De evolutie van Wand is er eentje die enkel volwassen bands kunnen doormaken. Waar de groep op de eerste albums nog furieuze fuzzy garagerock bracht, is dat tegenwoordig allemaal wat gepolijster met meer nadruk op gitaarsolo’s en melancholie. De fuzz wordt weliswaar nooit volledig naar de achtergrond verdrongen en zo was ook het meest recente album Vertigo alweer een plaat om duimen en vingers van af te likken. De ideale reden dus om voor het eerst sinds 2015 nog eens in de Rotonde van de Botanique te kunnen spelen en dat mocht Wand doen voor een goed gevulde zaal.
Warm Exit mocht de lokale eer hooghouden met een set van 45 minuten die zich ook kenmerkte door noisy uitspattingen en stevige intensiteit. Het begon weliswaar nogal vreemd met een wall of sound die ons op het verkeerde been zette. Het leek even alsof hier enkel chaos te horen zou zijn, maar uiteindelijk ontaardde het allemaal in iets wat melodieuze chaos genoemd kan worden. De band bracht met twee gitaren en een drum de voorspelbare sounds, terwijl een extra synthelement zorgde voor wat unieke geluiden. Het mocht daarmee vooral wat meer experimenteel zijn en je merkte dat die meerwaarde na een tijd wel begon te tellen. De agressieve manier waarop de vocals werden geschreeuwd en de krachtige manier waarop de songs naar voor kwamen, lieten ons alvast goed opgewarmd achter voor Wand.
Als je een nieuw album hebt, dan moet je daar heel wat nummers uit brengen en dat was exact wat Wand dacht toen ze aan de set begonnen. “Smile” mocht de spits afbijten en al snel werd duidelijk dat de songs van Wand live nog dat tikkeltje meer uitgerekt zouden worden. Cory Hanson zijn gitaarspel is natuurlijk het belangrijkste kenmerk van de identiteit bij Wand en hij kon het dan ook niet laten om vele gitaarsolo’s te spelen. Ons hoorde je alvast niet klagen, want telkens hij van zijn microfoon weg stapte om de gitaar even te laten spreken, voelden we zaken op plekken waarvan we niet wisten dat we ze hadden.
Samen met de andere drie bandleden was Hanson toch vooral de enige die echt de aandacht opeiste. De gitarist en bassist stonden nogal stoïcijns, maar geconcentreerd, de hele set aan elkaar te spelen, terwijl de drummer zich volledig kon smijten bij de iets intensere stukken. Een iets harder nummer volgde met “Bee Karma”, al waren hier vooral de riff en de americana-invloeden zaken die we voordien nog niet hoorden. Nadien bleef Wand toch nog wat minimalistisch en ook aan bindteksten was er een klein gebrek. Het zorgde dat het publiek ook wat meer begon te babbelen en de concentratie een beetje verloren ging.
Gelukkig is Hanson een stielman die weet waar hij mee bezig is. “Help Desk” kwam als een deus ex machina. Het nummer begon heel rustig waarna het door een overdreven lange gitaarsolo heerlijk binnenkwam. Hanson begroette vervolgens het publiek met de oproep om merch te kopen en gaf even een discografie-overzicht van de Wand-platen die dit jaar uitkwamen, om nadien de set volledig om te gooien. “Paintings Are Dead” was een punkrocker die het publiek nodig had om wild in het rond te springen. Het fuzzpedaal werd volledig opengedraaid en de riffs werden ons om de oren gegooid. De mix tussen happy strofes en het agressieve refrein was iets verfrissend omdat er vooralsnog geen agressiviteit in de set was gekropen.
Het inmiddels bijna tien jaar oude “Dungeon Dropper” was vervolgens een van de meer smerige nummers uit de discografie van de band en Hanson wist ons te vertellen dat ze de song nu pas live konden beginnen spelen omdat er een moeilijk muziektechnisch stuk aan te pas kwam. We kregen daar dan ook een kleine introductie over waarna het nummer ons duistere riffs serveerde. “Flying Golem” moest dan enkel nog maar binnenkoppen door op hoge snelheid te rammen. Hanson slaagde er zelfs in om het nummer nog meer noisy te maken, een talent dat enkel hij bezit.
Uiteindelijk werd de set afgerond met “High Time”, een lange song die perfect de volledige set samenvatte. Het had namelijk de duistere noisy elementen van het einde, maar evengoed de dromerigheid van het begin. Daardoor was ook de finale van dat liedje er een waar je kon naar blijven luisteren. Het bestond namelijk uit heel wat gitaarsolo’s en op het eind gewoon wat feedback die zachtjes uitdoofde. Wand bewees op die manier dat ze een talentvolle band zijn waar altijd rekening mee gehouden moet worden en het is jammer dat het viertal niet nog bekender is dan ze zouden moeten zijn. Het zijn muzikanten die hun stiel als de beste beheersen. Bovendien zijn de songs ook altijd goed doordacht en slim gebracht, met live extra elementen om het allemaal boeiend te houden.
Setlist:
Smile
Hangman
Curtain Call
Bee Karma
Mistletoe
JJ
Help Desk
Paintings Are Dead
Sleepy Dog
Town Meeting
Dungeon Dropper
Flying Golem
High Time
