Het gaat Katie Gavin muzikaal al enkele jaren voor de wind. Met haar band MUNA bracht ze twee jaar geleden een derde, titelloze plaat uit die bijzonder positief onthaald werd en er bovendien ook voor zorgde dat ze als voorprogramma mochten toeren met Lorde, boygenius en Taylor Swift. MUNA is dan ook al even een lieveling in het genre van de indiefolk, niet in het minst omdat Phoebe Bridgers al lange tijd een grote fan is en vanuit haar label Saddest Factory Records de nodige ondersteuning biedt. Frontvrouw Gavin waagt zich nu ook aan een solocarrière en dropt vandaag alvast haar debuutalbum What A Relief.
Fans van MUNA horen op What A Relief een ander geluid dan wat ze van die band gewoon zijn: minder uitbundige electropop en meer zelfreflectie op de tonen van indiefolk en country. Voor Gavin is het een terugkeer naar haar jeugd waarin ze opgroeide met muziek van Alanis Morissette, Tracy Chapman en Tori Amos en voor het eerst ook zelf folkliedjes begon te schrijven. De muzikale stijlbreuk waar de singer-songwriter voor kiest is gelukkig niet wereldschokkend, bovendien krijgt ze ook de volledige steun van MUNA-collega’s Josette Maskin en Naomi McPherson. Maskin speelt op What A Relief zelfs mee op meer dan de helft van de nummers. Liefhebbers van MUNA moeten dus niet vrezen voor de toekomst van hun favoriete band.
Voor de productie van haar debuutplaat schakelde Gavin niemand minder in dan Tony Berg. Hij stond in het verleden al achter de knoppen bij Aimee Mann, boygenius, Phoebe Bridgers en Taylor Swift en met al zijn ervaring zorgt hij op de langspeler voor een gezellige, warme sound. Zo horen we naast gloedvolle gitaartokkels ook fijne folkviolen, zweverige synths en heel wat melancholische lapsteel. De meeste liedjes bevatten veel instrumentale rijkdom, maar de geluidsmix is zo netjes gebalanceerd dat we alle instrumenten en geluidjes perfect van elkaar kunnen onderscheiden. Hierdoor komen de melodieën van het album zachtjes binnen zonder drammerig of vlak te klinken.
De meest aanstekelijke en uptempo songs zijn terug te vinden op de eerste helft van de plaat. Het openende tokkelnummer “I Want It All” is nog een zachte sfeerzetter, eentje die de luisteraar dichter naar de speakers lokt, maar de sterke single “Aftertaste” trekt vervolgens heel wat registers open. Een aanstekelijk gitaarritme en de enthousiaste zang nemen ons instant mee en roepen heel wat herinneringen op aan succesnummers van Alanis Morissette. In het knappe “The Batton” wordt aansluitend haast a capella gezongen boven roffelende percussie, mysterieuze elektronica en bovenal een heerlijke folkviool (nota bene door Gavin zelf bespeeld). Ook single “Casual Drug Use” is wat ons betreft een hoogtepunt en wordt door het poppy refrein (‘It’s a little unnerving how fast I’ll fall back in / To fixing my issues with casual drug use’) geheid een livefavoriet. Het beklijvende “As Good As It Gets”, een duet met Mitski waarin getreurd wordt over het vastroesten van een relatie, zorgt dan weer voor een extra weemoedige toets.
De tweede kant van de lp bevat overwegend meer ingetogen nummers, maar ook hier zit veel moois tussen. De knappe gitaarpartijen en fluwelen bassen van “Sketches”, de kampvuur-country van “Inconsolable” of de dromerige toetsen van “Sweet Abby Girl”: in elk van de nummers slaagt Gavin erin om met een beperkte instrumentatie te ontroeren zonder saai te worden. Toch is het “Sparrow” dat de kroon spant, door repetitieve gitaarriedels te combineren met minimalistische synths en elektronica. De singer-songwriter gebruikt hier niet alleen een metafoor over een liefde die vertrekt zoals trekvogels die naar het zuiden emigreren, maar er schuilt ook een droevige boodschap over milieubeheer in. Het toont dat ze, naast haar inzet voor queer-rechten, ook bezorgd is om het milieu.
Katie Gavin slaagt er op haar solodebuut What A Relief in om de hoge verwachtingen in te lossen met een melodieuze indiefolkplaat, zonder te vervallen in clichématige melancholie. Waar veel singer-songwriters wegglijden in geneuzel en monotonie blijft Gavin scherp, met een gevarieerd geluid en heldere productie. De plaat weet een warme, rijke sound neer te zetten met een subtiele balans tussen folkviolen, gitaartokkels en dromerige synths. Dit maakt van What A Relief een soloplaat die zich moeiteloos onderscheidt van het doorsnee indiefolkaanbod en bewijst dat Gavin ook zonder haar band MUNA stevig overeind blijft. En dat is inderdaad een hele geruststelling.
Ontdek “The Baton”, ons favoriete nummer van What A Relief, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
