Tot voor het TikTok-tijdperk zat de Australische band Chase Atlantic nog wat verscholen; vooral in onze contreien hoorde je de naam sinds enkele jaren weinig tot niet vallen. Toch is het al zo’n tien jaar geleden dat het drietal uit Cairns voor het eerst de muziekindustrie betrad. Jeugdvriend Christian Anthony – of Kras, zoals hij door fans wordt genoemd – sloot zich aan bij broers Mitchel en Clinton Cave en zo verscheen met Dalliance in 2014 een eerste ep. Het was echter dankzij opvolger Nostalgia dat de groep stilaan voor het eerst van haar succes mocht proeven. Daarop staat namelijk “Friends”, dat al even met kop en schouders boven de luistercijfers uitsteekt en tot gevolg een van de absolute voltreffers op Chase Atlantics discografie is. Zo mochten we een jaar geleden in een snikhete, uitverkochte Ancienne Belgique nog aanschouwen hoe een horde trouwe fans de songtekst meebrulde.
De eerste volledige plaat kwam er pas in 2017. Rond 2020 werden songs van dit naamloze debuut als “Swim” en “Into It” waanzinnig populair. Het is, zoals dat tegenwoordig voor vele muziekmakers geldt, mede door middel van sociale media dat het trio erin slaagde menig hart te veroveren. Door de jaren heen ontwikkelden de jongemannen een aantrekkelijke, karakteristieke sound, getypeerd door hun vindingrijke stijlcombinaties. Op de tweede langspeler PHASES vond voor het eerst een merkbare stilistische shift plaats. Chase Atlantic begon te experimenteren en ruilde de alt- en poprock in voor duistere, alternatieve r&b. Dit zette zich verder op BEAUTY IN DEATH. De band lijkt daarmee haar formule gevonden te hebben, want diezelfde trend is op LOST IN HEAVEN duidelijk nog steeds aanwezig.
Toch weet Chase Atlantic ons hier en daar te verrassen. In plaats van de toon te zetten voor wat komen zal, wijkt de unieke opener “FAVELA” eigenlijk al wat af van de globale sound van de plaat. Met deze sensuele tune beroept het trio zich op diens verleidelijke kant. Die kenden we al van oudere nummers als “Slow Down”, “Church” of “ESCORT”, maar dit keer manifesteert het zich net wat anders. Door de dansbaarheid en aanstekelijke, zuiderse melodie is “FAVELA” is een song die meteen goed pakt. De attitude die het uitdraagt doet ook denken aan “OHMAMI” van BEAUTY IN DEATH. Verder is het heupwiegende “MAMACITA” – al is het nog maar aan de Spaanstalige titel te vermoeden – het enige nummer op het album dat dezelfde zwoele, exotische sferen opzoekt.
Niet alleen bij de opener moeten we aan LOST IN HEAVENs voorgangers denken. Bij de meerderheid van de tracklist is het vrijwel onmogelijk niet steeds de vergelijking te maken met BEAUTY IN DEATH of PHASES. Daarin is het onderscheidende stemgeluid van frontman Mitchel Cave een van de grootste factoren, maar het heeft vooral te maken met de soortgelijke deuntjes – dan hebben we het bijvoorbeeld over de technologisch gegenereerde melodieën, synthesizers, dreunende bas of de saxofoonsolo’s van Clinton Cave. Daarbovenop komen dezelfde geluidseffecten terug, zoals geweerschoten, vertraging, distortion… Tenslotte is de structuur van alle songs ook nog grotendeels dezelfde: korte intro, enkele verzen van Mitchel met een bondige solo van Christian Anthony, de herhaling van een specifieke zin na het refrein en natuurlijk het typische stopwoordje ‘yuh’ tussendoor. Aan de songteksten te zien wijkt Chase Atlantic ook van de wederkerende thematiek uit vorig werk op LOST IN HEAVEN niet af; drugs, eenzaamheid, depressie en angst, zelfsabotage, geld en faam, liefde en seks staan opnieuw centraal.
In het introspectieve “YOU” – dat gevoelsmatig en qua tempo tegen BEAUTY IN DEATHs “XANNY” aanleunt – doet Mitchel aan een hoop zelfreflectie en bekent hij zich van slechte gewoontes te willen ontdoen voor de liefde, maar moeite te hebben om dat patroon te doorbreken omwille van afkickverschijnselen. Bijgevolg voelt hij zich verloren en weet hij niet welke kant hij op moet. Met uitzondering van de krachtige zin ‘Take it easy, otherwise I’m leaving / I don’t wanny stay and watch you die’, komt de emotionele boodschap van het nummer niet echt over. Dat ligt zowel aan de manier waarop het wordt gebracht als de gebrekkige songwriting, waarin Mitchel weinig creatief uit de hoek komt. Zo kopieert en plakt hij min of meer uit “Swim” (‘Out in the deep end / I’m swimmin’, I’m swimmin’ again’),“PHASES” en “STUCK IN MY BRAIN” (‘I know I said it was a phase / Five years later, still stuck in my brain’).
Datzelfde doet hij ook in “DOUBT IT”, waarbij uitspraken van “WHAT U CALL THAT” (‘Cocaine stains on my Nikes’) en “LIKE A ROCKSTAR” (‘Take drugs, stay high’), beiden van de ep DON’T TRY THIS uit 2019, een terugkeer maken. Dat gezegd zijnde, is “YOU” een van de tegenvallers op LOST IN HEAVEN. Over “AMY” delen we dezelfde gedachte. Ten eerste is er het feit dat het gewoon op een retelling van “HEAVEN AND BACK” van PHASES lijkt. Het liedje vertelt vrijwel hetzelfde verhaal van een drugsverslaafde vrouw die wankelend op een koord tussen euforie en ellende probeert te balanceren. Jammer genoeg is “AMY” ook gewoonweg wat saai. De herhaling van de naam Amy gaat na een tijdje vervelen en daarbij komt ook nog eens dat de vocalen allesbehalve overtuigend zijn; Mitchel zit eigenlijk maar een beetje te kwelen.
Aan dit rijtje van tekortschieters voegen we ten laatste nog “MESS ME UP” toe. In deze poppy samenwerking met Xavier Mayne – waarvan je wellicht al eens wat hebt opgevangen als je Chase Atlantic al langer kent – gaat het er wat zachter en trager en toe. Ondanks het als een van de weinige songs op LOST IN HEAVEN minder duister en zwaarmoedig klinkt, is het ook een van de minst interessante. Het voelt allemaal wat slomer, luier en simplistischer. Op zich luistert het wel lekker weg, maar dit is dan wel een liedje waar we niet meteen op terug zouden keren.
Nu we dat achter de rug hebben, kunnen we zeker ook wel enkele uitblinkers aankaarten. Wat de volgende songs met elkaar gemeen hebben, is dat ze alle drie als singles voorafgaand aan de release van LOST IN HEAVEN verschenen. Wat achteraf alleen maar een logische keuze lijkt. Zo is “RICOCHET” een van de nummers die de meest aangrijpende songwriting kent op het album. Mitchel Cave stelt zich opnieuw bijzonder kwetsbaar op: ‘Yeah, I’ll do anything to kill this pain / I’m so tired and I’ve only got myself to blame / Might not make it to my 30s, dig an early grave / Until then, I’ll keep on smiling / Tell the devil “Go to hell”, just for the irony’. De clue mag dan wel zwaar geladen zijn, maar net daarom is het zo pakkend. Met die laatste, gewaagde zin steekt Cave een brutale middelvinger op.
In “DOUBT IT” is dat net zo. Deze song met venijnig karakter gaat aan één stuk door met weinig adempauzes om die onbeschaamde houding te benadrukken – Cave maakt duidelijk niet voor loze beloftes en bluf te vallen, maar nodigt uit om alle kaarten op tafel te leggen en te tonen wat je waard bent. Tenslotte bevat “DIE FOR ME” ook een zekere ‘nu of nooit’-mentaliteit. Het liedje getuigt van een ride-or-dieverhouding waarbij aanbidding en toewijding centraal staan. Dat hoor je zowel aan de songtekst, waarin Cave beweert dat zijn partner haar leven voor hem zou durven opgeven, maar ook aan het verlangen en ongeloof dat bij hem aanwezig is.
“DON’T LAUGH” komt als afsluiter nog wel het meest onverwachts binnen en springt er ook om die reden uit op de tracklist. De drumbeat en cadans voelen op het eerste gehoor wat onwennig, waardoor we er eerder fronsend bij zitten. Ondanks het wat misplaatst voelt, wérkt het nummer wel gewoon. De tune creëert een soort gelukzalige, laidbacksfeer – ‘high in the sky’, om het cliché te benoemen. Tekstueel is het wel vrij repetitief, maar in tegenstelling tot “AMY” is het hier dan weer helemaal niet storend. Over of het een verstandige keuze was om het album hiermee te eindigen hebben we weliswaar onze twijfels. Dat brengt ons tot een conclusie met gulden middenweg: “DON’T LAUGH” was als losstaande single waarschijnlijk beter geslaagd.
LOST IN HEAVEN is een album waarop heden en verleden elkaar ontmoeten. Geen muzikale hoogstand, maar het bevalt wel. De plaat bestaat grotendeels uit een herkenbaar en coherent geheel waar de typische Chase Atlantic-flair van afdruipt. Hier en daar vinden we verrassende contrasten, waardoor we opmerken dat de band met verschillende, uiteenlopende ideeën speelde. Omdat we al langer fan zijn van de Australiërs hadden we na drie jaar wachten toch op wat meer vernieuwing gehoopt, maar een evolutie die alles omkeren zal blijft voorlopig nog uit. Het lijkt erop dat de band op zijn vorige twee langspelers zijn formule en uiteindelijke sound heeft gevonden en op dat zelfde elan nog even verder wil blijven drijven. Dat kunnen we enigszins wel weer herleiden naar de hele clue van de plaat; Chase Atlantic voelt zich nog te veel geblokkeerd door een hels verleden om een bestijging naar een potentieel hemels heden ten volle te kunnen beleven.
Chase Atlantic trekt op 26 april met de “LOST IN EUROPE” tour naar Vorst Nationaal. Twee dagen voordien maakt het drietal eerst nog een stop in Amsterdam om een show te geven in AFAS Live.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “DIE FOR ME”, ons favoriete nummer van LOST IN HEAVEN, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
