© Alex Lake // Two Short Days
In het interview dat we een paar maandjes terug voerden met J. Willgoose, Esq., de frontman van Public Service Broadcasting, vertelde hij ons dat een plaat moet kunnen beklijven. Op vier oktober zette hij die uitspraak kracht bij, met The Last Flight, dat zich centreert rond de laatste vlucht van luchtvaartpionier Amelia Earhart. Willgoose bleek tijdens die momentopname een man van zijn woord te zijn, en we hoeven ondertussen ook niet meer te bluffen wanneer we poneren dat het brein achter de groep elk geluidje minutieus uitkiest, totdat het geheel perfect klopt. Live bouwden de Britten een reputatie op waar niet mee te sollen valt. We hoeven dan ook niet flauw te doen over het feit dat we gisterenavond met hoge verwachtingen naar de kleine zaal van de Ancienne Belgique trokken.
De eer om de concertavond te openen was aan Bwana, alias Friedel Dufait. Met haar project won ze dit jaar De Nieuwe Lichting en sindsdien lijkt het voor haar alleen maar in stijgende lijn te gaan. Met haar opgebouwde reputatie wist ze al enkele zomerfestivals te overtuigen en belandde ze zodus in de support van Public Service Broadcasting. Spartelen deed ze in ieder geval niet: met openingsnummer “Spokane” gaf ze door middel van een gelaagde, elektronische intro alvast de indruk dat ze zich perfect in het straatje van de headliner kon begeven. Dat we al overtuigd waren van haar bekwaamheid hoeven we niet te ontkennen, maar dat het niet velen gegeven is zo’n niche groep toeschouwers in slechts een half uur te behagen, is voor ons des te meer een teken dat er voor Dufait waarschijnlijk meer in de lucht hangt.
Op de tonen van David Bowie’s “Sound and Vision” betraden de Zuid-Londenaren het gezellige podium van de AB Club. Het nummer bleek anderhalf uur later in slechts drie woorden het optreden van Public Service Broadcasting samen te vatten. Wie de band goed kent, zal niet uit de lucht vallen wanneer we zeggen dat er best wel wat aandacht gaat naar het audiovisuele aspect. Zo ook gisteren in Brussel gisteren. Op de backdrop projecteerde de videotechnicus van dienst een vliegtuigcabine, waarvan de metertjes vervangen werden door diverse beelden die verhalend de liedjes meer context moesten geven. Noem de groep dus gerust een tikkeltje avant-garde, want volgens ons zijn ze dat zeker.
Dat verhalende, visuele aspect bleek meermaals nodig te zijn om onze aandacht er ten volle bij te kunnen houden. De muziek van Public Service Broadcasting is dan misschien wel hypergelaagd en heeft van een middeleeuwse monnik geen lessen te krijgen, maar zonder inleefbare achtergrond hadden we vaak in het donker moeten tasten. Op “Electra” bijvoorbeeld, dat van het nieuwste album waarschijnlijk altijd een van onze favorieten zal blijven, waarbij het voor de groep elegant dansen was op de koord die gespannen stond tussen geluid en beeld, maar ook op “Theme From PSB” konden we die totaalbeleving goed smaken. Echt de aandacht verliezen, hoefden we dus nooit.
Wat ons voor het optreden al opviel, was dat het podium volstond met speelgoed waar de gemiddelde gearhead stoute dromen van zou krijgen. Dure gitaarpedaaltjes, ingewikkelde computergestuurde click-tracks en een opvallend mooie lichtshow sprongen bij de kenners en hun minder bevlogen lotgenoten meteen in het oog, maar op een nummer zoals “Sputnik” bleek het geen overbodige luxe te zijn. Die song bracht trouwens nog wat meer dynamiek in de set: de Britten doen namelijk enkel en alleen aan conceptalbums, wat inhoudt dat het geluid van elk album steeds verder van elkaar verwijderd is. Omdat we op dat punt in de show, na vier nummers, er al drie uit het laatste album hadden gehoord, was ook een tempowijziging wel op zijn plaats.
Toch betekent dat niet dat we ons moesten vervelen. Opzwepende nummers kwamen steeds als verrassing in het optreden tevoorschijn, zoals op “The Fun Of It”, dat in termen van deze band waarschijnlijk het dichtste is dat ze ooit in het vaarwater van een indiehit zullen komen. Aan de andere kant van het spectrum hoorden we dan weer een song zoals “All Out”, dat het rockelement nog eens fluoriceerde. Met een hardere distortion en een dubbele basdrum zou het misschien nog barrières kunnen breken op Graspop, maar voor ons hoeven ze dat in ieder geval nooit uit te testen. Die twee tracks illustreren allebei trouwens een belangrijk punt: Public Service Broadcasting is zelden of/of. Nauwelijks zal je een act tegenkomen die genuanceerder met z’n eindproduct aan de slag gaat en een publiek zo rijkelijk kan doen tafelen aan een festijn van geluid.
Alles kwam volgens ons samen in “Monsoons”, ergens net voorbij het midden. Het is een nummer dat bij de eerste indruk heel donker klinkt, maar tegelijk merkten we de luchthartig klinkende synthjes op de achtergrond die de vlucht van Amelia Earhart in de schijnwerpers zetten. ‘There shall be a darker day’, klonk het op de backingtrack. Het was ook een van de weinige keren dat het publiek echt meedeed door in hun handen te klappen, maar laat dat in geen geval een signaal zijn dat de toeschouwers aldaar aanwezig niet aandacht luisterden. Vanaf seconde één van het optreden kon je een naald horen vallen, en zoals het de gematigde muziekfan betaamt, stopte die niet met z’n hoofd op en neer te bewegen. Naast die subtiele hoofdbewegingen was een luid applaus telkens een terugkerend fenomeen. Met “Everest”, hun meest geliefde kindje, kwam in de encore toch de grootste ontlading. Het was een moment om de ogen te laten rusten en tijdens het blazen van de flugelhorn een koude, doch aangename rilling over je heen te laten rollen.
Wie tijdens dat nummer goed oplette, hoorde op de top van die berg waarschijnlijk het ronken van twee propellermotoren, die zachtjes naar het oosten vlogen en de laatste pagina omsloegen van het anderhalfuur durende verhaal dat Public Service Broadcasting tot een voldoening gevend einde bracht. Amelia Earhart sloeg zoveel decennia geleden haar vleugels uit en liet gisterenavond haar veren nederdalen in de kleine zaal van de Ancienne Belgique, zij het in de vorm van een viertal mannen uit Engeland met bakken talent. Waar de Britten doorgaans in uitblinken, daar slaagden ze opnieuw in: with flying colours.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Towards The Dawn
Electra
The Fun Of It
Theme From PSB
Sputnik
Progress
People Will Always Need Coal
Arabian Flight
Monsoons
Night Mail
Spitfire
All Out
The Other Side
Go!
People, Let’s Dance
Gagarin
Everest
