© CPU – Willem Devriendt (archief)
IJsland is een relatief klein eiland met een gering aantal inwoners. Toch weet het een hele resem sterke muzikale acts voort te brengen waarvan Sigur Rós en Björk ongetwijfeld te bekendste zijn. Maar ook Kaleo heeft ondertussen al flink wat naam gemaakt. Hun succesalbum A/B dateert al van 2016, en leverde hen in 2018 een plek op het hoofdpodium van Rock Werchter op. Enkele jaren geleden mochten ze eveneens in het Koning Boudewijnstadium het voorprogramma verzorgen voor The Rolling Stones. Hoewel er buiten het album Surface Sounds in 2021 en wat singles de afgelopen tijd weinig nieuws werd uitgebracht, doen de heren het toch erg goed op hun huidige wereldtour. Zo weet The Payback tour bij hun passage aan de Ancienne Belgique de keet volledig uit te verkopen.
Om de avond feestelijk in gang te zetten, bracht Kaleo erg mooi volk mee. Landgenoot Júníus Meyvant wist in 2019 al de club van de AB in vuur en vlam te zetten als hoofdact. Vandaag mocht hij in de grote zaal opdraven om het publiek op te warmen. Voor de gelegenheid trad Meyvant niet op met zijn volledige band, maar werd er gedownsized tot trio. Hoewel het duidelijk kleiner klonk, bleef hij heel goed overeind, en wisten zijn bekendere nummers “Signals” en “Color Decay” de zaal zonder enige moeite in te pakken. Ook zijn nieuwste single “When You Touch The Sky” kon als opener op applaus rekenen. Júníus Meyvant is eveneens een fantastische figuur om op het podium aan het werk te zien. Naast goeie nummers bracht hij met grappige bindteksten en rake opmerkingen de sfeer er goed in. Er werd de immer sympathieke IJslander slechts een halfuurtje set gegund, en wat ons betreft mocht dit wel wat meer zijn. Hopelijk zien we hem snel terug.
Na een half uurtje pauze waren JJ en zijn kompanen klaar voor het grote werk. Net als Meyvant trok ook Kaleo de set op gang met recent uitgebracht werk. “USA Today” is geen slecht nummer, maar een verwoestend begin van de set konden we dit niet noemen, hiervoor was de song nog onvoldoende onthaald bij de aanwezigen. Wanneer dan ook “Break My Baby” het vuur niet aan de lont kreeg en “Broken Bones” slechts na enige aanmoediging van JJ de motor op gang kon trekken, mogen we toch spreken van een weifelende start van de set. Opmerkelijk was het contrast tussen de frivole, open Meyvant die het publiek graag verblijde met ludieke bindteksten terwijl JJ slechts enkele korte zinnen tot de menigte richtte gedurende de gehele show. We kunnen ons niet van het gevoel ontdoen dat Meyvant hierdoor sneller het publiek voor zich had gewonnen en de mensen sneller in zijn show zaten.
Het aarzelende begin wist Kaleo goed te maken door de akoestische gitaar boven te halen en heerlijke, zachtere nummers zoals “I Can´t Go On Without You” en “All The Pretty Girls” te brengen. Hoorbaar werd het applaus luider en werden de mensen beweeglijker. Pas bij “Automobile” werd er voor de eerste keer echt luidkeels meegezongen door het publiek. Door het ontbreken van bindteksten volgden de liedjes erg snel op elkaar, wat het gevoel creëerde dat ze toch wat op automatische piloot aan het spelen waren. Om toch wat die rotvaart te doorbreken, werd er verschillende malen een instrumentaal tussenstuk ingelast. Helaas bracht het niet de variatie waar we op hoopten. Kaleo brengt sowieso al instrumentaal levendige muziek, dus een extra stuk met extra gitaarsolo´s waren dan misschien iets teveel van het goede.
Wat wel onze wenkbrauwen deed fronsen, waren de geweldige mondharmonicasolo´s. Deze werd voor de eerste keer bovengehaald tijdens “Broken Bones”, maar brak helemaal los tijdens “Hey Gringo”. Het eerste deel van dat nummer konden we slechts matig appreciëren, maar door de fantastische sound van de harmonica en het enthousiasme van de man waren wij er alsnog volledig voor gewonnen. Ook tijdens een later muzikaal intermezzo etaleerde hij zijn talent voor het bespelen van de harmonica. De man was echter van alle markten thuis en bespeelde ook gitaar en mandoline, hetzij minder op de voorgrond. Helaas was het enthousiasme van de harmonicaspeler het indrukwekkendste qua showgehalte dat het optreden van Kaleo te bieden had. Hoewel de lichttechniek erg zijn best deed, was het te statisch om te geboeid te blijven. De enkele malen waar de band het publiek aanmaande om mee te zingen, waren te voorspelbaar, en onvoldoende overtuigend om ons helemaal mee te krijgen.
Voor het hoogtepunt van de avond moeten we naar het einde van de reguliere set. Met de prachtige aaneenschakeling van een heel overtuigend gebrachte “Skinny”, “Way Down We Go” en “No Good” werd de show op grootse wijze afgesloten. Op die manier kon de set met ups en downs toch met een climax worden afgesloten en konden de aanwezigen met een goed gevoel huiswaarts trekken. Zeker “Skinny” werd erg krachtig aan ons voorgeschoteld en kwam veel beter tot zijn recht dan op de plaat. Een heel erg aangename verrassing. De bissronde werd gevuld met een nieuwe, onuitgebrachte song en “Rock ‘N’ Roller”. Wat ons betreft was deze encore overbodig en mocht het indrukwekkende einde ook het effectieve sluitstuk zijn.
Kaleo wist in de Ancienne Belgique een set neer te zetten met ups en downs. Na een aarzelend begin vond het vijftal toch de sleutel om het publiek los te krijgen en een sfeervolle avond te creëren. Doordat de show redelijk statisch was, er een gebrek aan interactie met de aanwezige fans was en het tempo verschroeiend hoog lag, kregen we het gevoel dat de IJslanders op automatische piloot door Brussel aan het vliegen waren. Danzij een erg sterke afsluit van de reguliere set, en het zeer strakke spel kwamen de liefhebbers zeker en vast aan hun trekken.
