© Changing Tides
Er is bijna geen enkele muziekscene die elkaar zo goed steunt als de Nederlandstalige corescene. Bands zien elkaar niet als concurrentie en jagen elkaar niet de tent uit voor de felbegeerde podiumplekken, maar vormen gezamenlijk een keihard collectief dat bolstaat van de vriendschappen en voeden elkaar met inspiratie en support vanaf de eerste geschreven noot. Het is dan ook niet gek dat toen Changing Tides een crowdfundingsactie opstartte om een nieuwe plaat op te nemen, die vanuit alle kanten binnen de scene werd gesteund. De bedragen die de streamingdiensten anno 2024 uitbetalen zijn namelijk nog altijd geen vetpot te noemen. Resultaat: de teller ging razendsnel naar de honderd procent en Amidst The Grey werd een feit. Speciaal om de release te vieren en dankbaarheid te tonen naar de scene, kwam het samen met een goedgevuld vriendenboekje naar de Next-stage van 013 voor een avondje felle gitaren. En dat hebben we geweten ook.
Het vriendenboekje dat Changing Tides meehad bestond niet bepaald uit de zachtste vriendjes, want als eerste buddy kwam DEEPROOT tevoorschijn. Hoewel we frontman Sten Govers al meerdere malen aan het werk zagen met zijn andere band Ecocide en als gastzanger bij zowat ieder Nederlands corefeestje, was het gisteravond pas onze eerste ontmoeting met zijn nieuwste project. Logisch ook, want de Haarlemse groep nam zijn tijd om op te bouwen, besloot om eerst nummers te schrijven voordat het optrad en stond gisterenavond pas voor de tweede keer op de planken. Toch leek het erop alsof deze groep gisteren zijn duizendste show speelde en de band kwam niet bepaald met een halfafgebakken product richting Tilburg. Met opener “Inception” gaf DEEPROOT de sloopwerkzaamheden al vroeg een ferme trap onder de bips en het nog onuitgebrachte “Gemini” stelde de geluidssystemen stevig op de proef. Afsluiten deed het echter iets ludieker en bracht het een cover van de Nederlandse cultklassieker “Engelbewaarder”, waarbij in de zaal een polonaise ontstond en het publiek al feestvierend afscheid nam van het eerste voorprogramma. Wat een boze mensen zijn die metalheads, hé?
Het vriendenboekje van Changing Tides houdt niet op bij een landsgrens, want als tweede band nam de groep het Antwerpse Knives to a Gunfight mee. Met geslepen messen ging de het de toeschouwers te lijf, die op zijn beurt ook meteen vanaf de start vol gas ging. En misschien werd dat gaspedaal wel iets te ver ingedrukt, want na een kleine tien minuten werd de show abrupt stilgelegd voor een slachtoffer van de genadeloze pit. Veel problemen ondervond de groep niet aan de kink in de kabel. Na de break ging het met “Carnival Land” even hard verder als voorheen en knalde het solide richting het einde van de set, en daarmee ook meteen richting het einde van de band. De groep kondigde namelijk net voordat het hun gelijknamige single “Knives to a Gunfight” startte aan dat het na twaalf jaar de boeken zal sluiten en dat Knives to a Gunfight vanaf volgend voorjaar tot de verleden tijd behoort. Spijtig wel, want de show van gisteren bewees dat de messen van de groep nog altijd vlijmscherp zijn.
Op pagina drie van het vriendenboekje vonden we Sugar Spine, die zonder pardon de tent verder kwam afbreken. De groep zette namelijk met nummers als “Jackal” en “Burnt Beyond Recognition” het slopende werk moeiteloos voort waar de vorige acts waren geëindigd. Met een stevige, strak gespeelde set veroverden ze het podium in Tilburg, waarbij stilstaan zo goed als onmogelijk was. Toen de frontman met zijn inmiddels beruchte uitspraak ‘Oi, listen up cunts! Two-step, two-step!’ de zaal voorafgaand aan “Go Outside (C**t)” toesprak, hoefde hij weinig aan te sporen om iedereen daadwerkelijk te laten two-steppen. De vloer begon zowat bijna letterlijk te beven onder de massa springende en moshende mensen, die flink tekeer gingen op de brute riffs. Sugar Spine had het publiek ruim dertig minuten lang volledig in zijn greep en liet geen moment onbenut om de zaal verder op te zwepen. En dan moest het moment suprême nog komen.
Dat moment suprême, dat was uiteraard Changing Tides. Want na een kort rustmoment met een uitstekende dj, doofden de lichten en was het publiek meteen weer volledig alert. Met luid gejoel werden de Tilburgers onthaald in hun thuisstad, die meteen vanaf het openingsnummer “Siren’s Song” er geen gras over lieten groeien. Het zette meteen vol in, liet alle alarmbellen rinkelen en met snoeiharde riffs en meedogenloze breakdowns vulde het de zaal met een overdosis energie waar je je hoed voor moest vasthouden. Grote ster was uiteraard Amidst The Grey en het album stond volledig in de spotlights. “Louder Than Words” en “Bleeding Wrists”, beide afkomstig van de nieuwe plaat, werden positief onthaald en klonken in de zaal als muzikale sloopkogels, waarbij de laatstgenoemde door zijn massieve riffs de zaal stevig op zijn kop deed zetten.
Vanuit de band zag je een volledig optreden lang dankbaarheid. Het was dankbaar dat het mocht optreden in het poppodium van hun eigen stad, dat de zaal zo vol stond en dat iedereen het naar zijn zin had. Maar het meest dankbaar was het wel richting de scene, en dan vooral richting de bands die voorafgaand aan hun show al de zaal stevig deden verbouwen en de mensen uit hun overvolle vriendenboekje. En dat boekje had duidelijk nog een extra troef, want zanger Mees Stevens van de band Torn From Oblivion dook als een duveltje uit een doosje tijdens “Nihilist” op om het nummer mee te schreeuwen. Ook hadden de frontmannen van Sugar Spine en DEEPROOT er duidelijk nog zin in, want ook deze mochten nogmaals onder luid applaus hun opwachting maken om het feestje nog net die extra impuls te geven.
Changing Tides was gisterenavond in uitstekende vorm en leek opgewassen tegen de heftigste orkaan. Titeltrack “Amidst The Grey” knalde prima uit de speakers en zorgde voor de zoveelste moshpit, terwijl “Guided” met zijn bijna smerige breakdown de zaal in een intense trance bracht. Aan de hand van “Fear Of Unbelief” liep de groep richting de climax van zijn optreden en kon het terugkijken op een meer dan prima show waarbij Amidst The Grey was gekeurd en goed bevonden. Maar wat misschien nog wel het belangrijkste was is dat de avond opnieuw het bewijs leverde van wat er gebeurt wanneer de Nederlandse corefamilie elkaar ondersteunt en versterkt. Geen rivaliteit, geen competitie, maar pure solidariteit naar elkaar. Misschien wordt het tijd dat de corebandjes in ons kleine landje eenzelfde collectief gaan starten, want gisterenavond bewees het nogmaals dat zo’n hechte onderlinge samenwerking zeker geen windeieren legt.
