© CPU – Peter Verstraeten
Twee jaar geleden liet Robert Plant zijn Belgische fans nog bedroefd achter toen hij op het allerlaatste moment zijn optreden met Alison Krauss op het Cactusfestival annuleerde. Met een artiest van zijn leeftijd – de Led Zeppelin-frontman is inmiddels al 76 – weet je nooit wanneer het de laatste keer zal zijn, dus we haalden opgelucht adem toen werd aangekondigd dat het rockicoon een concert in Antwerpen aankondigde. In de Koningin Elisabethzaal gaf hij het publiek samen met Suzi Dian en begeleidingsband Saving Grace de kans om de Cactusfestivalkater door te spoelen.
Dat Plant nog wat goed te maken had met het Belgische publiek moet hij zelf ook geweten hebben, want de zanger was uiterst stipt op de afspraak van negen uur. “The Cuckoo” werd door Saving Grace alleen ingezet en de combinatie van banjo, mandoline en drums was meteen opzwepend genoeg om de toon te zetten. Plant liet het publiek al een eerste keer meeklappen, om de fans vervolgens te verwennen met een straffe vocale uithaal zoals hij dat ten tijde van Led Zeppelin zo vaak deed.
© CPU – Peter Verstraeten
Nadat er tijdens het openingsnummer nog een fraaie mandolinesolo werd gespeeld, ruimden de bluegrassinstrumenten even plaats voor elektrische en akoestische gitaar, terwijl Suzi Dian ook haar basgitaar bovenhaalde voor het atmosferische “Let the Four Winds Blow”. Die ruilde ze op haar beurt weer in voor haar accordeon, die we voor het eerst te horen kregen bij “Four Sticks”, het eerste Led Zeppelin-lied van de avond en meteen ook de eerste keer dat we vele telefoonschermpjes de lucht in zagen gaan. Simultaan werd duidelijk dat ook de stevigere en snellere rocknummers de Brit nog steeds zeer goed liggen.
Illusies hoeven we ons toch ook weer niet te maken; Plant zingt namelijk niet meer exact zoals hij dat meer dan vijftig jaar geleden deed, maar het is zijn stemtimbre en nog steeds dito bereik dat de haren op vele armen deed overeind staan. Dat het register van de tenor wat lager is dan voorheen, is dan ook niet meer dan normaal en voegde bij sommige kalmere nummers zelfs nog wat toe door de sereniteit die de laagtes van bijvoorbeeld Los Lobos-cover “Angel Face” met zich meebrachten.
© CPU – Peter Verstraeten
Ondanks dat hij zelf vocaal heel sterk was, deelde Plant de spotlight ook met zijn medemuzikanten. Zo mocht multi-instrumentalist Matt Worley de lead vocals voor zich nemen op het door een zware riff gedragen “Move Along Train”. Worley was doorheen de avond misschien wel de meest indrukwekkende van Saving Grace wanneer je Plant er niet bij telt, want wat hij uit zijn vele snaarinstrumenten toverde hebben we er nog maar weinig anderen zien doen. Een hoogtepunt kiezen is moeilijk, maar als we dan toch zouden moeten kiezen dan was het wel de cuatrosolo tijdens het theatrale “Everybody’s Song”.
Wie “Whole Lotta Love” en “Stairway To Heaven” wilde horen was in de Koningin Elisabethzaal aan het verkeerde adres, maar het in vergelijking met andere Led Zeppelin-nummers toch wat ondergewaardeerde “The Rain Song” werd wel, en tevens ook op schitterende wijze, gebracht. Het paste perfect bij de muzikale bezetting en Plant zelf kon niet anders dan concluderen dat ’that still works’. De goedgeluimde Brit sprak zijn publiek gedurende het hele concert toe, al werden sommige van zijn flauwe grapjes zelfs niet eens lauw onthaald. Wat dan weer wel gesmaakt werd was een grapje waarin hij naar “Immigrant Song” verwees door te zeggen dat hij van ’the land of ice and snow’ komt.
© CPU – Peter Verstraeten
Ook Suzi Dian mocht haar moment in de schijnwerpers pakken en in haar geval was dat tijdens een cover van Neil Youngs “For the Turnstiles”, waarbij zij de lead vocals tijdens de strofes voor zich nam en ze in het refrein heerlijk harmoniseerde met Plant. Ook tijdens “Friends” liet ze zich vocaal nog eens van haar beste kant zien, al waren alle ogen inmiddels alweer op de Led Zeppelin-frontman gericht. Ook in de toegift harmoniseerden de twee nog eens op schitterende wijze en dat viel deze keer nog net wat meer op, want “I Will Never Marry” werd a capella gebracht. Het absolute slot was – hoe kan het ook anders – weggelegd voor een nummer dat hij ook met Led Zeppelin speelde. De eer was aan “Gallows Pole”, waarin een stukje “Black Dog” was verwerkt, waarbij Plant ietwat aarzelend startte maar er uiteindelijk volledig doorkwam en de zaal nog een laatste keer deed rocken als vanouds.
Ondersteund door Saving Grace en Suzi Dian liet Robert Plant in de Koningin Elisabethzaal zijn goed gesmeerde stembanden de vrije loop. De Britse frontman heeft nog steeds een klok van een stem, al zingt hij daarmee letterlijk een paar toontjes lager dan voorheen. Met hier en daar een Led Zeppelin-nummer gaf hij de fans wat velen van hen wilden, terwijl ook de traditionals en covers rijkelijk vloeiden en in fantastische versies werden gebracht.
Wie er in de Koningin Elisabethzaal niet bij kon zijn, houdt de avond van 3 mei best vrij in zijn agenda, want dan staan Robert Plant, Suzi Dian en Saving Grace in het Koninklijk Circus.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
The Cuckoo (traditional)
Let the Four Winds Blow (Robert Plant and the Strange Sensation)
Four Sticks (Led Zeppelin)
Angel Dance (Los Lobos cover)
Move Along Train (Levon Helm cover)
Orphan Girl (Gillian Welch cover)
The Rain Song (Led Zeppelin cover)
Everybody’s Song (Low cover)
As I Roved Out (traditional)
For the Turnstiles (Neil Young cover)
House of Cards (Richard & Linda Thompson cover)
Friends (Led Zeppelin)
I Never Will Marry (The Carter Family cover)
Gallows Pole (traditional)
