Khruangbin @ Lotto Arena: Gezellig de zomer wegknikken

‘Als we op voorhand wisten dat we echt succes zouden hebben als band, dan hadden we wel een makkelijker uit te spreken naam gekozen’, vertelde Mark Speer enige tijd geleden. Hij is de gitarist en, net als Laura Lee en Donald “DJ” Johnson, goed voor 33 procent van Khruangbin. Voor alle duidelijkheid: het betekent vliegtuig, dat verraadt hun bio op Instagram. Zo moeilijk de bandnaam uit te spreken is, zo heerlijk eenvoudig klinkt hun muziek. In 2015 debuteerde de band met The Universe Smiles Upon You en met nummers als “White Gloves” en “People Everywhere (Still Alive)” werd de warmte van de groep meteen omarmd door een groot publiek.

Drie jaar later nam de band de gouden beslissing om Leon Bridges de hand te schudden en met de Amerikaan op tour te gaan. Daaruit bloeide onder andere het succesvolle Texas Sun, wat voor een wereldwijde doorbraak zorgde. Hun nieuwste verzameling nummers heet A La Sala, een plaat waarop de groep niet onnodig bijschaaft aan haar recept en gewoon met haar unieke geluid verder gaat. En nadat ze daarmee een groot lettertype kregen op de affiche van Rock Werchter, verkopen ze dus nu ook een Lotto Arena uit.

Peter Cat Recording Co. was het voorprogramma en dat was toch licht opvallend te noemen: zo rechtlijnig als de hoofdact is, zo’n bom van variatie is de opener. De geweldige stem van Suryakant Sawhney kwam in de gigantische zaal minder tot zijn recht, maar de Indiërs slaagden er toch in het publiek af en toe mee te doen wiegen. Hun verkorte set werd onthoofd door het ontbreken van “Memory Box”, het beste nummer van de band en dé kans om uit een toch al talrijk publiek nieuwe zieltjes te winnen. Peter Cat Recording Co. probeerde dat vooral met hun nieuwe nummers uit BETA, maar die kwamen er live niet ten volle uit. Gelukkig waren er nog enkele hoogtepunten, zoals het heerlijke jazznummer “Portrait Of A Time” en afsluiter “Love Demons”, dat kon rekenen op een dansend en luid applaudisserend publiek.

Zo uitbundig luid het voorprogramma eindigde, zo kabbelend begon Khruangbin eraan. Het trio had besloten om in het eerste deel van haar concert het nieuwe A La Sala integraal te spelen, waardoor de avond traag op gang kwam. Een vreemde keuze, want van echt gigantische stijlbreuken tussen de platen kan je niet echt spreken. Een gemengde set had met andere woorden perfect gepast en misschien beter uitgedraaid. Pas tijdens “Pon Pón”, nummer vijf op de plaat al, werd het publiek echt wakker. “May Ninth” klonk even daarvoor ook al goed, maar versmolt jammer genoeg in de eerste slepende nummers. “A Love International” bleek net als op plaat ook live een hoogtepunt. Laura Lee bespeelde op haar eigen hypnotische manier de bas terwijl DJ als een metronoom met een pet wiskundig correct drumde. Wie nog in de war was door de overgang van zomer- naar winteruur, kon in de Lotto Arena zijn klok juist zetten aan de hand van de drums.

De band begon echt op dreef te komen en slaagde erin de Lotto Arena te hypnotiseren met haar rustgevende bewegingen en manier van spelen. Sommige danspasjes voelden soms wat ongemakkelijk aan omdat ze zó ingestudeerd waren (denk bijvoorbeeld aan DJ die door het ‘raam’ moet turen wanneer hij zijn drumstokken heeft neergelegd), op andere momenten klopte de synchronie perfect. A La Sala werd op een geniale manier neergelegd door het te doen regenen tijdens “Les Petits Gris”. De Lotto Arena werd omgetoverd tot een schuilplaats, waar het publiek de regen door het raam van de artwork naar beneden zag kletteren, terwijl de noten van Khruangbin als enige soelaas konden bieden. Gezelliger en warmer dan dat wordt het niet.

Wanneer de storm was gaan liggen, haalde de groep haar echte hits en het publiek haar dansbenen boven. Stevig rockende gitaarsolo’s wisselden elkaar af met zomerse achteroverleundeuntjes. Het is op zulke momenten dat Khruangbin haar instrumentale muziek gebruikte als een taal zonder enige moeilijke vocabulaire of grammatica; de Lotto Arena had geen tolk nodig en begreep alles. “Evan Finds The Third Room” leidde een feestelijk hoofdstuk in. Laura Lee begon duidelijk meer en meer te genieten en besloot om voor het eerst het publiek toe te spreken en Antwerpen te bedanken. “Maria También” deed ons hopen dat het concert een uur langer zou duren, totdat “People Everywhere (Still Alive)” als het perfecte slotakkoord weerklonk van een in crescendo lopende avond.

Khruangbin heeft eenvoudig klinkende muziek opnieuw cool gemaakt. En hoewel het in het begin even de clichés leek te bevestigen dat zoiets live alleen maar op een sisser kon uitdraaien, keerde het dat na enkele nummers volledig om. De zomer is nu écht officieel voorbij, ze werd ritmisch weggeknikt door een publiek dat zich voor een laatste keer kon verwarmen voor een koude winter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Fifteen Fifty‐Three
May Ninth
Ada Jean
Farolim de Felgueiras
Pon Pón
Todavía Viva
Juegos y Nubes
Hold Me Up (Thank You)
Caja de la Sala
Three From Two
A Love International
Les Petits Gris

Como Me Quieres
The Recital that Never Happened
Shida
The Man Who Took My Sunglasses
Master Of Life
Shades of Man
So We Won’t Forget
Evan Finds the Third Room
María también

The Number 4
Time (You and I)
People Everywhere (Still Alive)