We hebben een zus die een pak jonger is. Daardoor kregen we als oudere broer ook nog een cadeau van de goedheilige Sint wanneer hij ons huisje niet voorbij reed. Op 6 december 1990 veranderde onze hele wereld. De man met de witte baard en zijn piet brachten ons Bossanova van Pixies ten geschenke. We raasden de volgende dag naar de platenboer, schopten alles en iedereen die ons in de weg stond uit elkaar en gristen Surfer Rosa en Doolittle mee. Onze muzikale ontmaagding was een feit. Het was alsof de maagd Maria zelve geile praatjes in onze tieneroren kwam fluisteren. In 1991 kwam daar ook nog eens het magistrale Trompe Le Monde bij en we hadden een lievelingsband, een band die vier albums had uitgebracht die elk apart steeds en overal vijf sterren verdienden.
Er zijn van die zeurpieten die zeiden dat die laatstgenoemde plaat toch niet helemaal in orde was, maar dat zijn dwaallichten in een moeras van onwetendheid. En dan stuurt Black Francis een gortdroge fax naar medebandleden Kim Deal, Joey Santiago en David Lovering om te melden dat de band opgeheven wordt; andere muzikale wegen die frontman Charles Michael Kittridge Thompson IV wilde bewandelen, drankproblemen bij mrs. John Murphy, overmatig pillengebruik van Lovering en Santiago die een huismusje wordt. Enfin, het klikte niet meer tussen de leden van de meest invloedrijke rockband van de jaren tachtig en voor ons stopte de Heilige Maagd met haar bronstige praatjes.
Als een donderslag bij heldere hemel kondigt de band opeens in 2004 aan dat er een reünietour wordt georganiseerd en er wordt met “Bam Thwok” zelfs een nieuwe single uitgebracht. We willen er geen geschiedenislesje van maken en zullen dadelijk zonder verwijl de nieuwe plaat bespreken, maar willen toch nog even meegeven dat Kim Deal al elf jaar geleden voorgoed de band heeft verlaten. De betreurde Kim Shattuck en Paz Lenchantin hebben de bashonneurs waargenomen en nu is het tijd voor Emma Richardson die voordien bij Band Of Skulls speelde. De band bracht nog enkele goede platen zoals Indy Cindy, Head Carrier, Doggerel en Beneath The Erie uit, maar het gigantische succes van voorheen kon uiteraard onmogelijk overtroffen worden. Nu is er dus een nieuwe plaat met de ongelukkige titel The Night The Zombies Came. Vamos!
We gaan geen vergelijkingen maken met de vier onverslijtbare prachtplaten die Pixies componeerde eind jaren tachtig en begin jaren negentig. Het zou gewoon niet eerlijk zijn tegenover dit verse album. Het begin zit met “Primrose” alvast goed. De band begint met een rustig, bedaard schijfje met wat countryinvloeden en Black Francis en Emma Richardson zingen mooi samen. Knappe solo ook van Santiago. Goed begonnen is half gewonnen, hopelijk. “You’re So Impatient” is gewoon een tof rocknummertje zoals er al duizenden bestaan, maar het refrein is lekker catchy. Cool dat de kuchjes en kreetjes van Black Francis er zijn bij gemixt. Dan begint de pudding echter een eerste keer in elkaar te zakken met “Jane (The Night The Zombies Came)”. Dit is letterlijk en figuurlijk een zaagliedje. Het lijkt alsof er met zware tegenzin achter de microfoon werd gestaan. De gitaarpartij van “Chicken” is dan wel weer echt de max. Een sinister, zwaarmoedig gitaargeluid en volgens ons zelfs een schijf waarmee je een nieuw publiek kan aanspreken.
“Johnny Good Man” zou beter op een soloplaat van Frank Black staan wegens de nogal cleane sound van de song. We voelen ‘het’ nog niet met deze nieuwe plaat, de magie en chemie waarvoor Pixies normaal gezien garant staat. Het klinkt ons allemaal te veel honderdvijfenveertig in een gros. Toegegeven, het zijn geen stinkers van songs, maar we voelen ook geen echte begeestering. We merken wel dat de drie mannen en de vrouw er nog veel plezier in vinden om samen nummers te schrijven en Emma Richardson past zeker in het nieuwe plaatje. Dikwijls is de bas prominent aanwezig en Richardson mag op de meeste songs de achtergrondzang doen en het past op zich allemaal netjes in elkaar, maar we missen het sterrenstof dat vroeger vanzelf verstrooid lag over Pixies-liedjes.
Met “Oyster Beds” krijgen we nog een glimp van die goeie, ouwe Pixies te horen. We gingen niet te veel vergelijken met het vroegere materiaal, maar hier herkennen we terug de kracht in van de beste composities die de band ooit heeft uitgebracht. Het nummer grijpt je een dikke twee minuten bij de ballen om niet meer los te laten.
Ondanks ’tijd’ een begrip is dat de mens zelf heeft uitgevonden, blijft die toch niet stilstaan. Een Amerikaanse hengst van drieëntwintig jaar die Surfer Rosa uitbrengt en een gezapige knol die op zijn negenenvijftigste een Pixies-plaat uitbrengt; we kunnen niet dezelfde flow en energie verwachten. Op de laatste composities gaat het voor ons toch nog helemaal mis. Het klinkt allemaal nogal belegen en inspiratieloos; het vet is gewoon compleet van de soep. Goed, met “Ernest Evans” wordt er nog eens stevig gerockt in de stijl van The Stray Cats en dat past het viertal wel. Zoek gerust zelf eens op wie die Ernest Evans juist is. Santiago laat nog een keer zien dat hij een meesterlijke solo uit de snaren getoverd krijgt en Lovering drumt als vanouds als een opgepompte bodybuilder.
Pixies tourt al meer dan een dik decennium de hele wereld rond en doet de Lage Landen ook heel dikwijls aan. De band leeft van hotelkamer tot hotelkamer en van podium tot podium, en daar zijn we eigenlijk wel blij mee. Het vernieuwde kwartet mengt zijn allergrootste klassiekers met nieuw materiaal en dat past hen echt wel. Op 26 april staan de drie Amerikanen en de Britse in de Lotto Arena in Antwerpen. Op 25, 28 en 29 april worden onze Nederlandse vrienden verwacht in respectievelijk TivoliVredenburg in Utrecht, de Oosterpoort in Groningen en Poppodium in Tilburg. Uiteraard gaan we nog eens kijken. We gaan niet meer helemaal vooraan staan, maar een plaats uitkiezen waar we gemakkelijk nog eens letterlijk en figuurlijk kunnen wegstappen van de minder goede songs. Hopelijk rijdt de Sint ons huisje niet voorbij en brengt de brave man, naast pepernoten, speculaas en mandarijntjes, ook een ticket voor Pixies. Er mag zelfs een strikje rond.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Chicken”, ons favoriete nummer van The Night The Zombies Came, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
