet gestolen. Deze shows als een race opvatten is natuurlijk maar een spelletje, maar is een hardcoreshow wel geslaagd als je niet hijgend buitengaat terwijl het zweet – je weet niet precies van wié – van je afdruipt? Het is topsport, waarin altijd honderd procent wordt gegeven. ‘Only one mode’, zoals Speed zegt én waarmaakte in Kavka Zappa. De Belgische scene voelde even niet zo klein meer, verbonden met deze reeks bands die ook in hun thuislanden deze niche helpen groeien.

Facebook / Instagram / website

Setlist SPEED:

REAL LIFE LOVE
DON’T NEED
NO LOVE BUT FOR OUR OWN
SHUT IT DOWN
One Blood We Bleed
Big Bite
KILL CAP
SEND THEM 2 SYDNEY
We See U
ONLY FOES…
THE FIRST TEST
Not That Nice