Vrijwel uit het niets verraste Soccer Mommy ons zes jaar geleden met Clean. Die debuutplaat stond bol van de speelse, gruizige gitaren die gretig aan de grunge van de nineties hadden gesnuffeld. Een grote toekomst leek een zekerheidje voor het alias van Sophie Allison uit Nashville, temeer omdat ze met het meer gelaagde Color Theory probleemloos wist te bevestigen. Daarna ging ze op het experimentelere Sometimes, Forever, geproducet door Daniel Lopatin van Oneohtrix Point Never, op zoek naar de huiselijke kant van het Soccer Mommy-geluid. Waar de referenties eerst nog Bully en Sleater-Kinney heetten, dook eerder de naam Lucy Dacus als vergelijking op. Liefhebbers van Sometimes, Forever mogen zich in de handen wrijven: met Evergreen verschijnt nu een vierde album van Soccer Mommy waarmee ze nog meer richting Phoebe Bridgers – en bij uitbreiding heel boygenius – is opgeschoven.
Sophie Allison heeft voor haar nieuweling één duidelijk keuze gemaakt. De gepolijste vorm van ninetiesgitaren domineert Evergreen. Daarbij ontwijkt ze tekstueel nergens de rouwperiode die ze de voorbije tijd doormaakte. Het is niet bekend wie de persoon is waar Soccer Mommy zo om treurt, maar de impact van het verlies is over de hele plaat duidelijk. Recent gaf de artieste in een interview toe dat de gebeurtenis een krater in haar geluk heeft geslagen. Niets is nog hetzelfde, en de draad oppikken waar die lag, kan niet meer.
In de uitstekende eerste single “Lost” schemerde de rouw reeds door. De subtiele gitaren kregen de ondersteuning van een geenszins opdringerige partij strijkers, en Sophie Allisons zachte stem fluistert ons toe: ‘I’ve got a way / Of keeping her with me where I go / But how she feels I’ll never know / It’s lost to me.’ Het klinkt delicaat en groots tegelijk. Dat evenwicht weet Soccer Mommy ook te behouden tijdens de tweede track “M”, die eveneens bol staat van de subtiele, gelaagde gitaarpartijen. De bitterzoete tekst kabbelt ons tegemoet als een bakje troost na een frisse, herfstige ochtendwandeling.
Evergreen herbergt nog een zestal van dit soort songs. Helaas glijden ze van ons af als druppels van een eend. De onderlinge inwisselbaarheid van nummers als “Some sunny day” en “Dreaming of falling” is simpelweg te groot. Een bijkomende moeilijkheid is dat je verdomd straf uit de hoek moet komen om op te vallen in de poel van de sad girl indierock waarin ze met dit vierde album opereert. De genoemde singles buiten beschouwing gelaten, lukt dat Soccer Mommy helemaal niet.
Geef ons dan maar de momenten op Evergreen waarop ze het pad rechtdoor durft te verlaten. De derde single “Driver” toont Soccer Mommy van haar gruizigste kant. De gitaarpartijen ontketenen meer reuring dan we tot dan toe hoorden en met haar stem die ineens spookachtig klinkt, plant ze het enige onuitwisbare refrein van het album onder onze hersenpan. Nog zo’n track – en wat ons betreft het hoogtepunt van Evergreen – is het voorlaatste nummer “Anchor”. Dit hoekige, met elektronica aangezette nummer toont waartoe Soccer Mommy met wat meer lef in staat kan zijn. De dissonante tonen en de onderkoelde lyrics ‘And all the things I never said / Are ringing in my head again / I tried to write them down / But those are letters that could never find their end’ jagen ons net niet de stuipen op het lijf.
Al bij al bemerken we op Evergreen maar een drietal nummers die kans maken om op de Eeuwige Setlist van Soccer Mommy te belanden. Door de positieve reviews voor haar vorige albums en de daaruit voortvloeiende kansen leek ze helemaal het momentum te bezitten. Wil je dat verzilveren, dan moet je meer kunnen oogsten dan we op Evergreen horen.
Tijdens Les Nuits Botaniques in Brussel mag Soccer Mommy graag ons ongelijk bewijzen. Ze speelt er op 18 mei 2025. De dag ervoor staat ze op het London Calling festival in Amsterdam.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Anchor”, ons favoriete nummer van Evergreen, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
