© CPU – Mathias Verschueren (archief)
Als een band met een meer exotisch klinkende naam naar ons land komt, dan kan dat al eens een uitdraaien in een zwoele avond. Zo bewees Khruangbin althans afgelopen week in de Lotto Arena, terwijl Ezra Collective de Ancienne Belgique op stelten zette. Om maar te zeggen dat er een zekere lat lag waar, weliswaar in grote lijnen, genregenoot Kokoroko over moest proberen te raken. Dat de Londense band echter niet de meest toegankelijke van dat rijtje is, hoefde gelukkig niets slechts te betekenen. De groep vertoeft graag binnen onze landsgrenzen en ook dit keer was de AB helemaal volgelopen voor het nu zevental. De grootste reden waarom Kokoroko gisterenavond nog eens afzakte naar onze hoofdstad, was de release van ep Get the Message, maar tegelijkertijd eigenlijk vooral om zich te amuseren.
Om de vergelijking nog maar eens boven te halen: het was vooral voorprogramma BNNYHUNNA dat in lijn lag met Khruangbin. Bezieler Benjamin Ankomah had twee bandleden meegebracht, waardoor het drietal een halfuurtje lang enorm kon boeien. Coole muziek, veelal instrumentaal, gedreven door een zwoele baslijn – we kregen weliswaar geen zomerse festivalweide in onze gedachtengang, maar wel een mistige en groovy jazzclub. Doordat de Nederlander er zo nu en dan een psychedelische toets in verwerkte, hield hij het in eerste instantie interessant. Het was daarnaast vooral de liefde en het plezier dat de band uitstraalde die het plaatje compleet maakte. Met nog een paar fantastische solo’s op de koop toe, wist BNNYHUNNA de Ancienne Belgique helemaal warm te maken voor wat komen zou. Het sympathieke en joviale jasje kregen we er gratis bij.
Het ging er bij het voorprogramma in eerste instantie althans toegankelijker aan toe dan bij Kokoroko, want door voor “Higher” te kiezen als opener trokken de Britten de kaart van een eerder traag tempo. Niet dat de motor sputterde, maar het was daardoor wel wat moeilijker om meteen mee te geraken in het geheel. Gelukkig toonden de leden tegelijkertijd dat ze stuk voor stuk sterke muzikanten zijn, en zo sloop de vibe zonder dat je het goed en wel besefte toch in de set. Hier en daar een psychedelische gitaar en wat meeslepende synths brachten zo de sfeer naar de Ancienne Belgique. En dat werkte: je voelde aan alles dat de band zo ook steeds meer in zijn sas begon te komen, want onder leiding van frontduo Sheila Maurice-Grey en Anoushka Nanguy, respectievelijk op trompet en trombone, werd je haast gehypnotiseerd.
Vrij gesofisticeerde nummers dus, waarbij het zeker in het begin vooral genieten met de ogen dicht was, maar dan loert er vanzelfsprekend altijd een verrassing om de hoek. Tijdens de Sweat and Innocent-cover van “Express Your Love” mocht Nanguy een eerste keer ook haar vocale kunnen tonen – een soulvolle engel stond op. Veel doen met weinig middelen – nu ja, met zeven muzikanten op het podium is het maar wat je weinig noemt -, want Kokoroko begon zo ook steeds meer te bewijzen waarom het geen grote productie nodig had. De Britten maken gewoon graag muziek en vinden het fantastisch om daar in op te gaan, zeker als ze er mensen echt naar kunnen laten luisteren.
Dat bracht synthspeler Yohan Kebede naadloos bij een oprecht eerbetoon aan België en meer bepaald Brussel. “Paradise” van Jean Adebambo werd zo een ode aan de hoofdstad, maar tegelijkertijd ook het begin van een alsmaar heter wordende set. Het nog te verschijnen “We Are” ging zo namelijk van hartverwarmend naar intens, waardoor de groove weer steeds nadrukkelijker in het geheel begon te kruipen. Tijdens “Something’s Going On” bleek dat alle principes definitief overboord gegooid mochten worden – het maakte niemand meer uit of Kokoroko nu toegankelijk speelde of niet: je werd zodanig meegesleept in de muziek dat je wel mee móést zijn met wat de band bracht. Dat elk lid daarin nog eens een eigen moment in de schijnwerpers kreeg, droeg daar nog een extra steentje aan bij; om nog maar te zwijgen over de fantastische, bijna desertrockachtige gitaarsolo van Tobi Adenaike.
Meteen ook de reden dat het hek definitief van de dam raakte, want waar de Ancienne Belgique in eerste plaats vooral respectvol en aandachtig luisterde, zag je steeds meer hoofden bewegen. De zaal raakte los, en dat zorgde voor een oorverdovende vraag naar meer. Dat kwam er in de vorm van een indrukwekkend “Abusey Junction”, met erachter geplakt nog “Sweeter Than”, uit die recentste ep, om de cirkel helemaal rond te maken. Kokoroko bracht zo een concert met de ogen toe naar Brussel, en dat had heel wat betekenis. In de eerste plaats speelde het zevental zo virtuoos en tegelijkertijd met zo’n overgave en gemak, dat het geen moeite leek. Langs de andere kant kon ook het publiek de ogen gesloten houden; soms om te genieten van de muziek, soms om te dansen alsof er niemand keek. De liefde tussen Kokoroko en Brussel was al groot, en het ziet er niet naar uit dat die in de nabije toekomst zal uitdoven. Daar zal de set van gisterenavond zeker voor gezorgd hebben.
